Η κυβέρνηση συγκροτήθηκε όχι για να υλοποιήσει τα οράματα του Α. Σαμαρά, την κεντροαριστερή πολιτική που άφησε στη μέση ο Γ. Παπανδρέου ή τον δημοκρατικό σοσιαλισμό όπως τον είχε οραματιστεί το ΚΚΕ εσωτερικού. Η κυβέρνηση αυτή οφείλει να λειτουργεί, εφόσον δεν υπάρχει η κουλτούρα συνεργασιών στη χώρα μας, με βάση τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Κάνουμε αυτά που μπορούμε και αυτά που συμφωνούμε.
Η αλήθεια είναι ότι η δημοσκοπική φτώχεια φέρνει γκρίνια και έτσι τώρα τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜΑΡ νομίζουν ότι θα ανακάμψουν και θα γλιτώσουν από τη χοάνη της ΝΔ, σηκώνοντας ιδεολογική γραμμή μεταξύ αριστεράς και δεξιάς στο εσωτερικό του μνημονιακού στρατόπεδου, μια σύγκρουση όμως που πρακτικά τους οδηγεί στην άλλη πλευρά, στο «στόμα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και η ΝΔ αποδείχθηκε ότι μάλλον άκομψα θέλησε να ξεφύγει από την παγίδα των κυβερνητικών εταίρων της, υποστηρίζοντας στην αρχή ότι υπάρχει θεσμικό πλαίσιο και λίγες ημέρες μετά παραδεχόμενη την ανάγκη βελτίωσής του.
Το αντιρατσιστικό ίσως σε λίγες εβδομάδες θα ξεχασθεί, αλλά αυτό που προέχει είναι να αποδεχτούμε την ιδιομορφία των κυβερνήσεων συνεργασίας. Ούτε οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες θα εξαφανισθούν ούτε ο ένας πόλος θα επιβληθεί στον άλλο. Ούτε ο Α. Σαμαράς θα σηκώσει σημαία με σφυροδρέπανο ούτε ο Φ. Κουβέλης και ο Ευ. Βενιζέλος θα ενταχθούν στους Χριστιανοδημοκράτες. Οταν λοιπόν η συζήτηση γίνει πραγματικά για την αντιμετώπιση του ρατσισμού και της Χρυσής Αυγής, τότε θα υπάρξουν και συγκλίσεις και αποτέλεσμα. Μέχρι τότε θα παρακολουθούμε, προς τέρψη της Χρυσής Αυγής, την κοκορομαχία, που σε λίγο θα χάνεται μεταξύ των διαφωνιών για τον χορό του Ζαλόγγου και την «απρεπή» συμπεριφορά προς τους Τούρκους του Ιμπραήμ στην Τροπολιτσά.
