ΓΚΡΙΛΟ Ο Α’

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο 21ος αιώνας, στις αρχές του, πληρώνει την αποτυχία όλων των ιδεολογιών και των πολιτικών προτάσεων του προηγούμενου αιματηρού αιώνα. Από το σοσιαλισμό, «υπαρκτό» ή επιθυμητό, ως τον φασισμό και, πρόσφατα, τον νεοφιλελευθερισμό, όλες οι ιδεολογίες και προτάσεις αναμετρήθηκαν με τη ζωή και δεν πέρασαν τις εξετάσεις. Δεν ήταν ούτε ίδιες, ούτε όμοιες, φυσικά. Αλλά ανεξάρτητα από τις προθέσεις, τα επιτεύγματα ή τις αποτυχίες τους, καμιά δεν τα κατάφερε. Πρόθυμοι της παλινόρθωσης όπως και νοσταλγοί υπάρχουν και ίσως στο μέλλον κάποιοι απόγονοί τους θα έχουν μεγαλύτερη σοφία και καλύτερη τύχη. Αυτό που ήταν πρόωρο και πρώιμο χθες, ίσως αύριο αποδειχθεί ώριμο και κατάλληλο.

Χρειάζεται πάντως να θυμόμαστε διαρκώς ποια κληρονομιά μας ορίζει, σε ποιο πλαίσιο αγωνιζόμαστε, ο καθένας για τις ιδέες του, τι μας βαραίνει, τι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, αυτή τη στιγμή. Αφορμή οι Ιταλικές εκλογές.

Ο Μπέπε Γκρίλο μάζεψε το απροσδόκητο (κατά τις δημοσκοπήσεις) 25%, έξαλλος με τους πάντες, τους ανάξιους πολιτικούς, τους κλέφτες και τις Τράπεζες, Αγανακτισμένος όπως οι Έλληνες της Πλατείας, τους έδωσε, στην Ιταλία, πολιτική στέγη. Το ευρώ, η ΕΕ κλπ ήταν το φυτίλι. Ο στόχος στο βάθος ήταν το αποτυχημένο σύστημα, από τα δεξιά ως τα αριστερά.

Οι «θεσμικοί», κάθε πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος, στάθηκαν στην αφορμή, την επίθεση στο ευρώ, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο. Είτε για να χαρούν, να αισθανθούν δικαιωμένοι, είτε για να ανησυχήσουν σφόδρα, που θα κρύψουμε τα λεφτά μας που θα κρυφτούμε εμείς οι ίδιοι, οι κρυψώνες λιγοστεύουν έτσι όπως τα κάναμε με την Παγκοσμιοποίηση. Οι Άρχοντες τον λοιδορούν, ο κωμικός ηθοποιός, λένε. Αλλά ο γελωτοποιός έκανε καλά τη δουλειά του, ο βασιλιάς είναι γυμνός, είπε κοροϊδευτικά, με τη σειρά του.

Θέλουν να βάλουν στην κοίτη το χείμαρρο πριν να τους πνίξει, όλους, ανεξέλεγκτος. Όταν έπεσε ο «υπαρκτός» υπήρχε ο αλαζόνας διάδοχος. Αλλά αν καταρρεύσει και τούτος (τίποτα δεν το αποκλείει) θα θυμίζει τη Ρώμη, διεφθαρμένη και έκφυλη, όταν σαρώθηκε από τους βάρβαρους.

Η διαφορά, από τον 20ο αιώνα, είναι ότι ο αγώνας για την αλλαγή δόθηκε με ιδεολογικά πρόσημα. Τώρα αυτό σε πολλούς δεν φαίνεται αναγκαίο, όσο και αν άλλοι επιμένουν ότι είναι απαραίτητο. Όσοι το πιστεύουν πρέπει να το (ξανά) κερδίσουν, να (ξανά) κερδίσουν την εμπιστοσύνη, να (ξανά) βρουν την προγονική ιστορική ορμή, την ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία, να ταράξουν το νου, να φλογίσουν τις ψυχές. Οι ψηφοφόροι του Γκρίλο δεν είναι μια απλή μάζωξη του ασυνάρτητου, απολιτικού, φοβισμένου μικροαστού, όπως τόσο αυτάρεσκα ψιθυρίζουν οι θεματοφύλακες θεσμών και παραδόσεων. Είναι, πριν απ’ όλα, ο καθρέφτης της απόλυτης αποτυχίας τους.

Έτσι, λοιπόν, το εκλογικό σώμα στην Ιταλία, συσπειρώθηκε γύρω από το άμεσο, το ευρώ και τη λιτότητα, τη φτώχεια των πολλών, εναντίον των Τραπεζών. Συσπειρώθηκε γύρω από το Έθνος, το δικό τους Έθνος, εναντίον της επιβολής άλλου Έθνους, Ιταλοί εναντίον Γερμανών. Κι ας ωρύεται εναντίον του εθνικισμού (πρόταγμα της Παγκοσμιοποίησης) η αμνήμων αριστερά.

Ο Μπερλουσκόνι είναι δεξιός, επιχειρηματίας, δημαγωγός, με έκλυτο βίο. Αλλά ποιος μιλάει; Μήπως ο πρώην Πρόεδρος της Γερμανίας, πεσών επί σκανδάλου; Και σιγά τους πουριτανούς που τον κατηγορούν, όταν οι καθολικοί παπάδες ιεροκρυφίως οργιάζουν και το Βατικανό καταψηφίζει τον Μπερλουσκόνι για λόγους ηθικής ή συμφερόντων; Ένα ισχυρό μέρος της άρχουσας τάξης στην Ιταλία και οι πληβείοι, ο καθένας από τη μεριά του, συνέπεσαν εκλογικά. Οι «ακραιφνείς» της Επανίδρυσης καταποντίστηκαν (όπως και το φασιστικό κόμμα…) ενώ η «συστημική» αριστερά, θλιβερή ανάμνηση του ΙΚΚ, πρώτη αλλά ηττημένη, φιλοδοξεί (;) να κυβερνήσει. Με τον Μόντι. Μια κυβέρνηση «από τις Τράπεζες, με τις Τράπεζες, για τις Τράπεζες». Το λαό βράστον.

Οι δημοσκοπήσεις έκαναν τη δουλειά τους μια χαρά. Δουλειά τους δεν είναι να προβλέψουν τις διαθέσεις του κόσμου. Σκασίλα τους. Δεν τις πληρώνουν γι’ αυτό. Δουλειά τους είναι να παραμορφώσουν την εικόνα, να εκτρέψουν το ρεύμα, να δημιουργήσουν κλίμα νικητή και ηττημένου, νοοτροπία χαμένης ψήφου, κατάλληλου πρωθυπουργού, ή καταλληλότερου αλά Σημίτη!

Στην εποχή μας συγκρούονται η Αγορά και οι Αγορές. Η πρώτη ψηφίζει, οι δεύτερες εγκρίνουν ή αποδοκιμάζουν τη λαϊκή ψήφο. Έτσι γεννήθηκε ο Γκρίλο ο Α΄. Θα πετύχει; Άγνωστο. Θα βρεθούν διάδοχοι; Ποιος ξέρει; Έγινε μόλις το πρώτο βήμα. Για μια μεγάλη πορεία.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013.