Παναγιώτης Παναγιώτου- Οι εμμονές σε εκτιμήσεις και απόψεις ενός στελεχικού δυναμικού της ευρύτερης «κεντροαριστεράς» για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την περίοδο που ήταν στην Αντιπολίτευση, που όμως σήμερα δεν επιβεβαιώνονται από τα πεπραγμένα της Κυβερνητικής θητείας του, συνιστούν ευθεία σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Όμως, η άρνησης της πραγματικότητας, αποτελεί
το «εύφορο έδαφος», για να «φυτρώσουν» πολιτικές ιδεοληψίες, φανατισμοί
και μισαλλοδοξίες, που οδηγούν σε μια ανιστόρητη «δαιμονοποίηση» του
ΣΥΡΙΖΑ.Εάν προστεθούν, οι προσωπικές στρατηγικές ορισμένων
επιφανών στελεχών και οι πικρίες του παρελθόντος, έχουμε όλο το πάζλ,
για την ερμηνεία των απολίτικων και διχαστικών αυτών τάσεων.
Και το παράδοξο: όσο περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται σε μια ευρωπαϊκή στρατηγική, με σαφώς προοδευτική στόχευση μεγάλου πολιτικού εύρους, τόσο ο απολίτικος αντι-ΣΥΡΙΖΑ φανατισμός μεγαλώνει…
Αφορμή, για τον πρόλογο αυτό είναι το πρόσφατο «bullying» που υπέστη ο Νίκος Μουζέλης, από συναγωνιστές του στο «εγχείρημα των 58», επειδή συμμετέχει σε μια ευρείας σύνθεσης Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος και τόλμησε να πει, ότι η στάση αυτή της «κεντροαριστεράς» μοιάζει με την ιστορία του «Βασιλιά που ήταν γυμνός» δηλαδή αρνείται να δει την πραγματικότητα.
Ο «πυλώνες» της ιδεοληψίας
Τρείς, κατά βάση, είναι οι «πυλώνες» πάνω στους οποίους «χτίζεται» η άρνηση της πραγματικότητας.
Πρώτον: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αντιευρωπαϊκή δύναμη». Δεν επιβεβαιώθηκε. Παρ’ ότι υπήρχαν στους κόλπους του φορείς τέτοιων αντιλήψεων, που όμως τελικά αποχώρησαν. Αντίθετα, σήμερα, ο κ. Τσίπρας έχει έναν ευρύτερο προοδευτικό ευρωπαϊκό ρόλο, που αναγνωρίζεται, όχι μόνο από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την Αριστερά και τους Πράσινους, αλλά ακόμα και από σοβαρές συντηρητικές φωνές. Η εμμονή στο σενάριο, ακόμα και σήμερα, περί εξόδου της χώρας από το ευρώ που διατηρούν, οι συγκεκριμένοι κύκλοι, με διάφορους τρόπους, εκτός από το κακό που κάνει στη χώρα, προδίδει και μονομέρεια φανατικών…
Δεύτερον: Ο εθνικολαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Το θεωρητικό τροπάριο. Κατέρρευσε, όχι μόνο με τη στάση της Κυβέρνησης στο προσφυγικό θέμα, το μάθημα των θρησκευτικών κλπ. αλλά και στην οικονομική πολιτική της. Χωρίς να λαϊκίζει η κυβέρνηση, όπως κάνουν όψιμα η αντιπολίτευση και τα «κανάλια» επιχειρεί να «μαζέψει» την φοροδιαφυγή, το καταρρέον ασφαλιστικό και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των κόκκινων δανείων, που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν. Τελευταίο επιχείρημα της σχετικής ιδεοληψίας, ο …. Καμμένος. Μικρής πολιτικά αξίας, που γίνεται ακόμα μικρότερη, αν αναλογιστεί κανείς, ότι το επικαλούνται κάποιοι , που συνεργάστηκαν κυβερνητικά με τον Βορίδη, τον Άδωνι και τον Μπαλτάκο. Δεν προτείνουμε συμψηφισμό. Οι ετερόκλητες συμμαχίες είναι προφανώς το τίμημα του πολιτικού ρεαλισμού. Τελικά κρίνονται από το μέγεθος της πολιτικής επιρροής που ασκούν.
Τρίτον: Το «αυταρχικό καθεστώς» που οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οδηγεί σε περιορισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, τύπου… Τσάβες, Ερντογάν, Πούτιν κλπ. Εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, περίπου σαν ένα κόμμα εκτός «δημοκρατικού τόξου» ή εν πάση περιπτώσει, να κινείται προς μια τέτοια κατεύθυνση. Η «αλήστου μνήμης» θεωρία των δύο άκρων, σχετικώς… «επικαιροποιημένη»!
Για τεκμηρίωση επικαλούνται: Την διαδικασία της νόμιμης αδειοδότησης των καναλιών. Προφανώς, το προηγούμενο καθεστώς, ήταν πιο … δημοκρατικό. Την μη συγκρότηση Ανεξάρτητων Αρχών, που «μπλοκάρει» η Αντιπολίτευση! Την επιλογή της Κυβέρνησης για μια ευρύτερη συμμετοχή των πολιτών σε κρίσιμες αποφάσεις, μέσω δημοψηφισμάτων… Προφανώς βλάπτουν την Δημοκρατία! Την δήθεν χειραγώγηση της δικαιοσύνης, ξεχνώντας τα πεπραγμένα τους στο χώρο της Δικαιοσύνης στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα θέματα, για τα παραπάνω ζητήματα, είναι εύλογο να υπάρχουν.Αυτό όμως δεν συνιστά απόπειρα αυταρχικής και αντιδημοκρατικής θεσμικής αλλοίωσης. Αντίστοιχες διαφορές ακόμα και συγκρούσεις υπήρχαν και στο πρόσφατο παρελθόν, με πρωταγωνιστές τη σημερινή Αντιπολίτευση χωρίς να αντιμετωπίζονται με αυτό τον τρόπο.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες
Πίσω όμως από την ιδεοληπτική άρνηση της πραγματικότητας, εκκολάπτεται ένα εμφανές σχέδιο άμεσης ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωταγωνιστούν επιχειρηματικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στον μιντιακό χώρο, «ρυμουλκώντας» την Αντιπολίτευση σε μια στρατηγική εξυπηρέτησης των επιδιώξεών τους.Η κατάσταση μοιάζει πολύ (δεδομένων των διαφορών) με το «βρώμικο ‘89», όπου πάλι οι εκδότες, μαζί με έναν άλλο Μητσοτάκη και με τις ίδιες περίπου μεθόδους, επιχείρησαν την ανατροπή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Προφανώς κάθε αντιπολίτευση επιδιώκει – εκτός όλων των άλλων- και την ανατροπή της Κυβέρνησης. Η κριτική μας όμως αφορά τον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται και αυτός ελέγχεται πολιτικά. Και εν πάση περιπτώσει, ο κ. Μητσοτάκης τη «δουλειά του κάνει» όπως και ο πατέρας του το ’89.
Δεν καταλαβαίνουμε όμως τι κάνει ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς. Εκτός εάν ζήλεψε την πολιτική τύχη της Αριστεράς του ’89. Οι «ίσες αποστάσεις» λόγου χάριν μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν να είναι … ίσες, όταν υιοθετούν και ταυτίζονται απολύτως με το αντιπολιτευτικό «αφήγημα» της ΝΔ. Η περιφρόνηση της πραγματικότητας λόγω έμμονών, είναι πολιτικά εξόχως επικίνδυνη. Το «αντιΣύριζα μέτωπο» είναι σαφώς επιλογή στήριξης του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ. Κάποιοι «κεντροαριστεροί» ήδη το προπαγανδίζουν ανοιχτά.
Αντίθετα η αποκατάσταση του πολιτικού άξονα Αριστεράς- Δεξιάς, με όλες τις αναγκαίες και χρήσιμες ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις, διευκολύνει τις ευρύτερες προοδευτικές συμμαχίες και κάνει πιο εύκαμπτη πολιτικά τη Δημοκρατία μας, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για τον τόπο.
Πεδίο σοβαρής κριτικής και πολιτικής αντιπαράθεσης προς την Κυβέρνηση σαφώς υπάρχει, είτε από δεξιά είτε από Αριστερά και είναι αναγκαία και χρήσιμη για τη Δημοκρατία.
Αυτό όμως που γίνεται σήμερα υπονομεύει την ομαλότητα της πολιτικής ζωής του τόπου, καθώς έχει χαρακτηριστικά προσπάθειας οργανωμένης πολιτικής εκτροπής, που θυμίζει άλλες εποχές της πολυτάραχης πολιτικής ιστορίας μας.
Πρέπει ψύχραιμα, ήπια, με ενημέρωση, διάλογο και δημοκρατική πειθώ να αποτραπεί πάση θυσία ένας «νέος διχασμός».
Και το παράδοξο: όσο περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται σε μια ευρωπαϊκή στρατηγική, με σαφώς προοδευτική στόχευση μεγάλου πολιτικού εύρους, τόσο ο απολίτικος αντι-ΣΥΡΙΖΑ φανατισμός μεγαλώνει…
Αφορμή, για τον πρόλογο αυτό είναι το πρόσφατο «bullying» που υπέστη ο Νίκος Μουζέλης, από συναγωνιστές του στο «εγχείρημα των 58», επειδή συμμετέχει σε μια ευρείας σύνθεσης Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος και τόλμησε να πει, ότι η στάση αυτή της «κεντροαριστεράς» μοιάζει με την ιστορία του «Βασιλιά που ήταν γυμνός» δηλαδή αρνείται να δει την πραγματικότητα.
Ο «πυλώνες» της ιδεοληψίας
Τρείς, κατά βάση, είναι οι «πυλώνες» πάνω στους οποίους «χτίζεται» η άρνηση της πραγματικότητας.
Πρώτον: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αντιευρωπαϊκή δύναμη». Δεν επιβεβαιώθηκε. Παρ’ ότι υπήρχαν στους κόλπους του φορείς τέτοιων αντιλήψεων, που όμως τελικά αποχώρησαν. Αντίθετα, σήμερα, ο κ. Τσίπρας έχει έναν ευρύτερο προοδευτικό ευρωπαϊκό ρόλο, που αναγνωρίζεται, όχι μόνο από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την Αριστερά και τους Πράσινους, αλλά ακόμα και από σοβαρές συντηρητικές φωνές. Η εμμονή στο σενάριο, ακόμα και σήμερα, περί εξόδου της χώρας από το ευρώ που διατηρούν, οι συγκεκριμένοι κύκλοι, με διάφορους τρόπους, εκτός από το κακό που κάνει στη χώρα, προδίδει και μονομέρεια φανατικών…
Δεύτερον: Ο εθνικολαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Το θεωρητικό τροπάριο. Κατέρρευσε, όχι μόνο με τη στάση της Κυβέρνησης στο προσφυγικό θέμα, το μάθημα των θρησκευτικών κλπ. αλλά και στην οικονομική πολιτική της. Χωρίς να λαϊκίζει η κυβέρνηση, όπως κάνουν όψιμα η αντιπολίτευση και τα «κανάλια» επιχειρεί να «μαζέψει» την φοροδιαφυγή, το καταρρέον ασφαλιστικό και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των κόκκινων δανείων, που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν. Τελευταίο επιχείρημα της σχετικής ιδεοληψίας, ο …. Καμμένος. Μικρής πολιτικά αξίας, που γίνεται ακόμα μικρότερη, αν αναλογιστεί κανείς, ότι το επικαλούνται κάποιοι , που συνεργάστηκαν κυβερνητικά με τον Βορίδη, τον Άδωνι και τον Μπαλτάκο. Δεν προτείνουμε συμψηφισμό. Οι ετερόκλητες συμμαχίες είναι προφανώς το τίμημα του πολιτικού ρεαλισμού. Τελικά κρίνονται από το μέγεθος της πολιτικής επιρροής που ασκούν.
Τρίτον: Το «αυταρχικό καθεστώς» που οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οδηγεί σε περιορισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, τύπου… Τσάβες, Ερντογάν, Πούτιν κλπ. Εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, περίπου σαν ένα κόμμα εκτός «δημοκρατικού τόξου» ή εν πάση περιπτώσει, να κινείται προς μια τέτοια κατεύθυνση. Η «αλήστου μνήμης» θεωρία των δύο άκρων, σχετικώς… «επικαιροποιημένη»!
Για τεκμηρίωση επικαλούνται: Την διαδικασία της νόμιμης αδειοδότησης των καναλιών. Προφανώς, το προηγούμενο καθεστώς, ήταν πιο … δημοκρατικό. Την μη συγκρότηση Ανεξάρτητων Αρχών, που «μπλοκάρει» η Αντιπολίτευση! Την επιλογή της Κυβέρνησης για μια ευρύτερη συμμετοχή των πολιτών σε κρίσιμες αποφάσεις, μέσω δημοψηφισμάτων… Προφανώς βλάπτουν την Δημοκρατία! Την δήθεν χειραγώγηση της δικαιοσύνης, ξεχνώντας τα πεπραγμένα τους στο χώρο της Δικαιοσύνης στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα θέματα, για τα παραπάνω ζητήματα, είναι εύλογο να υπάρχουν.Αυτό όμως δεν συνιστά απόπειρα αυταρχικής και αντιδημοκρατικής θεσμικής αλλοίωσης. Αντίστοιχες διαφορές ακόμα και συγκρούσεις υπήρχαν και στο πρόσφατο παρελθόν, με πρωταγωνιστές τη σημερινή Αντιπολίτευση χωρίς να αντιμετωπίζονται με αυτό τον τρόπο.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες
Πίσω όμως από την ιδεοληπτική άρνηση της πραγματικότητας, εκκολάπτεται ένα εμφανές σχέδιο άμεσης ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωταγωνιστούν επιχειρηματικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στον μιντιακό χώρο, «ρυμουλκώντας» την Αντιπολίτευση σε μια στρατηγική εξυπηρέτησης των επιδιώξεών τους.Η κατάσταση μοιάζει πολύ (δεδομένων των διαφορών) με το «βρώμικο ‘89», όπου πάλι οι εκδότες, μαζί με έναν άλλο Μητσοτάκη και με τις ίδιες περίπου μεθόδους, επιχείρησαν την ανατροπή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Προφανώς κάθε αντιπολίτευση επιδιώκει – εκτός όλων των άλλων- και την ανατροπή της Κυβέρνησης. Η κριτική μας όμως αφορά τον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται και αυτός ελέγχεται πολιτικά. Και εν πάση περιπτώσει, ο κ. Μητσοτάκης τη «δουλειά του κάνει» όπως και ο πατέρας του το ’89.
Δεν καταλαβαίνουμε όμως τι κάνει ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς. Εκτός εάν ζήλεψε την πολιτική τύχη της Αριστεράς του ’89. Οι «ίσες αποστάσεις» λόγου χάριν μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν να είναι … ίσες, όταν υιοθετούν και ταυτίζονται απολύτως με το αντιπολιτευτικό «αφήγημα» της ΝΔ. Η περιφρόνηση της πραγματικότητας λόγω έμμονών, είναι πολιτικά εξόχως επικίνδυνη. Το «αντιΣύριζα μέτωπο» είναι σαφώς επιλογή στήριξης του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ. Κάποιοι «κεντροαριστεροί» ήδη το προπαγανδίζουν ανοιχτά.
Αντίθετα η αποκατάσταση του πολιτικού άξονα Αριστεράς- Δεξιάς, με όλες τις αναγκαίες και χρήσιμες ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις, διευκολύνει τις ευρύτερες προοδευτικές συμμαχίες και κάνει πιο εύκαμπτη πολιτικά τη Δημοκρατία μας, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για τον τόπο.
Πεδίο σοβαρής κριτικής και πολιτικής αντιπαράθεσης προς την Κυβέρνηση σαφώς υπάρχει, είτε από δεξιά είτε από Αριστερά και είναι αναγκαία και χρήσιμη για τη Δημοκρατία.
Αυτό όμως που γίνεται σήμερα υπονομεύει την ομαλότητα της πολιτικής ζωής του τόπου, καθώς έχει χαρακτηριστικά προσπάθειας οργανωμένης πολιτικής εκτροπής, που θυμίζει άλλες εποχές της πολυτάραχης πολιτικής ιστορίας μας.
Πρέπει ψύχραιμα, ήπια, με ενημέρωση, διάλογο και δημοκρατική πειθώ να αποτραπεί πάση θυσία ένας «νέος διχασμός».
