Γιάννης Μεϊμάρογλου, 15/07/2013Την πραγματικότητα δεν μπορεί να την αρνηθεί κανείς!Το πολύ-πολύ να χώσει το κεφάλι του στην άμμο, σαν τη στρουθοκάμηλο, για να μην την βλέπει... Και η πραγματικότητα λέει πως η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και ένα σημαντικό μέρος όσων στήριξαν την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ, αυτά τα τρία χρόνια, δεν επιδοκίμασαν την αποχώρησή της από την κυβέρνηση.Υπάρχει πάντα, ιδιαίτερα για την αριστερά η... εύκολη αντιμετώπιση της πραγματικότητας. «Ο λαός θέλει χρόνο για να καταλάβει την πρωτοπορία», «Οι δημοσκοπήσεις είναι στημένες», «Όλοι μας πολεμάνε και συνωμοτούν σε βάρος μας» κ.λπ. ... Αυτές οι απλοϊκές -και στη συντριπτική τους πλειοψηφία διαψευσμένες- εξηγήσεις, δεν ταιριάζουν νομίζω στη Δημοκρατική Αριστερά. Γιατί η ΔΗΜΑΡ εμφανίστηκε απʼ την αρχή ως διαφορετική Αριστερά, μια Αριστερά που δεν ζει σε εικονική πραγματικότητα, που ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες της και όχι μόνο να διαμαρτύρεται για τις ευθύνες των άλλων, που αντέχει την κριτική και που δεν διστάζει να παραδέχεται τα λάθη της και να κάνει την αυτοκριτική της.
Στη συνείδηση λοιπόν των πολιτών - είτε την στήριξαν εκλογικά, είτε όχι - η ΔΗΜΑΡ έχει κατοχυρωθεί ως η αριστερή πολιτική δύναμη της συναίνεσης και του διαλόγου, η «αριστερά της ευθύνης» που ζήτησε και πήρε «εντολή για λύση», για να αποτραπεί η πτώχευση και η κατάρρευση της χώρας, για να μείνουν ζωντανές οι όποιες ελπίδες να παραμείνει η Ελλάδα σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Το ξέραμε από την αρχή. Ούτε εύκολος, ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα ήταν ο δρόμος. Και η συνεργασία, η καθημερινή σύμπλευση με διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα με την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, καθόλου αυτονόητη. Πολύ περισσότερο που κι εμείς δεν είμαστε όσο χρειαζόταν προετοιμασμένοι για την αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς κρίσης και την έξοδο απʼ αυτήν. Κερδίσαμε μάχες, χάσαμε μάχες, πέσαμε σε παγίδες... σταθήκαμε επί ένα χρόνο όρθιοι. Νοιώσαμε την αναγνώριση και τον σεβασμό, σε Ελλάδα και Ευρώπη, κατοχυρώσαμε επάξια μια ξεχωριστή θέση στο νέο πολιτικό σύστημα που θα αναδειχτεί υποχρεωτικά με το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας.
Η αποχώρησή της ΔΗΜΑΡ από την «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης», όπως με δική της πρόταση είχε ονομασθεί, έφερε παγωμάρα και αμηχανία. Έτσι γίνεται πάντα. Τον υπερβολικό ενθουσιασμό διαδέχεται η μεγάλη απογοήτευση. Μία από τα ίδια λοιπόν; Μια, ακόμα, αριστερή αντιπολίτευση; Ξέρω... Δεν θα είναι σαν τις άλλες. Η αντιπολίτευση της ΔΗΜΑΡ θα είναι προγραμματική και υπεύθυνη. Θα ψηφίζει τα θετικά, θα καταψηφίζει όσα θεωρεί αρνητικά. Γνωρίζουμε από την... πείρα μας, πώς λειτουργεί η αντιπολιτευτική λογική στην πράξη. Ήδη, μέσα σε 10 μέρες, τα όποια «θετικά» σχεδόν εξαφανίστηκαν! Η σιγουριά της αντιπολίτευσης είναι αμείλικτη...
Τώρα που έκλεισε αυτό το κεφάλαιο, παράλληλα με την σκληρή -και δίκαιη σε πολλά- κριτική που κάναμε στους εταίρους μας, θα πρέπει να κρίνουμε επίσης αυστηρά και τη δική μας πορεία. Και η αλήθεια είναι ότι ούτε οι διακηρύξεις μας για δύναμη «επισπεύδουσα των μεταρρυθμίσεων», ούτε οι προβλέψεις μας για «κυβέρνηση που θα εξαντλήσει την τετραετία» επαληθεύτηκαν. Και, ασφαλώς, δεν ταιριάζει στην «Αριστερά της ευθύνης» να ρίχνει τις ευθύνες μόνο στους άλλους.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν... αποχώρησαν. Ο κίνδυνος ενός καταστροφικού οικονομικού... ατυχήματος είναι πάντα παρών, η νεοναζιστική απειλή μεγαλώνει διαρκώς, το αλλοπρόσαλλο και αντιφατικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ - όπως... συναρμολογήθηκε στο πρόσφατο συνέδριό του - μπορεί να βάλει τη χώρα σε απρόβλεπτες περιπέτειες!
Καμιά προοδευτική δύναμη, κανένας προοδευτικός πολίτης δεν μπορεί να συναινέσει στην παράδοση της Ελλάδας στο εκβιαστικό δίλημμα «Σαμαράς ή Τσίπρας». Η αναγκαία και επείγουσα συγκρότηση του τρίτου πόλου από όλες τις αριστερές, δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις που αντιστέκονται στο νέο, καταστροφικό για τη χώρα δικομματικό σκηνικό, πρέπει να προχωρήσει. Και πολύ φοβάμαι ότι η τελευταία απόφαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ κλείνει οριστικά την πόρτα σε μια τέτοια κατεύθυνση... Η νοοτροπία «Προχώρα Πρόεδρε, καλά πάμε» δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν πρόεδρο και κανένα κόμμα. Δεν ωφελεί βέβαια ούτε τη ΔΗΜΑΡ και τον πρόεδρό της.
Η νέα σελίδα, αν θέλουμε να υπάρξει, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από πολύπλευρα δύσκολες αποφάσεις. Έτσι κι αλλιώς, οι μεγάλες ηγεσίες στα δύσκολα δοκιμάζονται και καταξιώνονται. Χρειάζονται αποφάσεις που μπορεί και πάλι να δώσουν έμπνευση και κίνητρο συστράτευσης σε χιλιάδες ανθρώπους, αριστερούς, σοσιαλιστές, δημοκράτες, σε χιλιάδες ανένταχτους προοδευτικούς πολίτες! Και χρειάζεται νʼ αφυπνιστούν οι δυνάμεις εκείνες και τα στελέχη που, με την ιστορική τους διαδρομή, την πείρα και τις πολιτικές τους θέσεις, μπορούν να συμβολίσουν και να εγγυηθούν το γύρισμα της σελίδας!
Δεν μπορεί - και δεν πρέπει - να αφήσουμε το μεγάλο αυτό ιστορικό εγχείρημα της ανανεωτικής Αριστεράς, που φυσιολογικά εξελίχτηκε στις μέρες μας στην Αριστερά της ευθύνης, να πάει χαμένο! Θα είναι μια χαμένη ευκαιρία, όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά και για μια προοδευτική στροφή στην πορεία της χώρας, στην πιο δύσκολη μεταπολιτευτική της στιγμή.
Δεν αξίζει στη ΔΗΜΑΡ ο χορός του Ζαλόγγου...
Και - πολύ περισσότερο - δεν αξίζει στον Φώτη Κουβέλη να τον σύρει!
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης της «Μεταρρύθμισης»
