Η παρέμβαση του ΔΝΤ είναι ένα σκληρό μήνυμα στο Βερολίνο μέσω Αθήνας, που συμπυκνώνεται στη διαπίστωση-προειδοποίηση ότι το τέλμα και η ακινησία που θέλει η γερμανική πλευρά μέχρι τον Σεπτέμβριο ή ακόμη και μέχρι το τέλος του χρόνου μέχρι να συγκροτηθεί η νέα κυβέρνηση, είναι μια επιλογή υψηλού κινδύνου, καθώς και επιδεινώνεται συνεχώς ο φαύλος κύκλος λιτότητα - ύφεση - ανεργία και η πολιτική σταθερότητα στη Μαδρίτη, στην Ρώμη, αλλά και στο Παρίσι κρέμεται από μια κλωστή.
Με άλλα λόγια, η Γαλλίδα διευθύντρια του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ, επαναλαμβάνει απέναντι στον Ολάντ τον ελιγμό που δοκίμασε πριν από τρία χρόνια ο προκάτοχός της Στρος Καν απέναντι στον Σαρκοζί: Αξιοποιεί τη θέση της στα ηνία του ΔΝΤ για να προβάλει ως πιο σκληρή και αποφασιστική απέναντι στην Μέρκελ, από ό,τι ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσιών.
Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς οπαδός των θεωριών της συνωμοσίας για να διαπιστώσει ότι την άνοιξη του 2011 το σκάνδαλο της καμαριέρας εξουδετέρωσε τις διεθνείς και γαλλικές πολιτικές φιλοδοξίες του Στρος Καν, ενώ σήμερα η Λαγκάρντ κινδυνεύει να βυθισθεί στη νέα ανάφλεξη της διαχείρισης της υπόθεσης Ταπί από την κυβέρνηση Σαρκοζί.
Είναι κάτι παραπάνω από ευτυχής η χρονική σύμπτωση της νέας αντιπαράθεσης του ΔΝΤ με τη Γερμανία με την τριήμερη επίσκεψη στην Ελλάδα του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και πρώην προέδρου του Eurogroup Ζ. Κ. Γιούνκερ, ενός από τους ελάχιστους Ευρωπαίους αξιωματούχους που όρθωσε το θεσμικό του κύρος και το πολιτικό του ανάστημα απέναντι στους Μέρκελ-Σόιμπλε σε μια ακραία αντίστιξη με τους πολιτικά ανύπαρκτους Μπαρόζο και Ρομπάι.
Η επιλογή της χώρας μας από το ΔΝΤ στον νέο κύκλο αντιπαράθεσης με τη Γερμανία δεν είναι ούτε συμπτωματική, ούτε τυχαία: Η περαιτέρω μείωση του δημόσιου χρέους της Αθήνας προβάλλει πλέον ως απαίτηση κοινής λογικής και επιπλέον αφορά μια χώρα που αυτή τη στιγμή πρέπει να παρουσιασθεί από τη γερμανική κυβέρνηυση ως το παραδειγμα σχετικής επιτυχίας της καταστροφικής συνταγής που το Βερολίνο επέβαλε στον Νότο της Ευρωζώνης.
Με τη διαρροή στην αρχή και τη δημοσιοποίηση στη συνέχεια των διαπιστώσεων του ΔΝΤ για τα λάθη στο ελληνικό πρόγραμμα ο διεθνής οργανισμός πρώτον, καλύπτει το κενό πολιτικής ηγεσίας των εταίρων της Γερμανίας, με πρώτο και καλύτερο τον Ολάντ στη Γαλλία και δεύτερον, διαμηνύει στους Μέρκελ, Σόιμπλε ότι το μέλλον της Ευρωζώνης δεν είναι μια γερμανική υπόθεση, αλλά αφορά όλα τα κέντρα οικονομικής ισχύος, παλαιά και αναδυόμενα, του πλανήτη.
Γιατί η Αθήνα;
Η επιλογή της χώρας μας από το ΔΝΤ στον νέο κύκλο αντιπαράθεσης με τη Γερμανία δεν είναι ούτε συμπτωματική, ούτε τυχαία: Η περαιτέρω μείωση του δημόσιου χρέους της Αθήνας προβάλλει πλέον ως απαίτηση κοινής λογικής και επιπλέον αφορά μια χώρα που αυτή τη στιγμή πρέπει να παρουσιασθεί από τη γερμανική κυβέρνηση ως το παραδειγμα σχετικής επιτυχίας της καταστροφικής συνταγής που το Βερολίνο επέβαλε στον Νότο της Ευρωζώνης.
kapopoulos@pegasus.gr-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
