Τα όσα συμβαίνουν εδώ και έναν χρόνο στο Κοινοβούλιο και ενίοτε αντιμετωπίζονται απλώς ως γραφικές παρεκτροπές λογικά θα έπρεπε να έχουν κινητοποιήσει τους πάντες και τα πάντα. Δυστυχώς, αυτή την πορεία από το κακό στο χειρότερο φαίνεται πως τη συνηθίζουμε και αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο από τα ίδια τα έκτροπα που διαρκώς πολλαπλασιάζονται. Η ύβρις και η καπηλεία εκ μέρους των χυδαίων εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής βρίσκει στη Βουλή τον χώρο για το θέατρο των μαύρων παραστάσεών της. Προφανής στόχος και σκοπός η πρόκληση δημοσιότητας πάση θυσία, προς άγραν πελατείας, από μια κοινωνία που βασανίζεται και αναζητεί κάπου να χρεώσει τα πάντα.
Η συνεχής πρόκληση είναι επιλογή και ακολουθείται προφανώς βάσει σχεδίου από τους λεβεντοτραμπούκους, που με τη χυδαιότητά τους θεωρούν ότι εξασφαλίζουν όλο και πιο μαζικό ακροατήριο. Το δυστύχημα είναι ότι τα καταφέρνουν και αποτελεί ντροπή πως όλο και δυναμώνουν τα ποσοστά τους, όπως τουλάχιστον καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Η κατάσταση αυτή μοιάζει να κινείται ανεξέλεγκτα καθώς στρατιές απελπισμένων προτιμούν την εύκολη λύση να φορτώνουν τις ευθύνες γενικώς στο πολιτικό σύστημα και να απολαμβάνουν χαιρέκακα τον χλευασμό του από τους ναζιστές του «κάτω κόσμου». Για την κατάντια αυτήν ας αναλογισθούμε όλοι και ο καθένας χωριστά τις ευθύνες μας, καθώς η συγκατάβαση και η απάθεια συνιστούν συνενοχή και συνευθύνη για το χάλι που προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας. Ο λαός δεν μπορεί να είναι η ανεύθυνη «ιερή αγελάδα» που έχει μόνον δικαιώματα και διόλου υποχρεώσεις για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αν ισχύουν μάλιστα οι φήμες για μυστικές χρηματοδοτήσεις πέραν της κρατικής επιχορήγησης από ιδιώτες νοσταλγούς θλιβερών εποχών, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Ακόμη χειρότερα, δήθεν σοβαροί πολιτικοί και κόμματα του λεγομένου δημοκρατικού τόξου δεν νοείται να λουφάζουν υπό τον φόβο των θρασύδειλων του υποκόσμου που βρήκαν την ευκαιρία να διαλύσουν τα πάντα επιβάλλοντας τον νόμο της ζούγκλας. Σε αυτό το διαρκές εκβιαστικό παιχνίδι στις αίθουσες του Κοινοβουλίου, σπανίως λαλίστατα κατά τα λοιπά στελέχη πολιτικών κομμάτων τόλμησαν να τους βάλουν στη θέση τους. Χρειάσθηκε να φθάσουμε στο απάνθρωπο περιστατικό σε βάρος του αντιπροέδρου της Βουλής κ. Ι. Δραγασάκη για να συγκινηθούν τα κόμματα. Προς τιμήν του ο πρόεδρος της Βουλής Ευ. Μεϊμαράκης κατέστησε σαφές λόγω και έργω πως θα επιβάλει τον σεβασμό στους θεσμούς. Σε ανάλογο τόνο και οι αποφάσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδια, και η σταθερή στάση του δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη.
Αυτά όμως δεν αρκούν με τις διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόμενο και απαιτείται σταθερή και αταλάντευτη στάση όλων των κομμάτων χωρίς εκπτώσεις και υστεροβουλίες ούτε συμπεριφορές και ρητορική που δίνει άλλοθι στους νοσταλγούς της ανωμαλίας. Η Δημοκρατία προφανώς δεν εκδικείται, αλλά δεν πρέπει και να τρομοκρατείται. Γι' αυτό η ευθύνη πέραν των συντεταγμένων οργάνων της πολιτείας ανήκει και στον κάθε πολίτη, που δεν δικαιούται να παριστάνει τον αδιάφορο για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
