Το μήνυμα του Σόϊμπλε ήταν σαφές. Αν τολμήσετε να ξεφύγετε μισό χιλιοστό από όσα έχετε υπογράψει να κάνετε (απολύσεις κλπ) δεν θα πάρετε δεκάρα τσακιστή. Μήνυμα με προσωπικό αποδέκτη τον κ. Σαμαρά που ετοιμάζει τις βαλίτσες για την Ουάσιγκτον, να δει τον Ομπάμα.
Εμείς δίνουμε τα λεφτά, υπενθυμίζει ο Σόϊμπλε, οι Αμερικάνοι δεν δίνουν
ούτε δολάριο σε φωτογραφία. Αν οι δικοί σας τα πίνουν (όσα σας δίνουμε
και όσα τους αφήνεται αφορολόγητα) σε σαμπάνιες (των 5 χιλ. ευρώ και άνω) στη Μύκονο είναι δικό σας πρόβλημα.
Δεν μας νοιάζει, δεν σας νοιάζει, αφού οι υπόλοιποι (η εργατική τάξη,
οι μικρομεσαίοι, οι νέοι, όλοι) το καταπίνουν χωρίς να στάξει μύτη.
Εσείς, κλείνει το μήνυμα του Σόϊμπλε, αρκετά τις φάγατε από τους Αμερικάνους, τώρα σας δέρνουμε εμείς. Και μόνο εμείς.
Είναι, ίσως, άτοπο να αρχίζει έτσι, «λαϊκίστικα», ένα δημοσιογραφικό αρθράκι με περιορισμένες φιλοδοξίες «γεωπολιτικής ανάλυσης». Είναι, όμως, η αλήθεια. Η κυβέρνηση, λένε, φοβάται ένα «ατύχημα» που θα προκαλέσει την πτώση της. Η επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ίσως το προκαλέσει. Η αντίδραση του Σόϊμπλε υποδηλώνει ότι το φοβάται και αυτός. Σφίγγει το λουρί για να μην ξεφύγει ο σκύλος που βγήκε βόλτα.
Είναι
πλέον το μυστικό της γειτονιάς η σκληρή διαμάχη ΗΠΑ-Γερμανίας, ο κόσμος
το ‘χει τούμπανο που λένε. Εξ αρχής όμως ένα είναι το δεδομένο για την
Ελλάδα: ΗΠΑ και Γερμανία δεν θα την αφήσουν να κάνει ρούπι μακριά από τις γεωπολιτικές δεσμεύσεις της, «ανήκομεν εις την Δύσιν»,
τελεία και παύλα. Η Γιάλτα είναι εδώ, ισχύει απολύτως για την Ελλάδα
και όποιος (Έλληνας) διανοήθηκε να το αμφισβητήσει, δεξιός ή αριστερός,
τον έφαγε η μαρμάγκα. Ο νεότερος «Κ. Καραμανλής ο αφελής»
δεν αμφισβήτησε καν τη Γιάλτα. Θέλησε απλώς, ως πατριώτης, να
υπερασπιστεί το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον στα στοιχειώδη. Η σχετική αδυναμία των ΗΠΑ δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν.
Οι ΗΠΑ είναι σχετικά αδύναμες απέναντι στους ισχυρούς αντιπάλους τους,
όχι απέναντι στους ανίσχυρους συμμάχους τους, θεωρούμενους και ως
υποτελείς
. Το λεπτό σημείο είναι ότι η Γερμανία προσεγγίζει αργά και προσεκτικά τη Ρωσία και αυτό φοβίζει όντως τις ΗΠΑ.
Μπορεί να μη μας αρέσει μια «Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια»,
υπό γερμανική ηγεσία ή μπότα. Αλλά μόνο μια ισχυρή ευρωπαϊκή ηγεσία
μπορεί να συμπλεύσει ισότιμα με τη Ρωσία και να αντιπαραταχθεί στις ΗΠΑ.
Η Γερμανία είναι «μήλο της έριδος» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας όπως ήταν
προπολεμικά μεταξύ ΕΣΣΔ και Αγγλογάλλων.
Στις ΗΠΑ, όμως, και βλέπουν τη Ρωσία ως αντίπαλο και θέλουν τη Γερμανία υπό έλεγχο-βασική Αρχή του ΝΑΤΟ.
Αλλά, πλέον, δεν μπορούν να κρατήσουν άνετα δυο καρπούζια στη μασχάλη
τους. Εκεί βρίσκεται η (σχετική) αδυναμία των ΗΠΑ. Ωστόσο ούτε τότε,
στον Πόλεμο, ούτε τώρα, στην Παγκοσμιοποίηση, ήταν η ιδεολογία το μεγάλο
πρόβλημα. Ήταν η ανισότητα ισχύος και η διαφορά Πολιτισμού.
Η Γερμανία δεν έχει να φοβάται-το αποδεικνύει-την υπόλοιπη Ευρώπη,
αδύναμη τότε και τώρα. Αντιθέτως έχει αντικειμενικά λόγους να αισθάνεται
ανήσυχη απέναντι στη Ρωσία. Θα καθησυχάσει, έστω κατ’ επίφαση, τους φόβους της αν κυριαρχήσει απολύτως στην υπόλοιπη Ευρώπη όπου ανήκει. Αν…
Η Ελλάδα
έχει λίγο καιρό ακόμα ως ανταλλάξιμο χαρτί τη γεωπολιτική της αξία και
τον ποικίλο ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο της. Το θέμα δεν αφορά στους
μνημονιακούς. Γι’ αυτούς γεωπολιτική αξία και ορυκτός πλούτος είναι «της μιας δραχμής τα γιασεμιά» αρκεί να ανοίγουν σαμπάνιες στη Μύκονο.
Αλλά δεν αφορά και στους Αμερικάνους. Προτιμούν, χρόνια τώρα, την
Τουρκία επειδή, μεταξύ άλλων, τη βλέπουν πάντα ως φράχτη στην επιθυμία
της Μόσχας να κατέβει (μόνιμα) στις «θερμές θάλασσες».
Η
προσέγγιση Γερμανίας-Ρωσίας μπορεί μήπως να μας ωφελήσει, έστω
μακροπρόθεσμα; Λίαν αμφίβολο. Διότι η Γερμανία δεν είναι ισότιμη της
Ρωσίας, ούτε σε όγκο ούτε σε ισχύ, ποτέ δεν ήταν. Υπερέχει στην
τεχνολογία (σε τομείς) αλλά είναι απολύτως εξαρτημένη ενεργειακά από τη Ρωσία.
Δεν μπορεί, λοιπόν, να μας επιτρέψει ισχυρή ενεργειακή σχέση με τη
Μόσχα, δεν την συμφέρει, όπως δεν συμφέρει και τις ΗΠΑ. Ελληνορωσική
σύμπλευση στο ενεργειακό σημαίνει διαιώνιση της γερμανικής εξάρτησης από
τη Ρωσία. Η προσέγγιση Ρωσίας-Γερμανίας είναι, γενικώς, στρατηγικής σημασίας αλλά στο ενεργειακό τα συμφέροντα τους αποκλίνουν επειδή,
λογικά, το Βερολίνο θέλει την ανεξαρτησία του έναντι της Μόσχας. Ώστε
να την αντιμετωπίζει ισότιμα. Οι ΗΠΑ αγωνιούν για τη Ρωσογερμανική
προσέγγιση (δηλαδή την ενωμένη Ήπειρο) αλλά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι
σημαντικό στην Ελλάδα ενόσω βλέπουν την Τουρκία ως τον πολύτιμο
σύμμαχο, όπως είπαμε. Η Ελλάδα μόνο ως θύμα μπορεί να
χρησιμεύσει στον καυγά ΗΠΑ-Γερμανίας ενόσω δεν προβάλλει κάποια απαίτηση
και δεν έχει τη διάθεση να υποβληθεί σε θυσίες για να την
υπερασπιστεί. Πχ και μόνο η αντίσταση στο επερχόμενο νέο σχέδιο
Ανάν (τμήμα του συνολικότερου σχεδιασμού στην περιοχή) θα ήταν
διαπραγματεύσιμο νόμισμα. Αλλά είπαμε αυτά είναι θέματα πατριωτισμού και
δεν αφορούν στους μνημονιακούς. Αφορούν άραγε στην Αριστερά;
Σάββατο 27 Ιουλίου 2013
