Σπύρος ΛίτσαςΣυνεχίζει να μου προκαλεί τεράστια έκπληξη η ευκολία με την
οποία το ελληνικό πολιτικό σύστημα υιοθετεί συνθήματα που πλέον έχουν
ξεπεραστεί στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Αν κάποιος, για παράδειγμα,
μελετήσει τους λόγους των πολιτικών μας, θα διαπιστώσει ότι η λέξη
«παγκοσμιοποίηση» είναι «επίσημη αγαπημένη» των λογογράφων τους. Είναι
προφανές ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει κατανοήσει τι ακριβώς
έγινε το 2008 στις ΗΠΑ.Η αποφασιστική επέμβαση της ομοσπονδιακής Αρχής με κρατικούς πόρους για να μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ εξαιτίας της φούσκας των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας (subprime mortgages), μια ορθολογική κίνηση από τον Μπαράκ Ομπάμα, ακύρωσε οριστικά τον μύθο περί «των παγκόσμιων ομίλων και ιδρυμάτων που λειτουργούν ανεξάρτητα και υπερβατικά της λειτουργίας των εθνών- κρατών». Μια σοβαρή «τρικυμία» στις απέναντι όχθες του Ατλαντικού έμελλε να ξεθεμελιώσει έναν λαϊκό μύθο που γεννήθηκε στα δυτικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του '70, όταν «όλοι θα γινόμασταν ένα», μεγάλωσε στα καθοδηγούμενα από τη Μόσχα «Κινήματα Πυρηνικού Αφοπλισμού» της δεκαετίας του '80, αφού η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να ακολουθήσει την αμερικανική πρωτοβουλία του Strategic Defense Initiative, και αποθεώθηκε από συγγράμματα δυτικών αναλυτών και πανεπιστημιακών -κάποιοι εξ αυτών σημαντικού θεωρητικού διαμετρήματος- μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, συμπαρασύροντας μαζί του και άλλα ιδεολογήματα, όπως ο νεοφιλελευθερισμός.
Σε μια εποχή που η έννοια της αλληλεξάρτησης μεταξύ των εθνοκρατικών δρώντων επανέρχεται δυναμικά όχι μόνο στο εσωτερικό της θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων αλλά και στην καθημερινή εφαρμογή της διεθνούς πολιτικής, σε μια στιγμή που η συστημική πολικότητα εμφανίζει μια νέα πολυπολική διάσταση φέροντας στο προσκήνιο νέες Μεγάλες Δυνάμεις για να πάρουν μέρος στην εξέλιξη του διεθνούς ανταγωνισμού, είναι -αν μη τι άλλο, οδυνηρό- στην Ελλάδα ο πολιτικός λόγος αλλά και οι δημόσιες τοποθετήσεις να έχουν παραμείνει προσκολλημένα στο λεκτικό στερεότυπο της παγκοσμιοποίησης.
Δεν είναι ασφαλώς το ιδεολόγημα που «ενοχλεί». Από ιδεολογήματα να φάνε και οι κότες άλλωστε στο ελληνικό πολιτικό παλκοσένικο. Είναι που για να προχωρήσουμε μπροστά θα πρέπει πλέον να δώσουμε μάχη με τα μυθεύματα, να περιορίσουμε τον ουτοπικό μαξιμαλισμό που πνίγει το ρεαλιστικό όραμα και να κατανοήσουμε ότι δεν έχουμε πλέον καιρό όχι μόνο για πειραματισμούς αλλά και για αμπελοφιλοσοφίες.
Αντί της παγκοσμιοποίησης ή της κρυφής ελπίδας ότι όλα τα προβλήματά μας θα εξαφανιστούν διά μαγείας όταν ολοκληρωθεί η «πολυπόθητη» (sic) ευρωπαϊκή ολοκλήρωση -πόθοι ενός πολιτικού μικροαστισμού που θυμίζουν οικοπεδούχους εκτός σχεδίου πόλεως που επιθυμούν διακαώς την ένταξή τους στο αστικό σχήμα για να αποκτήσουν κι αυτοί «Φως - νερό - τηλέφωνο – αποχέτευση»-, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε ξανά τη θωράκιση του ελληνικού κράτους σε όλους τους τομείς της δημόσιας σφαίρας. Θωράκιση που θα ξεκινά από τους αστικο-δημοκρατικούς θεσμούς, θα περνά από όλα τα επίπεδα της ασφάλειας, δίχως όμως να θέτει ως στόχο τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα νεο-καφκικό τερατούργημα, και θα καταλήγει σε μια Ελλάδα που θα είναι έτοιμη να λειτουργήσει δημιουργικά μέσα στο πλαίσιο της Γ’ Βιομηχανικής Επανάστασης.
Είναι φανερό ότι οι πολιτικοί μας χαμένοι μέσα στο ομιχλώδες αρχιπέλαγος της παγκοσμιοποίησης και του ευρω-φεντεραλισμού έχουν άλλα να ανησυχούν από ό,τι όλος ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος. Για το πολιτικό σύστημα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας άλλωστε δεν τρέχει και τίποτε να είμαστε ξανά στο περιθώριο των εξελίξεων. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Εδώ θα αναμένουμε να σωθούμε από τα δεινά μας με την παγκοσμιοποίηση, όπως κάποτε περιμέναμε τον Μόσκοβο να μας ελευθερώσει από τους Οθωμανούς, όταν σε άλλα κράτη του δυτικού κόσμου η παραγωγή θα εναρμονίζεται με τα 3-D εκτυπωτικά μηχανήματα και τους απίστευτους ρυθμούς ανάπτυξης που επιβάλλει η Γ' Βιομηχανική Επανάσταση.
Σπύρος Ν. Λίτσας
