Το Κατάρ μπορεί να αγωνίζεται για να δοθεί ένα τέλος που θα ξεπερνά τις προσδοκίες οποιουδήποτε συμμάχου και γείτονα του Κόλπου, αλλά δεν πρόκειται να νικήσει αποφασιστικά τον Assad κάποια στιγμή σύντομα. Με την ύβρη γύρω από πιθανή χρήση χημικών όπλων και τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Δαμασκό, οι επιβεβαιώσεις για την εμπλοκή της Χεζμπολάχ στο σημείο, ο αλλόκοτος χαρακτήρας του συριακού πολέμου απαιτεί άμεσα αποκλιμάκωση. Αλλά για να γίνει αυτό, απαιτείται το Κατάρ, μεταξύ άλλων, να επικεντρώσει εκ νέου τις ενέργειές του μακριά από ένα κοντόφθαλμο «αγκάλιασμα» της συριακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας και την κυριαρχία της στο Συριακό Εθνικό Συνασπισμό (SNC). Το Κατάρ φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης για την εκδίωξη του Moaz al-Khatib, του πιο αξιόπιστου από τη συριακή αντιπολίτευση μέχρι στιγμής, από την ηγεσία του SNC, σε έναν, όπως αποδείχθηκε, παιδιάστικο ελιγμό που υπονόμευσε την αξιοπιστία του SNC που δημιουργούνταν.
Αλλά οι εξελίξεις στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή δείχνουν ότι η «αγάπη» για το SNC, ακόμη θεμελιωδώς ανίκανη να επιλύσει τα βασικά της διλλήματα νομιμότητας και συμμετοχικότητας, αρχίζει να φθίνει. Καθώς η άμεση παρέμβαση από το εξωτερικό παραμένει σταθερό έξω από το τραπέζι, η μόνη ουσιαστική πολιτική που αξίζει να επιδιωχθεί είναι αυτή της αποκλιμάκωσης. Προτεραιότητα θα έπρεπε να αποτελέσει μια πιο επεκτατική απάντηση στις ανθρωπιστικές ανάγκες στο Λίβανο και στην Ιορδανία και η αντίσταση στις περαιτέρω προσπάθειες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ να δώσουν όπλα στη Συρία. Τις τελευταίες ημέρες, η Αίγυπτος έστειλε τον chargé d’affaires ξανά πίσω στη Δαμασκό και δέχθηκε τον Σύριο πρεσβευτή. Ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, Ali Akbar Salehi, βρισκόταν στο Αμμάν για συζητήσεις σχετικά με τη Συρία, και το τελευταίο τετ-α-τετ μεταξύ του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών John Kerry και του Ρώσου ομολόγου του Sergei Lavrov, κατέληξε σε μια συμφωνία για τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης του συριακού καθεστώτος και της αντιπολίτευσης.
Ο SNC προβλέψιμα απάντησε με μια δήλωση ότι δεν θα εμπλακεί σε καμία διαπραγμάτευση χωρίς πρώτα να έχει παραιτηθεί ο Assad. Οι δυτικές κυβερνήσεις φαίνεται να υπαναχωρούν από τη θέση τους ότι ο Assad πρέπει να εγκαταλείψει την εξουσία. Δικαίως, καθώς μια πολιτικά διαπραγματεύσιμη μετάβαση της εξουσίας μπορεί να είναι τέτοια –απαιτώντας μια συγκεκριμένη έκβαση, ιδιαιτέρως όταν δεν βρίσκεσαι στη νικητήρια πλευρά του επιχειρήματος- είναι ανόητο. Η στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων δεν είναι αποφασιστικά μακριά από το καθεστώ. Πράγματι, η κυβέρνηση του Assad και οι δυνάμεις, αισθάνονται αισιόδοξοι ότι κερδίζουν τον πόλεμο. Οι διπλωματικές προσπάθειες που δημιουργήθηκαν το τελευταίο έτος δεν θα πρέπει να παραγκωνίζονται ή να ανατρέπονται. Ακόμη και το Κατάρ, το οποίο έχει αρνηθεί με κάθε τρόπο να εμπλακεί με το Ιράν για τη Συρία τα τελευταία δύο χρόνια, ίσως προσπαθεί κάτι πιο ώριμο με την προγραμματισμένη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της στην Τεχεράνη την επόμενη εβδομάδα.
Ο πολλαπλασιασμός των ενόπλων και η βιαιότητα των δυνάμεων του συριακού καθεστώτος, δεν θα πρέπει να δημιουργεί εφησυχασμό για την διαπραγμάτευση ενός τέλους της σύγκρουσης. Η υπόσχεση για μια κεντρική διοίκηση ενός «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» είναι μια ψευδαίσθηση, και η συγκέντρωση των συμφερόντων των ασαφών ενόπλων δυνάμεων που τροφοδοτούνται από αντικρουόμενες προτεραιότητες, είναι τέραστια. Έτσι είναι και η αντίληψη ότι το καθεστώς του Assad θα μπορούσε να συμφωνήσει σε μια κατάπαυση πυρός ή σε άλλα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης όπως η απελευθέρωση κρατουμένων. Αλλά η οικοδόμηση μιας ευρύτερης διεθνούς συναίνεσης και η υιοθέτηση ενός ευρύτερου φάσματος των συριακών ψηφοφόρων και παραγόντων, είναι ένα κρίσιμο πρώτο βήμα προς τη διευθέτηση. Ο Assad και οι δούλοι του θα πρέπει να δώσουν πολλές απαντήσεις, αλλά εάν οι εξωτερικοί παράγοντες συνεχίζουν να πυροδοτούν την δυναμική του πολέμου, είναι και αυτοί συνένοχοι για τη συνεχιζόμενη ταλαιπωρία της Συρίας.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.ecfr.eu/blog/entry/will_cooler_heads_prevail_on_syria
