Το ειδικό βάρος της διπλωματίας

Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
dhatz@naftemporiki.gr
Στο νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας, ακριβώς απέναντι από το Κοινοβούλιο, δεν στεγάζεται απλώς μια ακόμη δημόσια υπηρεσία, με τη γνωστή αποτελεσματικότητα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης… Στο κτήριο αυτό είναι η έδρα του υπουργείου Εξωτερικών, με λειτουργούς κατά τεκμήριο πολύ υψηλότερου επιπέδου από τον συνήθη μέσο όρο της ελληνικής γραφειοκρατίας.Αλλά είναι ακόμη κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Το υπουργείο Εξωτερικών δεν είναι μόνον ο θεματοφύλακας της εθνικής μνήμης.Δημιουργεί την Ιστορία του παρόντος και τις μνήμες του μέλλοντος, με τη συνεχή και καθημερινή παρουσία των λειτουργών του σε όλα τα πεδία, στα οποία κρίνονται τα ζωτικά συμφέροντα της πατρίδας.
Αυτό είναι που διαφοροποιεί τον στρατιωτικό από τον διπλωματικό. Ο πρώτος εκπαιδεύεται διά βίου για εκείνη τη μία και μοναδική στιγμή που θα συναντηθεί με την Ιστορία και θα κληθεί, με τη ζωή του την ίδια, να υπερασπιστεί τα σύνορα, την ακεραιότητα της χώρας του. Και ίσως να μη βρεθεί ποτέ σε αυτή την οριακή στιγμή σε όλη την επαγγελματική διαδρομή του.

Ο δεύτερος, ως εκ της αποστολής του, είναι υποχρεωμένος να δίνει καθημερινά, μικρές ή μεγαλύτερες, μάχες για τη διασφάλιση και προώθηση των συμφερόντων της πατρίδας του και την απόκρουση των επιβουλών, των μηχανορραφιών και των συνωμοσιών όσων θα ήθελαν να τα βλάψουν, ζημιώνοντας τη χώρα του, τους πολίτες και το έθνος του.
Είναι αγώνες και μάχες που σπάνια κοινολογούνται κι ακόμη σπανιότερα εμπνέουν ενθουσιαστικούς πανηγυρικούς λόγους και δημόσιους επαίνους, αλλά η έκβασή τους επηρεάζει αποφασιστικά και καθορίζει την πορεία και τις τύχες ενός λαού και μιας χώρας.

Η Ελλάδα, χώρα μικρή σε μια πολύ δύσκολη, ασταθή περιοχή του πλανήτη, με δύστροπους και κακόπιστους γείτονες, έχει να επιδείξει μια σοβαρή παράδοση σπουδαίων διπλωματικών αγώνων που δόθηκαν και κερδήθηκαν σε αίθουσες διασκέψεων, ανατρέποντας ακόμη και τα δυσμενή τετελεσμένα στα πεδία των μαχών και των ένοπλων συγκρούσεων.
Την ελληνική διπλωματική υπηρεσία κόσμησαν σπουδαίες προσωπικότητες, με βαρύ αποτύπωμα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και κύρος, πολλές φορές, μεγαλύτερο από το ειδικό βάρος της Ελλάδας.

Όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας, με αφορμή τις δημόσιες αντιδράσεις στις αναθεωρητικές βλέψεις της τουρκικής ηγεσίας, προκαλούν ανησυχία, βαθύ προβληματισμό και θλίψη. Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας είναι αυταπόδεικτη.