kapopoulos@pegasus.gr
Το αδιέξοδο είναι πλήρες στην Συρία καθώς η μεν παράταση της εσωτερικής σύγκρουσης οδηγεί σε μη ελεγχόμενη περιφερειακή αποσταθεροποίηση, αλλά ταυτόχρονα μια εξωτερική παρέμβαση-επέμβαση θα μπορούσε να διογκώσει το πρόβλημα, να το καταστήσει μια συνολική αποδόμηση όλων των περιφερειακών σταθερών.Όσοι επενδύουν στην πτώση του Ασσαντ έχουν κίνητρα που δεν σχετίζονται με την επόμενη μέρα στην Συρία, αλλά με ευρύτερες περιφερειακές στοχεύσεις;
- Οι ΗΠΑ, και το Ισραήλ
έχουν ως προτεραιότητα μέσω της καθεστωτικής αλλαγής στην Δαμασκό να
χάσει η Τεχεράνη το μοναδικό κράτος-σύμμαχο στην Μέση Ανατολή που δίνει
πρόσβαση στο Ντε Φάκτο κράτος της Σιιτικής Χεζμπολά στο Νότιο Λίβανο.
Χωρίς πρόσβαση στην Κεντρική Σκηνή του Μεσανατολικού το Ιράν προσδοκάται
ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα.
-
Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ αλλά και άλλα κράτη του Κόλπου βλέπουν
στην ανατροπή του Ασσαντ την πρώτη πραγματική ευκαιρία να επηρεάσουν
καθεστωτική αλλαγή εκτός Αραβικής Χερσονήσου ,μια εξέλιξη που θα τους
επιτρέψει πρώτον να προβάλλουν ως προστάτες των Σουνιτών έναν ρόλο που
διεκδικούν σήμερα κατά κύριο λόγο η Τουρκία του Ερντογάν και κατά
δεύτερο η Αίγυπτος του Μόρσι, και δεύτερον μέσω της εξαγωγής εκτός
συνόρων θα εκτονώσει την πίεση που ασκούν στο Ριάντ και την Ντόχα οι
εξτρεμιστές βαχαμπίτες και σαλαφίτες.
Εξίσου επίφοβη είναι η πρόκληση της εμπλοκής στην Συρία της Τουρκίας του Ερντογάν καθώς σήμερα η προτεραιότητα της Άγκυρας είναι η προώθηση της πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού με κεντρικό άξονα την συνεργασία με το ΡΚΚ και τον Οτσαλάν. Μιά μη ελέγξιμη εμπλοκή στην Συρία θα περιέπλεκε τα δεδομένα του κουρδικού προβλήματος και επί πλέον θα δημιουργούσε τον κίνδυνο επέκτασης της δράσης των ακραίων σουνιτών φονταμενταλιστών εντός της τουρκικής επικράτειας.
Η ανατροπή Ασσαντ θα παράξει αποσταθεροποίηση που δεν θα συγκρίνεται με αυτήν που ακολούθησε την πτώση του Σαντάμ την Άνοιξη του 2003, καθώς τότε υπήρχε έστω και ως ατελής Νέα Τάξη πραγμάτων το καθεστώς της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής.
Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι μετά την πτώση του Ασσαντ δεν θα ακολουθήσει μια συνολική εθνοκάθαρση των μειονοτήτων-αλαουιτών μουσουλμάνων, χριστιανών διαφόρων δογμάτων, κούρδων και δρούζων, και ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι οι παραπάνω μειονότητες δεν θα κινηθούν προληπτικά με την ανακήρυξη δικών τους κρατικών οντοτήτων, μια εξέλιξη που θα δυναμιτίσει την σταθερότητα και ενότητα τόσο στο Ιράκ όσο και στο Λίβανο.
Σήμερα το αδιέξοδο είναι πλήρες , καθώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ομαλής αποχώρησης- συμπεφωνημένης αναδίπλωσης του καθεστώτος Ασσαντ από την Δαμασκό αλλά ούτε φόρμουλα και μεθόδευση ελέγχου των ακραίων ενόπλων φονταμενταλιστών.
Αν υπάρξει άτακτη και ασύντακτη καθεστωτική κατάρρευση στην Δαμασκό αλλά και χαώδης επόμενη μέρα, τότε είναι αμφίβολο αν θα έχει επιτευχθεί έστω και εν μέρει ο αρχικός στόχος ΗΠΑ-Ισραήλ η αποδυνάμωση του Ιράν. Αντίθετα το χάος στην Μέση Ανατολή περιπλέκει αν δεν απομακρύνει ενδεχόμενα πλήγματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης.
