Επιπλέον ενώ οι έρευνες έγιναν και γίνονται στο Ιόνιο Πέλαγος και στο Λιβυκό Πέλαγος και αγγίζουν την μέση γραμμή με την Αλβανία, την Ιταλία και τη Λιβύη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Γι' αυτό το λόγο οι φοβίες για αυτές τις περιπτώσεις αντικρούονται από την πραγματικότητα. Απλώς πρέπει να καταλάβουμε ότι η αποδοχή μιας πραγματικότητας δεν είναι το ίδιο με μια επίσημη συμφωνία οριοθέτησης. Αυτή η διαφορά σχετίζεται με τη διαφορά του de facto και του de jure. Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η προσέλκυση εταιρειών του τομέα των υδρογονανθράκων μπορεί να γίνει μόνο και μόνο αν το νομικό πλαίσιο είναι ξεκάθαρο, διότι δεν μπορούν να κάνουν επενδύσεις στρατηγικού μεγέθους σε μια περιοχή που δεν έχει οριοθετηθεί επίσημα. Πρέπει να ακολουθήσουμε το μοντέλο της Κύπρου για να την ενισχύσουμε και για να λειτουργήσουμε στο ίδιο πεδίο δράσης που είναι απαραίτητο για τις κοινοπραξίες μας εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να περάσουμε στο επόμενο στάδιο μέσω της θέσπισης, αλλά και των οριοθετήσεων με τις χώρες που βρίσκονται στις περιοχές που έχουν άμεσο ενδιαφέρον για την ελληνική οικονομία. Δεν μπορούμε να παραμένουμε στάσιμοι θεωρώντας ότι έχουμε καλύψει το θέμα. Διότι αυτή η καθυστέρηση είναι πια εγκληματική και για την οικονομία μας και για τον στρατηγικό μας σχεδιασμό. Οι αρχηγοί μπορούν να πάρουν τις αποφάσεις δίχως να έχουν να δικαιολογηθούν γραφειοκρατικά, αλλιώς ο ρόλος τους δεν θα έχει πια νόημα. Η ελληνική ΑΟΖ είναι ένα εθνικό θέμα όχι μία λεπτομέρεια.
http://www.lygeros.org/articles?n=11254&l=gr