ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ
Την ταραγμένη περίοδο του 1989 μετά την ήττα του Ιουνίου η αείμνηστη
Μελίνα Μερκούρη με το σπάνιο ταμπεραμέντο της σε μια φράση της «...δεν
αρέσουμε πλέον χρυσό μου...» είχε αποδώσει την κατάσταση του ΠΑΣΟΚ
εκείνης της εποχής. Οι εξελίξεις δικαίωσαν τον Ανδρέα και τον επανέφεραν
στην εξουσία σχετικά εύκολα με αποτέλεσμα ποτέ το κόμμα να μη
συνειδητοποιήσει σε βάθος τα λάθη του και τη σαθρή βάση της σχέσης του
με την κοινωνία. Στα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν από την επιστροφή του
1993, το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε περισσότερα από 13 και η ΝΔ 7 με τα γνωστά σε
όλους μας αποτελέσματα. Τα δύο κόμματα εξουσίας έμοιαζαν τόσο πολύ το
ένα στο άλλο που τελικά είχαμε μια ιδιότυπη πολιτική μετάλλαξη με
παρενέργειες που θα πληρώνουν πολλές γενιές Ελλήνων.Στο πέρασμα αυτών των ετών μέσα από το ΠΑΣΟΚ ανεδείχθησαν εκατοντάδες πολιτικά στελέχη, λίγα με περγαμηνές από τον ιδιωτικό τους βίο και τα περισσότερα σχεδόν από το πουθενά, και έκαναν λαμπρή πολιτική καριέρα συχνά κουνώντας το δάκτυλο στην κοινωνία.
Οταν ήρθαν τα δύσκολα της καταστροφικής διακυβέρνησης των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου έκανε την εμφάνισή του σε πρώτο πλάνο ένα υβριδικό φυτώριο στελεχών χωρίς πολιτικό βάθος αλλά με μόνη αναφορά τη σχέση του με τον τότε πρόεδρο του κόμματος. Αρκετοί εξ αυτών είναι αμφίβολο αν είχαν ψηφίσει ποτέ στη μέχρι τότε ζωή τους ΠΑΣΟΚ αλλά ήταν γενικώς φίλοι και συνεργάτες του αρχηγού, άλλοι του καλοκαιριού και άλλοι του γυμναστηρίου. Η θητεία τους στις κυβερνήσεις μόνον παραλογισμούς και αστειότητες άφησε πίσω της, ενώ οι περισσότεροι «στόλιζαν» με πάσης φύσεως κοσμητικά επίθετα τον ευεργέτη τους κάθε φορά που κάτι δεν τους άρεσε στη θέση που τους διόριζε. Χαρακτηριστικό και αυτό του πολιτικού ήθους των εν λόγω τόσο γνωστών αλλά τελικώς τόσο ασήμαντων προσώπων καθώς ούτε ένας τους δεν κατάφερε να διασωθεί.
Ολα αυτά ασφαλώς και δεν προκαλούν καμιά έκπληξη, αλλά η στάση στελεχών με ιστορία και πολλαπλά οφέλη από τη διαδρομή τους στο ΠΑΣΟΚ, που τώρα στα δύσκολα το πετροβολούν, σκορπίζει τουλάχιστον θλίψη και απογοήτευση για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα. Αν έμεναν σε αυτό και πάλι θα ήταν έως έναν βαθμό κατανοητή η στάση τους, αλλά η σπουδή τους να επιστρέψουν πάση θυσία και με οιοδήποτε μέσο στην κεντρική πολιτική σκηνή τους κάνει αξιολύπητους.
