Σύμφωνα
με το ρεπορτάζ των εφημερίδων της Κυριακής, οι κύριοι Τάκης Μπάλτάκος
και Δημήτρης Σταμάτης κρατούν στο «ψυγείο» το νομοσχέδιο του υπουργού
Δικαιοσύνης, κ. Αντώνη Ρουπακιώτη, για τρεις λόγους:
-Διότι περιορίζεται στη γενοκτονία στο Άουσβιτς και στην εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων.
-Διότι τιμωρεί την ταξική εχθροπάθεια, κάτι που δεν ανέχεται το ΚΚΕ και ορισμένοι από εκείνους τους χιλιάδες που εξυμνούν στους τοίχους (και με καλάσνικοφ) το «ταξικό μίσος».
-Για να μην ηρωποιήσουν τη «Χρυσή Αυγή» με διώξεις εναντίον στελεχών της.
Ας αρχίσουμε από το τελευταίο που είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο προβάλλονται τα αστεία δύο πρώτα νομικά και πολιτικά «επιχειρήματα». Ο κ Μπαλτάκος, αλλά και άλλοι στο περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά, γνωρίζουν ότι αν ποινικοποιήσουν -όπως το ευρωπαϊκό κεκτημένο επιβάλλει- τις συμπεριφορές τύπου «Χρυσής Αυγής», θα είναι δύσκολο να οδηγήσουν ξανά πίσω στο «μαντρί» ψηφοφόρους της Ν.Δ., ιδιαίτερα ένστολους που ψηφίζουν τώρα το κόμμα που αγαπά το τρίτο Ράιχ.
Είναι όμως αυτός επαρκής λόγος για να αρνείσαι να μετατρέψεις σε εσωτερικό δίκαιο μία απόφαση του συμβουλίου των υπουργών Δικαιοσύνης της ΕΕ που ελήφθη στις 19 Απριλίου του 2007, μετά από εισήγηση της τότε υπουργού Δικαιοσύνης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Μπριγκίτε Τσίπρις; (Απόφαση πλαίσιο για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού). Στα εγκλήματα που τιμωρούνται με φυλάκιση ως τρία έτη περιλαμβάνονται, σύμφωνα με την απόφαση-πλαίσιο, η εχθρική προπαγάνδα εναντίον αλλοδαπών για ρατσιστικούς λόγους, αλλά και η δημόσια άρνηση των εγκλημάτων του ολοκαυτώματος.
Ποια ήταν η βούληση του ιστορικού νομοθέτη, του συμβουλίου δηλαδή; Η Λιθουανία ηρνείτο να συμφωνήσει στην απόφαση, απαιτείτο ομοφωνία, επειδή ήθελε να περιληφθούν σε αυτή οι μαζικές γενοκτονίες της σταλινικής περιόδου στη διάρκεια των οποίων εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες των μικρών δημοκρατιών της Βαλτικής, αλλά έκανε πίσω. Και η Μ. Βρετανία με τη Δανία είχαν μέχρι τέλους αντιρρήσεις στη θέσπιση του πλαισίου για εσωτερικούς τους λόγους. Η Ελλάδα, με κυβέρνηση της Ν.Δ. στην οποία ανήκε ο κ. Α. Σαμαράς, δεν εξέφρασε αντιρρήσεις. Το πλαίσιο κατέστη αναγκαίο για να μπλοκάρει τη διάδοση της νεοναζιστικής και ρατσιστικής προπαγάνδας που «εισαγόταν» στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης από τις ΗΠΑ στις οποίες δεν αναγνωρίζονται «εγκλήματα γνώμης».
Σε ό,τι αφορά την εξίσωση του Αουσβιτς με τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων (επιχείρημα Σταμάτη, Μπαλτάκου) σε αυτό ειδικά το νομοθετικό πλαίσιο δε νομίζω ότι σηκώνει σοβαρή κριτική. Στη Γαλλία απαγορεύεται από το 1972 η συκοφάντηση των αλλοδαπών με επιχειρήματα αλά «Χρυσή Αυγή», αλλά η γενοκτονία των Αρμενίων έγινε αντικείμενο ενός εντελώς διαφορετικού νομοσχεδίου αφού το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο του 2007 αφορούσε ένα μοναδικό έγκλημα στα χρονικά της Ευρώπης που άλλαξε τη μορφή της ηπείρου μας και αποτέλεσε το «μέτρο» για να κρίνονται παρόμοιες πρακτικές, αφού το καθεστώς του τρίτου Ράιχ είχε αναγάγει σε επιστήμη τη φυσική βιομηχανική εξόντωση άλλων ανθρώπων, κάτι που δεν είχε γίνει πριν με αυτόν τον τρόπο, ούτε έγινε μετά. (σ.σ. είναι εξαιρετικά επικίνδυνο σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή και να έχει καλές σχέσεις με το Ισραήλ, να τοποθετεί στελέχη σε δημόσια αξιώματα που είναι επιδεικνύουν τέτοια άγνοια του μέτρου και της Ιστορίας).
Ηδη το 1994 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας είχε αποφανθεί σε μία ιστορική απόφασή του ότι ο ισχυρισμός πως το ολοκαύτωμα δεν έχει γίνει δεν καλύπτεται από την ελευθερία έκφρασης γνώμης.
Αφορμή για την έκδοση της απόφασης ήταν η πρόσκληση του Εθνικοδημοκρατικού (νεοναζιστικού) κόμματος Γερμανίας με ομιλητή τον Ντέιβιντ Ιρβινγκ στην Ανω Βαυαρία που απαγορεύθηκε, με αποτέλεσμα να υπάρξει προσφυγή του κόμματος σε όλες τις βαθμίδες και τελικά να φτάσει το θέμα στο συνταγματικό δικαστήριο. Το δικαστήριο κρίνει ότι σωστά απαγορεύθηκε η συγκέντρωση εν όψει του ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν δημόσιες δηλώσεις άρνησης του ολοκαυτώματος, κάτι που αποτελεί ευθεία προσβολή της εβραϊκής κοινότητας που υπάρχει στη Γερμανία. Εβραϊκή κοινότητα υπάρχει και στην Ελλάδα.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους και στο περιβάλλον του κ. Α. Σαμαρά που διαφωνούν με αυτού του είδους τις «εξυπνάδες», αλλά προφανώς ο κ. Σαμαράς για την ώρα φαίνεται ότι συμφωνεί με τον μικροπολιτικό χειρισμό. Βεβαίως, κάποιος μπορεί να πει ότι δουλειά των «παλατίνων» κάθε κυβέρνησης είναι η διατήρησή της στην εξουσία. Η αντιμετώπιση της «Χρυσής Αυγής» ωστόσο, δεν αφορά τη διατήρηση μιας τρέχουσας εξουσίας, αλλά του συνταγματικού καθεστώτος. Η «Χρυσή Αυγή» δοκιμάζει τα όρια της ανοχής του καθεστώτος. Η απάντησή του δεν πρέπει να εξαρτάται από το ποσοστό της, διαφορετικά γίνεσαι Χίντεμπουργκ, αλλά από τη θέληση των δημοκρατών να το υπερασπιστούν.
-Διότι περιορίζεται στη γενοκτονία στο Άουσβιτς και στην εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων.
-Διότι τιμωρεί την ταξική εχθροπάθεια, κάτι που δεν ανέχεται το ΚΚΕ και ορισμένοι από εκείνους τους χιλιάδες που εξυμνούν στους τοίχους (και με καλάσνικοφ) το «ταξικό μίσος».
-Για να μην ηρωποιήσουν τη «Χρυσή Αυγή» με διώξεις εναντίον στελεχών της.
Ας αρχίσουμε από το τελευταίο που είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο προβάλλονται τα αστεία δύο πρώτα νομικά και πολιτικά «επιχειρήματα». Ο κ Μπαλτάκος, αλλά και άλλοι στο περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά, γνωρίζουν ότι αν ποινικοποιήσουν -όπως το ευρωπαϊκό κεκτημένο επιβάλλει- τις συμπεριφορές τύπου «Χρυσής Αυγής», θα είναι δύσκολο να οδηγήσουν ξανά πίσω στο «μαντρί» ψηφοφόρους της Ν.Δ., ιδιαίτερα ένστολους που ψηφίζουν τώρα το κόμμα που αγαπά το τρίτο Ράιχ.
Είναι όμως αυτός επαρκής λόγος για να αρνείσαι να μετατρέψεις σε εσωτερικό δίκαιο μία απόφαση του συμβουλίου των υπουργών Δικαιοσύνης της ΕΕ που ελήφθη στις 19 Απριλίου του 2007, μετά από εισήγηση της τότε υπουργού Δικαιοσύνης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Μπριγκίτε Τσίπρις; (Απόφαση πλαίσιο για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού). Στα εγκλήματα που τιμωρούνται με φυλάκιση ως τρία έτη περιλαμβάνονται, σύμφωνα με την απόφαση-πλαίσιο, η εχθρική προπαγάνδα εναντίον αλλοδαπών για ρατσιστικούς λόγους, αλλά και η δημόσια άρνηση των εγκλημάτων του ολοκαυτώματος.
Ποια ήταν η βούληση του ιστορικού νομοθέτη, του συμβουλίου δηλαδή; Η Λιθουανία ηρνείτο να συμφωνήσει στην απόφαση, απαιτείτο ομοφωνία, επειδή ήθελε να περιληφθούν σε αυτή οι μαζικές γενοκτονίες της σταλινικής περιόδου στη διάρκεια των οποίων εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες των μικρών δημοκρατιών της Βαλτικής, αλλά έκανε πίσω. Και η Μ. Βρετανία με τη Δανία είχαν μέχρι τέλους αντιρρήσεις στη θέσπιση του πλαισίου για εσωτερικούς τους λόγους. Η Ελλάδα, με κυβέρνηση της Ν.Δ. στην οποία ανήκε ο κ. Α. Σαμαράς, δεν εξέφρασε αντιρρήσεις. Το πλαίσιο κατέστη αναγκαίο για να μπλοκάρει τη διάδοση της νεοναζιστικής και ρατσιστικής προπαγάνδας που «εισαγόταν» στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης από τις ΗΠΑ στις οποίες δεν αναγνωρίζονται «εγκλήματα γνώμης».
Σε ό,τι αφορά την εξίσωση του Αουσβιτς με τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων (επιχείρημα Σταμάτη, Μπαλτάκου) σε αυτό ειδικά το νομοθετικό πλαίσιο δε νομίζω ότι σηκώνει σοβαρή κριτική. Στη Γαλλία απαγορεύεται από το 1972 η συκοφάντηση των αλλοδαπών με επιχειρήματα αλά «Χρυσή Αυγή», αλλά η γενοκτονία των Αρμενίων έγινε αντικείμενο ενός εντελώς διαφορετικού νομοσχεδίου αφού το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο του 2007 αφορούσε ένα μοναδικό έγκλημα στα χρονικά της Ευρώπης που άλλαξε τη μορφή της ηπείρου μας και αποτέλεσε το «μέτρο» για να κρίνονται παρόμοιες πρακτικές, αφού το καθεστώς του τρίτου Ράιχ είχε αναγάγει σε επιστήμη τη φυσική βιομηχανική εξόντωση άλλων ανθρώπων, κάτι που δεν είχε γίνει πριν με αυτόν τον τρόπο, ούτε έγινε μετά. (σ.σ. είναι εξαιρετικά επικίνδυνο σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή και να έχει καλές σχέσεις με το Ισραήλ, να τοποθετεί στελέχη σε δημόσια αξιώματα που είναι επιδεικνύουν τέτοια άγνοια του μέτρου και της Ιστορίας).
Ηδη το 1994 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας είχε αποφανθεί σε μία ιστορική απόφασή του ότι ο ισχυρισμός πως το ολοκαύτωμα δεν έχει γίνει δεν καλύπτεται από την ελευθερία έκφρασης γνώμης.
Αφορμή για την έκδοση της απόφασης ήταν η πρόσκληση του Εθνικοδημοκρατικού (νεοναζιστικού) κόμματος Γερμανίας με ομιλητή τον Ντέιβιντ Ιρβινγκ στην Ανω Βαυαρία που απαγορεύθηκε, με αποτέλεσμα να υπάρξει προσφυγή του κόμματος σε όλες τις βαθμίδες και τελικά να φτάσει το θέμα στο συνταγματικό δικαστήριο. Το δικαστήριο κρίνει ότι σωστά απαγορεύθηκε η συγκέντρωση εν όψει του ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν δημόσιες δηλώσεις άρνησης του ολοκαυτώματος, κάτι που αποτελεί ευθεία προσβολή της εβραϊκής κοινότητας που υπάρχει στη Γερμανία. Εβραϊκή κοινότητα υπάρχει και στην Ελλάδα.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους και στο περιβάλλον του κ. Α. Σαμαρά που διαφωνούν με αυτού του είδους τις «εξυπνάδες», αλλά προφανώς ο κ. Σαμαράς για την ώρα φαίνεται ότι συμφωνεί με τον μικροπολιτικό χειρισμό. Βεβαίως, κάποιος μπορεί να πει ότι δουλειά των «παλατίνων» κάθε κυβέρνησης είναι η διατήρησή της στην εξουσία. Η αντιμετώπιση της «Χρυσής Αυγής» ωστόσο, δεν αφορά τη διατήρηση μιας τρέχουσας εξουσίας, αλλά του συνταγματικού καθεστώτος. Η «Χρυσή Αυγή» δοκιμάζει τα όρια της ανοχής του καθεστώτος. Η απάντησή του δεν πρέπει να εξαρτάται από το ποσοστό της, διαφορετικά γίνεσαι Χίντεμπουργκ, αλλά από τη θέληση των δημοκρατών να το υπερασπιστούν.
