Κάμνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι τελικά η (κατά τεκμήριον ομόφωνη) απόφαση του κυπριακού πολιτικού συστήματος ελήφθη εν βρασμώ. Χωρίς μάλιστα εκ προοιμίου υπολογισμό των συνεπειών. Ιδιαίτερα υπό το φως των προδήλως εκδικητικών διαθέσεων του Βερολίνου. Διαθέσεων που δεν κατεβλήθη προσπάθεια να επικαλυφθούν. Ισως γιατί με αυτές οι αυτουργοί τους ήθελαν να διαβιβάσουν εύλογα μηνύματα και προς άλλες κατευθύνσεις.
Οτι δηλαδή: όσοι «δεν συμμορφούνται προς τας υποδείξεις», θα υφίστανται τα ίδια! Και αυτά τα ίδια, οδηγούν όχι απλώς την Κύπρο σήμερα στον οικονομικό Καιάδα, αλλά και γενικότερα: α) Το ίδιο το σύστημα και τους θεσμούς του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, και β) την τραπεζική πίστη σε ευρύτερο επίπεδο. Με την έννοια των αμφιβολιών που ήδη διασπείρονται για όσα ενδεχομένως μπορεί να προκύψουν σε ομοιότυπες περιπτώσεις.
Και αυτό ακριβώς είναι που προκάλεσε τις δικαιολογημένες αντιδράσεις σε διεθνές επίπεδο. Από την Ουάσιγκτον μέχρι το Λονδίνο και από το Πεκίνο μέχρι τη Μόσχα. Και αν ένας εντρυφήσει στον καταιγισμό των αναλύσεων και κριτικών τοποθετήσεων εγκύρων οικονομικών παραγόντων, αλλά και κυβερνητικών κύκλων, θα αντιληφθεί το μέγεθος του ατοπήματος. Για να μην πούμε του εγκλήματος.
Οπου ο ισχυρότερος των εταίρων επιπίπτει με βαναυσότητα επί του πλέον ανισχύρου, προκειμένου να εφαρμόσει εκ του ασφαλούς μια πολιτική επιβολής ως «παράδειγμα τοις αρχομένοις δηλούμενον», κατά Θουκυδίδη.
Η απόφαση λοιπόν της Κυπριακής Βουλής ήτο αυτονοήτως (και υπό τις περιστάσεις) η ορθή. Παρά το αυτόδηλο κόστος που θα αναπαραχθεί για εκείνους που την υιοθέτησαν. Απλώς γιατί δεν προσεφέρετο άλλη. Καθώς η τελεσιγραφική αλαζονεία εκείνων που ποδηγετούν και θέλουν να κηδεμονεύουν τους υπόλοιπους στην Ευρωζώνη δεν άφηνε περιθώρια ούτε χρόνου, αλλ' ούτε κυρίως ισοδυνάμων έστω επιλογών, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι όροι. Οπόταν και εισέπραξαν εκείνο που ενδεχομένως (ή με βεβαιότητα) δεν ανέμεναν. Δεν υπελόγιζαν από τον ποσοτικώς έσχατον να αρθρώσει εκείνο που μόνον αυτοί νομίζουν ότι δικαιούνται προνομιακά. Ως άρχοντες και του «ναι» και του «όχι».
Πέραν τούτου όμως, και κυρίως παραμερίζοντας συναισθηματικά και άλλα σύνδρομα, οι Ελληνες της Κύπρου έχουν να διαχειρισθούν και με ψυχραιμία και με ρεαλισμό και με σύνεση -που ποτέ δεν τους απέλιπε- αλλά κυρίως με ισχυρή βούληση, τα παράγωγα της αποφάσεώς των.
Να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η ζωή θα γίνει πολύ δύσκολη. Και κάποιες ομάδες θα υποστούν όσα και μεταεισβολικώς εβίωσαν. Πριν δηλαδή εκ του μηδενός μετατρέψουν την καταστροφή του 1974 στο οικονομικό θαύμα και την ευημερία που μέχρι σήμερα υπάρχει.
Η Κύπρος -και πρέπει να υπογραμμισθεί- δεν θέλει και δεν θα φύγει από την Ευρώπη, όπου είναι θεσμικώς και ανεκκλήτως ενσωματωμένη. Από την Ευρωπαϊκή Ενωση κερδίζει όσα της προσφέρουν, κυρίως, οι θεσμοί της. Γιατί: Ούτε κι ένα ευρώ δεν έχει λάβει ποτέ μέχρι τώρα υπό μορφήν επιδοτήσεως - όπως όλες οι άλλες χώρες! Και αυτό, ενώ φαίνεται απίστευτο, δεν είναι καθόλου υπερβολή. Και λέει πολλά.
Η Κύπρος δεν θέλει να λειτουργεί εκτός και πέραν ευρωπαϊκών θεσμών και όρων. Το αντίθετο.
Αλλά και δεν μπορεί να αποδέχεται αδιαμαρτυρήτως ακρωτηριασμό της κρατικής κυριαρχίας της και διασυρμό της εθνικής της αξιοπρέπειας.
Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Και όπως τα κατάφερε σε δυσχερέστερες συνθήκες και όπως υπερέβη μοιραιότερους κινδύνους, έτσι και τώρα με αιχμή του δόρατος το κυπριακό πείσμα, θα ξαναβρεί τα πόδια της.
Οσοι αμφιβάλλουν, θα εκπλαγούν...
