Καθηγητές χαμένοι στη μετάφραση

Antinews.gr...… Δε θα τ΄ αφήσω τα γράμματα, όχι, δε θα τ΄ αφήσω. Άφησα τους δασκάλους… Αλλά΄τα γράμματα όχι, δε θα τ΄ αφήσω . θα τα ξετρυπώσω μόνος μου… απ΄ τα βιβλία… απ΄ τα στόματα… απ΄ τις καρδιές… και θα τα κάνω πάλι γράμματα… Θα τα ξαναδώσω πίσω στους ανθρώπους πάλι γράμματα!...

Με αυτή την θλιβερή φάρσα πορεύτηκα εν ζωή.Άνθρωποι πρώτα διδάσκαλοι και μετά διδασκόμενοι να μην κατέχουν τι έχουν στα χέρια τους και τι ορίζουν.Και τούτο είναι το απόγειο της υποκρισίας και της υποκριτικής και πιότερο βλάσφημο στη ζωή. Μιλώ για όσους  μετέφρασαν τα γράμματα σε τίτλους , τα πρόσθεσαν στο βιογραφικό τους ως αργυροαμοιβοί και ξέχασαν πως δίπλα τους  υπάρχουν ζωές ανθρώπων που το κάθε σύστημα ή υποσύστημα τους θεωρεί άγραφο χαρτί είναι το κατεστημένο. Μιλώ για όλους εκείνους που ξέχασαν τον επαναστατικό χαρακτήρα της γνώσης και της εκπαίδευσης και που αφέθηκαν στο να αλλάξουν τις ζωές τους και μόνο.

Τώρα με το δίκηο σου θα μου πεις αναγνώστη πως μιλώ εξ ονόματος και από την θέση ανθρώπων που δεν κατέχουν πλούσιο βιογραφικό, που δεν μετουσίωσαν το όνομα που φέρουν σε υψηλή κοινωνική θέση σε προνόμια και υψηλές χρηματικές απολαβές.Για τους παρακατιανούς της κοινωνίας

μιλώ για τους μη έχοντες και μη κατέχοντες πιότερο. μα και για αυτούς που η γνώση είναι όπλο για την αλλαγή της κοινωνίας μας και τον μετασχηματισμό της σε μια μορφή πιο δίκαιη πιο όμορφη πιο αληθινή

Δεν θεωρήσα το σύστημα των εξετάσεων δίκαιο, του αποδίδω ταξικό χαρακτήρα, φτιαγμένο ραμμένο και κομμένο στα μέτρα και τα σταθμά μιας αποστειρωμένης γνώσης.Μια καθολικής συνενοχής που θέλει να απομακρύνει ότι πιο ζωηρό και ανήσυχο, να παράγει σωλήνα κλώνους.Σε τούτο το αδίκημα το ανοσιούργημα ποτε πως και πιός αντέδρασε?Σε τούτη την μεθόδευση διαιώνισης της κοινωνικής ανισότητας πότε και ποιος αντέδρασε δημιουργικά?Ελάχιστοι ή κανένας  και με πιάνει θλίψη και ξαναγυρίζω πίσω σε κείνο τον ατέλειωτο μόχθο να ξανακαμωθούν τα γράμματα γράμματα και η γνώση γνώση

Η Γνώση είναι και η φλογερή αγάπη για την πατρίδα
«Το 1817 ένας φίλος μου ταξίδευε στη Μακεδονία με την συνοδεία ενός καλόγερου. Όταν έφτασαν σ’ ένα χωριό, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησε, σταμάτησαν για ανάπαυση σ’ ένα αρτοπωλείο, το οποίο ήταν συγχρόνως και το πανδοχείο της περιοχής. Ένα νέο παιδί, ένας Ηπειρώτης, τράβηξε την προσοχή τους. Το παράστημά του ήταν περήφανο, με όψη αγέρωχης ομορφιάς, του οποίου τα μπράτσα, οι γυμνές κνήμες, το στήθος, έδιναν τον τύπο της κομψότητας και του σφρίγους. Παρατήρησε με προσοχή τους δύο ταξιδιώτες και στρεφόμενος στον λαϊκό, τον ρώτησε: Ξέρεις να διαβάζεις;Εκείνος συγκατάνευσε και ο νεαρός Ηπειρώτης τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει σε γειτονικό αγρό. Κάθισαν σ’ έναν σωρό από πέτρες. Το παιδί τότε έβαλε το χέρι του στον κόρφο του και έβγαλε κάτι, που ήταν δεμένο μ’ έναν σπάγκο. Ήταν ένα μικρό βιβλίο, ο Θούριος του Ρήγα. Το δίνει στον ξένο και τον παρακαλεί να του το διαβάσει.Ο ταξιδιώτης το πήρε και άρχισε να το απαγγέλει με στόμφο. Ύστερα από λίγα λεπτά σήκωσε τα μάτια του και έμεινε έκπληκτος». (Συνεχίζω στην καθαρεύουσα).«Ο ακροατής του δεν ήτο πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Το πρόσωπόν του εφαίνετο φλογισμένον και όλα τα χαρακτηριστικά του απέδιδον έξαρσιν. Τα μισοανοικτά του χείλη εδονούντο. Χείμαρρος δακρύων έπιπτεν από τα μάτια του, ενώ το σκιώδες στήθος του εταράσσετο και συνεσπάτο».«Για πρώτη φορά ακούς να σου διαβάζουν το βιβλιαράκι αυτό; ρωτά ο ταξιδιώτης.Όχι, του απαντά σκουπίζοντας τα μάτια του με την ανάστροφη της παλάμης του. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Παρακαλώ τους διαβάτες και μου το διαβάζουν συχνά…
Και πάντοτε κλαις;
Ναι, πάντοτε…»

Η Γνώση είναι όσα μας κατέθεσε ο Πατροκοσμάς
Προφήτευσε κάποτε ο άγιος: «Το κακό θα σας έρθη από τους διαβασμένους». Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους έλεγε γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους, πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ανόητοι ημιμαθείς που «μεταρρυθμίζουν», «αναγεννούν», «αναπτερώνουν» την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία «ελληνικά», που θα φωτίζουν τους μαθητές, με «ψυχή και Χριστό», κατάντησαν μάνδρες αφιλοπατρίας, αθεϊας και γλωσσικής αφασίας. Γιατί σχολεία που δεν αρδεύονται από την αείρροη πηγή της παράδοσής μας «είναι ένα τίποτα».


Δεν στέκομαι στο που παράγεται η γνώση αν τα σχολειά είναι έτσι ή αλλιώς μα αν τα σχολειά είναι σχολειά/Και πίσω από τα πρόσωπα των μαθητών καλό θα ναι όλοι να δούνε τα σκαμμένα χέρια και πρόσωπα γονιών που δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα της ζωής τους γιατί βλέπουν σε τούτα τα μουσούδια τους μελλοντικούς μεταρρυθμιστές της κοινωνίας.Και η γνώση δεν είναι μόνο μέσα στα σχολειά είναι όπου υπάρχει βιβλίο όπου μπορεί να βρεθεί βιβλίο και να διαβαστεί, όπου μπορεί να μεταλαμπαδευτεί το κτήμαν εις αεί

Το σύστημα των εξετάσεων είναι έτσι δομημένο ώστε να μην αφήκει ότι πιο ανήσυχο ότι πιο ζωηρό να περάσει.Αφήνει μόνο τους καλούς να περάσουν και στην πλειονότητα παράγει ουδετερότητα ανθρώπους που θα διαχειριστούν οτι τους παραδόθηκε.Το παιχνίδι είναι στημένο λοιπόν και απο την αρχή ξεπουλημένο.Λογική περιχαρακωμένη και παγιδευμένη στα γνωστά διλλήματα, στους γνωστούς ιδεασμούς

Για μια νέα αρχή για ένα νέο σχολείο για μαι νέα εκπαίδευση λοιπόν  ξαναγυρίζουμε άπαντες σε όσα μας παρέδωσε ο Μενέλαος Λουντέμης στο αυτοβιογραφικο του έργο Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα


Όχι, Μπίθρο… Δε θα τ΄ αφήσω τα γράμματα, όχι, δε θα τ΄ αφήσω. Άφησα τους δασκάλους… Αλλά΄τα γράμματα όχι, δε θα τ΄ αφήσω . θα τα ξετρυπώσω μόνος μου… απ΄ τα βιβλία… απ΄ τα στόματα… απ΄ τις καρδιές… και θα τα κάνω πάλι γράμματα… Θα τα ξαναδώσω πίσω στους ανθρώπους πάλι γράμματα!...