Στην Ισπανία, το Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές καταρρέουν δημοσκοπικά με πάταγο, οι πρώτοι από το 44% στο 22% και οι δεύτεροι από το 30% στο 20%, με τη δυναμική της διαμαρτυρίας να αναζητά τοπικές εθνικιστικές και περιφερειακές εκφράσεις. Στη Μαδρίτη δεν κινδυνεύει απλά η δικομματική σταθερότητα, αλλά το εθνικό πολιτικό σκηνικό...
Στη Γαλλία είναι αδύνατο να φαντασθούμε τον Ολάντ μετά την επερχόμενη εκλογική συντριβή των Σοσιαλιατών στις τοπικές εκλογές και τις ευρωεκλογές της επόμενης Ανοιξης να ολοκληρώνει την τριετή προεδρική και κοινοβουλευτική θητεία που απομένει, ενώ είναι αμφίβολο αν μια επάνοδος-αντεπίθεση του Σαρκοζί θα μπορέσει να ανακόψει την εκτόξευση της Λεπέν στη δεύτερη θέση.
Την ίδια στιγμή, στη Γερμανία, παραμένει άγνωστο κατά πόσο η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» θα κατορθώσει να σπάσει το φράγμα του 5% κυρίως σε βάρος των Φιλελευθέρων και των Χριστιανοσοσιαλιστών στη Βαυαρία που «φλερτάρουν» πιο συγκεκαλυμμένα με τον ευρωσκεπτικισμό και να βραχυκυκλώσει πλήρως τα μετεκλογικά σενάρια. Δεύτερος άγνωστος παράγων είναι και η τύχη του κόμματος των Πειρατών, τη δύναμη του οποίου υποτίμησαν σε όλες τις τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις οι δημοσκοπήσεις.
Τι δείχνουν αθροιστικά όλα τα παραπάνω; Δυσκολότερη μετεκλογική διαπραγμάτευση για σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία, αλλά κυρίως κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης στην Ισπανία, την Ιταλία και την Γαλλία με απρόβλεπτες παρενέργειες.
Ετσι η υπόθεση εργασίας ότι μετά τις γερμανικές εκλογές έρχεται η ώρα για μια συνολική διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ευρωζώνης τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς Μαδρίτη, Ρώμη και Παρίσι θα είναι ακυβέρνητες πολιτείες, ενώ το Βερολίνο, αν διαβάσουμε προσεκτικά το άρθρο του Σόιμπλε στους Financial Times για την Τραπεζική Ενωση, δεν φαίνεται να επείγεται και πολύ να τερματίσει τη σημερινή ρευστότητα.
Η πολιτική αποσταθεροποίηση στον Νότο και στη Γαλλία και η μη μεταλάξιμη σε εναλλακτική πρόταση αντισυστημική οργή δεν απειλούν, ούτε πολύ περισσότερο πιέζουν το Βερολίνο, του δίνουν άλλοθι στην παρελκυστική του τακτική και ενισχύουν τη δυνατότητά του να προσφέρει ad hoc σωστικές παρεμβάσεις στο παρά πέντε...
Οι ακυβέρνητες πολιτείες στον Νοτο της Ευρωζώνης θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σε εσωστρέφεια και η προοπτική ή καλύτερα η ευχή για μέτωπο του Νότου θα απομακρύνεται: Αν δεν υπάρχει σύγκλιση και συναίνεση σε εθνικό επίπεδο, πώς να υπάρξει κοινή γραμμή ή ακόμη περισσότερο μέτωπο κατά της Γερμανίας;
Φθηνός έως μηδενικός δανεισμός σε βάρος των εταίρων της, προσπάθεια αρπαγής των τραπεζικών καταθέσεων του Νότου μέσω της απειλής του «κουρέματος» των μεγαλοκαταθετών, υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας των εταίρων με την άκαμπτη εμμονή στις περικοπές.
Η κυριαρχία της Γερμανίας είναι από ό,τι φαίνεται συνολική και μη αντιστρέψιμη για το ορατό μέλλον, ένα επίτευγμα για το οποίο στο Βερολίνο είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το αντίτιμο, είτε πρόκειται για την απομόνωση στους G-7, είτε ακόμη και μια διαχειρίσιμη ύφεση στο εσωτερικό της χώρας.
Θολός ορίζοντας
Η υπόθεση εργασίας ότι μετά τις γερμανικές εκλογές έρχεται η ώρα για μια συνολική διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ευρωζώνης τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς Μαδρίτη, Ρώμη και Παρίσι θα είναι ακυβέρνητες πολιτείες, ενώ το Βερολίνο, αν διαβάσουμε προσεκτικά το άρθρο του Σόιμπλε στους Financial Times για την Τραπεζική Ενωση, δεν φαίνεται να επείγεται και πολύ να τερματίσει τη σημερινή ρευστότητα.
Kapopoulos@pegasus.gr-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
