Αντίθετα, η συνεχιζόμενη, ιδιότυπη αφέλεια χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, που πιστεύει ότι τα ελληνικά συμφέροντα μπορούν να κατοχυρωθούν μόνον στη βάση θεωρητικών δεσμών με τη Ρωσία ή μέσω απειλών κλονισμού της ευρωζώνης. Ή ότι αρκούν κάποιες συνομιλίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρα με μεσαίους αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε, ώστε να μεταβληθεί η πολιτική τους έναντι της Ελλάδας.
Ολοι αυτοί, και παρόμοιοι, παράγοντες έπαιζαν ή παίζουν ακόμη ρόλο, αλλά δεν διαμορφώνουν τις εξελίξεις. Γιατί πλέον έχουν αλλάξει σχεδόν όλα: Πέντε χρόνια μετά την οικονομική κρίση που πρωτοέπληξε τις ΗΠΑ και εν συνεχεία την Ευρώπη, δύο χρόνια μετά την Αραβική Ανοιξη, έναν χρόνο από τον εμφύλιο της Συρίας, αλλά και εν όψει των διαλυτικών φαινομένων στην Τουρκία και μιας μείζονος κρίσης στο Ιράν, ανοίγει ένας νέος ιστορικός κύκλος. Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πια το ευρωπαϊκό και βαλκανικό πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ούτε καν και τις δομές της μεταψυχροπολεμικής εποχής που, και αυτή, τερματίζεται έπειτα από 23 ολόκληρα χρόνια!
Επομένως, όσοι είναι ακόμη εγκλωβισμένοι σε παλαιότερες νοοτροπίες για την εξωτερική και επενδυτική πολιτική είναι καλύτερο να σταθμίσουν τα καινούργια στοιχεία: Οι ΗΠΑ έχουν μειωμένο ενδιαφέρον για τη ΝΑ Μεσόγειο (αν και η κρίση στην Τουρκία αλλάζει πολλά, παρά πολλά δεδομένα), ενώ η Ρωσία δεν εξαρτά τόσο μεγάλα στρατηγικά συμφέροντα στην ίδια περιοχή, ώστε να ρισκάρει τις σχέσεις της με την Ε.Ε. και το Βερολίνο. Αλλωστε, είναι γνωστό στους διαδρόμους των Βρυξελλών ότι η Ε.Ε. «υπενθύμισε» προς τη Μόσχα ότι καθυστερεί να συμμορφωθεί με τους όρους ένταξής της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ότι συνεχίζονται οι εκκρεμότητες στο θέμα των θεωρήσεων στα διαβατήρια και στην ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων (για αντιτρομοκρατικούς λόγους) των επιβατών της πολιτικής αεροπορίας.
Ανεξαρτήτως από το σοκ της υπόθεσης Gazprom, η δοκιμασία των επόμενων ημερών εντοπίζεται στην αξιοποίηση της πρότασης της SOCAR για τον ΔΕΣΦΑ και το μεγάλο στοίχημα έως τα τέλη Ιουνίου (αν και δεν εξαρτάται από την Ελλάδα, αλλά από τη διεθνή κοινοπραξία Shah Deniz II και το Αζερμπαϊτζάν) αφορά την προώθηση του αγωγού TAP. Τους δε επόμενους μήνες η χώρα έχει ως μοναδική λύση να προχωρήσει στις αποκρατικοποιήσεις και, αντί της εσωστρέφειας και των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για κρατισμό, να διεκδικήσει τη θέση που της αξίζει στον διεθνή οικονομικό χάρτη.
Αλέξανδρος Τάρκας
