Οταν ο κ. Καμμένος και αρκετοί βουλευτές της Ν.Δ. εγκατέλειπαν το κόμμα τους για να μη συναινέσουν στη μνημονιακή ατίμωση της χώρας τους, δεν ήταν αποστάτες.Ούτε κάποιος τους χαρακτήρισε έτσι τότε, δεξιός ή αριστερός.Οταν
υπουργοί και βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας αποχώρησαν απ’ τον
μεταμορφωθέντα σε μνημονιακή δύναμη ΣΥΡΙΖΑ (διά της υπογραφής του γ’
μνημονίου), αμέσως χαρακτηρίσθηκαν ως αποστάτες. Οχι απ’ τους δεξιούς, ούτε από όλους τους αριστερούς, αλλά από ορισμένους εξ αυτών που διακρίνονται για την ηθική τους - μια πάντα χρήσιμη ηθική.
Τώρα, αν κάποιοι βουλευτές του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέξουν άλλο να ψηφίζουν καθ’ υπαγόρευσιν της δικτατορίας Μέρκελ, και αποχωρήσουν, θα είναι και αυτοί αποστάτες.
Αντιθέτως, αν κάποιοι άλλοι βουλευτές εγκαταλείψουν το κόμμα τους, το Ποτάμι ή την Ενωση Κεντρώων ή όποιο άλλο, και συνταχθούν με τον εντολοδόχο της Τρόικας ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί δεν θα είναι αποστάτες, αλλά ναυτοπρόσκοποι που θα διευρύνουν την κυβερνητική πλειοψηφία!
Δύο μέτρα και δύο σταθμά; διπλή γλώσσα; τα καλά και συμφέροντα; τα δύο πρόσωπα ενός κλόουν Ιανού; τα εμά εμά και τα εσά εμά; μονά - ζυγά δικά μου; η ξετσίπωτη συμπεριφορά πέντε-δέκα ουτιδανών και παρακοιμώμενων στο όνομα της Αριστεράς; αριβισμός; ετσιγραψισμός; Τι σημασία έχει πια; Το θέμα πλέον
είναι να ενωθεί το έθνος! (εναντίον του λαού εννοείται). Ο ΣΥΡΙΖΑ, για την ώρα, σκίζει τα ιμάτιά του ότι δεν στέργει σε οικουμενική κυβέρνηση. Με τα ιμάτιά του όμως να έχουν ήδη γίνει ράκη (κόκκινων γραμμών, προγραμμάτων και ονείρων) δεν θα σκισθεί δα και κανένα γερμανικό καλσόν, αν το αίτημα (δηλαδή η διαταγή) για μια οικουμενική κυβέρνηση, εθνικής ενότητας -ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τη- λάβει σάρκα και οστά, υπό τη μία ή την άλλη μορφή. Αλλωστε ο χρόνος είναι που πρέπει να εξαγοραστεί, ώσπου η νέα κατοχή τελείως να στερεωθεί. Αυτό πρωτίστως! Η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας μοιάζει πια μακρινή, ενώ, αντιθέτως, το στερεότυπο για κυβέρνηση εθνικής ενότητας μοιάζει πάντα με φρέσκο και λαχταριστό, σε πρώτη ζήτηση. Διότι βασίζεται σε ένα κατά συνθήκην ψεύδος. Οτι «οι Ελληνες ενωμένοι πάντοτε μεγαλούργησαν»!
Υπάρχουν και ψέματα μεγαλύτερα απ’
αυτό, αλλά αυτό το ρημάδι κατέχει περίοπτη θέση στην εθνική μας
μυθολογία. Στην πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξαν ενωμένοι οι Ελληνες,
ούτε στις δόξες τους, ούτε στις καταισχύνες τους. Ακόμα και όταν η
σωτηρία της πατρίδας ήταν ο υπέρτατος νόμος, όπως στα Μηδικά, άλλοι
μήδισαν (Θηβαίοι), άλλοι υποτάχθηκαν (Μακεδόνες) κι άλλοι τήρησαν ευμενή
(προς τους Πέρσες) ουδετερότητα (Αργείοι). Επίσης, ούτε οι Σπαρτιάτες
«πρόλαβαν» να πάνε στον Μαραθώνα, ούτε οι Αθηναίοι στις Θερμοπύλες.
Μεγάλη εθνική ενότητα
με το Πανελλήνιον πέτυχε και ο Αλέξανδρος, με τους Θηβαίους σφαγμένους,
τους Αθηναίους να επαναστατούν, μία φορά όσο ζούσε και μία όταν πέθανε,
με τους Λακεδαιμονίους να λιάζονται και το μισό στράτευμα των Περσών
που τον αντιμετώπισε να αποτελείται από Ελληνες μισθοφόρους υπό τον
Μέμνωνα.
Λαμπρά δείγματα
εθνικής ενότητας έδωσαν αμέσως μετά οι επίγονοι, πολεμώντας αλλήλους σε
ατέλειωτους πολέμους επί δύο αιώνες, ώσπου βρήκαν την τελική λύση: να
συμμαχούν ένας ένας με τους Ρωμαίους, ώστε ένας ένας να εξοντώνονται από
δαύτους. Στο εσωτερικό των πόλεων-κρατών, όσον και των βασιλείων, πάντα
μαινόταν ο ταξικός πόλεμος, ενώ στις διακρατικές σχέσεις (και κατά την
κλασική και κατά την ελληνιστική εποχή) ο πόλεμος έκανε διάλειμμα μόνο
για ένα τσιγάρο.
Ενθαρρυντικά δείγματα
εθνικής ενότητας οι Ελληνες συνέχισαν να δίνουν, σε άλλο επίπεδο, και
κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων, αλλά για αυτά τα θέματα θα
ρωτήσετε τον κ. Λιάκο που παίζει την ιστορία εκείνης της εποχής στα δάχτυλα.
Στον νεότερο ελληνισμό
η ίδια αυτή τάση των Ελλήνων για εθνική ενότητα έδωσε υψιπετή δείγματα
γραφής με τους εμφυλίους πολέμους μέσα στην Επανάσταση του 1821, τον
Διχασμό επί Βενιζέλου, τους ταγματασφαλίτες επί Κατοχής, τον Εμφύλιο
Πόλεμο και την ευγενέστατη συμπεριφορά των νικητών προς τους ηττημένους
στη μετεμφυλιακή εποχή. Θα μου πείτε: μα δεν υπήρξαν ποτέ ενωμένοι οι
Ελληνες; Σε ταξική βάση ουδέποτε, θα ήταν αδύνατον! Σε εθνική βάση, ναι,
κατά στιγμές που όμως δεν έγιναν ποτέ εποχές.
Ποτέ, όσον ήταν οι Ελληνες ελεύθεροι! Ενότητα, κι αυτή σχετική, το
έθνος αυτό (πείτε το και γένος) έχει επιδείξει κυρίως σε περιόδους
υποταγής και σκλαβιάς. Ενότητα, και αυτή σχετική, έχει εμφανίσει σε
περιόδους αντίστασης. Για αυτό και η σχέση των Ελλήνων με την ταυτότητα
και την ιστορία τους είναι κάπως πιο εικονοκλαστική απ’ το συνηθισμένο.
Οταν ζορίζονται, ρίχνουν και κάνα Κούγκι. Στο χαλαρό, πάνε Ρέμο και βλέπουμε.
Σήμερα όμως η χώρα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή, πολιτειακώς ακρωτηριασμένη και με ένα πολιτικό φάσμα αδύναμο.
Συνεπώς, θα έλεγαν ορισμένοι, μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα
μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος του έθνους και του λαού. Βεβαίως!
αν ήταν ταυτοχρόνως και μια κυβέρνηση ταξικής ενότητας - πράγμα αδύνατον. Το εφικτό σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι κυβερνήσεις ταξικού συμβιβασμού. Εστω προσωρινού. Οταν ο υπέρτατος νόμος για τη σωτηρία της πατρίδας
μεταφράζεται σε μια εθνική ενότητα που οι ανώτερες τάξεις όχι μόνον
συμβιβάζονται με τα αιτήματα και τα δικαιώματα των κατώτερων, αλλά τα
αποδέχονται κιόλας.
Μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας,
όπως κάποτε πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν μια κυβέρνηση υπεράσπισης των
λαϊκών συμφερόντων σε εθνική βάση. Θα ύψωνε εθνικό μέτωπο απέναντι στους
ξένους Δυνάστες (όπως έκανε το ΕΑΜ) και ταυτοχρόνως θα προχωρούσε στην
άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων, μέσα από νέους θεσμούς, που θα
ανανέωναν τη δημοκρατία, αφήνοντας ταυτοχρόνως ανοιχτό τον δρόμο για την
άρση αυτών των ταξικών αντιθέσεων, αν ο λαός αποφάσιζε κάποτε κάτι
τέτοιο και αν θα μπορούσε ο ίδιος να το καθιερώσει.
Πλην όμως, η συζήτηση που γίνεται για κυβέρνηση εθνικής ενότητας (ή για οικουμενική)
δεν αναφέρεται σε τίποτα από τα παραπάνω, αλλά στη δημιουργία ενός
(ακόμα) συνασπισμού κομμάτων, που θα μπορούν να διαχειρισθούν την εθνική υποταγή και να βαθύνουν την οικονομική εκμετάλλευση του λαού. Με την παρούσα μνημονιακή
(πλην ΚΚΕ) Βουλή κάτι τέτοιο είναι εφικτό και πιθανόν αναπόφευκτο,
προκειμένου η δικτατορία των Επικυριάρχων κι όσων ντόπιων Δυνατών
επωφελούνται απ’ αυτήν να στερεωθεί έτι περαιτέρω και να αντέξει στον
χρόνο.
Μια κυβέρνηση σωτηρίας, κοινωνικής σωτηρίας, θα είχε εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά εν σχέσει προς τους ξένους Δυνάστες και απελευθερωτικά χαρακτηριστικά εν σχέσει με τους εγχώριους Δυνατούς.
Ονειρο θερινής
νυκτός, θα μου πείτε! Ναι, αλλά αν δεν αγωνίζεται κάποιος για τα
όνειρα, ο χειμώνας θα είναι αέναος και τα πράγματα χειμέρια στον αιώνα
τον άπαντα. Κάτι που ούτε ο πλανήτης θα άντεχε, πόσω μάλλον οι λαοί που
τον κατοικούν.
Ο κ. Τσίπρας
είναι πολύ πιθανόν να μετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση που θα έχε
στήσει ο ίδιος, κατηγορώντας τους άλλους ότι του την έχουν στήσει. Δεν
θα εκπλαγώ - εδώ ο κ. Τσίπρας την έστησε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον μεταμόρφωσε σε μνημονιακόν, με τον κ. Λεβέντη θα τα βρει σκούρα; Α, όλα κι όλα! Ο επικεφαλής των αριστερών που γονάτισαν (κι εξ αυτών 20-30 έγιναν πραιτωριανοί για να σέρνουν τους υπόλοιπους στης Μέρκελ τα ρήματα) αποδεικνύεται στον μεγαλύτερο στρεψία της νεότερης ιστορίας. Ο άνθρωπος είναι ικανός να στείλει τον κ. Παππά για τσιγάρα και να τα έχει καπνίσει πριν να του τα φέρουν! Ή μήπως το αντίθετο;...
Τώρα, αν κάποιοι βουλευτές του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέξουν άλλο να ψηφίζουν καθ’ υπαγόρευσιν της δικτατορίας Μέρκελ, και αποχωρήσουν, θα είναι και αυτοί αποστάτες.
Αντιθέτως, αν κάποιοι άλλοι βουλευτές εγκαταλείψουν το κόμμα τους, το Ποτάμι ή την Ενωση Κεντρώων ή όποιο άλλο, και συνταχθούν με τον εντολοδόχο της Τρόικας ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί δεν θα είναι αποστάτες, αλλά ναυτοπρόσκοποι που θα διευρύνουν την κυβερνητική πλειοψηφία!
Δύο μέτρα και δύο σταθμά; διπλή γλώσσα; τα καλά και συμφέροντα; τα δύο πρόσωπα ενός κλόουν Ιανού; τα εμά εμά και τα εσά εμά; μονά - ζυγά δικά μου; η ξετσίπωτη συμπεριφορά πέντε-δέκα ουτιδανών και παρακοιμώμενων στο όνομα της Αριστεράς; αριβισμός; ετσιγραψισμός; Τι σημασία έχει πια; Το θέμα πλέον
είναι να ενωθεί το έθνος! (εναντίον του λαού εννοείται). Ο ΣΥΡΙΖΑ, για την ώρα, σκίζει τα ιμάτιά του ότι δεν στέργει σε οικουμενική κυβέρνηση. Με τα ιμάτιά του όμως να έχουν ήδη γίνει ράκη (κόκκινων γραμμών, προγραμμάτων και ονείρων) δεν θα σκισθεί δα και κανένα γερμανικό καλσόν, αν το αίτημα (δηλαδή η διαταγή) για μια οικουμενική κυβέρνηση, εθνικής ενότητας -ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τη- λάβει σάρκα και οστά, υπό τη μία ή την άλλη μορφή. Αλλωστε ο χρόνος είναι που πρέπει να εξαγοραστεί, ώσπου η νέα κατοχή τελείως να στερεωθεί. Αυτό πρωτίστως! Η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας μοιάζει πια μακρινή, ενώ, αντιθέτως, το στερεότυπο για κυβέρνηση εθνικής ενότητας μοιάζει πάντα με φρέσκο και λαχταριστό, σε πρώτη ζήτηση. Διότι βασίζεται σε ένα κατά συνθήκην ψεύδος. Οτι «οι Ελληνες ενωμένοι πάντοτε μεγαλούργησαν»!
Υπάρχουν και ψέματα μεγαλύτερα απ’
αυτό, αλλά αυτό το ρημάδι κατέχει περίοπτη θέση στην εθνική μας
μυθολογία. Στην πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξαν ενωμένοι οι Ελληνες,
ούτε στις δόξες τους, ούτε στις καταισχύνες τους. Ακόμα και όταν η
σωτηρία της πατρίδας ήταν ο υπέρτατος νόμος, όπως στα Μηδικά, άλλοι
μήδισαν (Θηβαίοι), άλλοι υποτάχθηκαν (Μακεδόνες) κι άλλοι τήρησαν ευμενή
(προς τους Πέρσες) ουδετερότητα (Αργείοι). Επίσης, ούτε οι Σπαρτιάτες
«πρόλαβαν» να πάνε στον Μαραθώνα, ούτε οι Αθηναίοι στις Θερμοπύλες.Μεγάλη εθνική ενότητα
με το Πανελλήνιον πέτυχε και ο Αλέξανδρος, με τους Θηβαίους σφαγμένους,
τους Αθηναίους να επαναστατούν, μία φορά όσο ζούσε και μία όταν πέθανε,
με τους Λακεδαιμονίους να λιάζονται και το μισό στράτευμα των Περσών
που τον αντιμετώπισε να αποτελείται από Ελληνες μισθοφόρους υπό τον
Μέμνωνα.Λαμπρά δείγματα
εθνικής ενότητας έδωσαν αμέσως μετά οι επίγονοι, πολεμώντας αλλήλους σε
ατέλειωτους πολέμους επί δύο αιώνες, ώσπου βρήκαν την τελική λύση: να
συμμαχούν ένας ένας με τους Ρωμαίους, ώστε ένας ένας να εξοντώνονται από
δαύτους. Στο εσωτερικό των πόλεων-κρατών, όσον και των βασιλείων, πάντα
μαινόταν ο ταξικός πόλεμος, ενώ στις διακρατικές σχέσεις (και κατά την
κλασική και κατά την ελληνιστική εποχή) ο πόλεμος έκανε διάλειμμα μόνο
για ένα τσιγάρο.Ενθαρρυντικά δείγματα
εθνικής ενότητας οι Ελληνες συνέχισαν να δίνουν, σε άλλο επίπεδο, και
κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων, αλλά για αυτά τα θέματα θα
ρωτήσετε τον κ. Λιάκο που παίζει την ιστορία εκείνης της εποχής στα δάχτυλα.Στον νεότερο ελληνισμό
η ίδια αυτή τάση των Ελλήνων για εθνική ενότητα έδωσε υψιπετή δείγματα
γραφής με τους εμφυλίους πολέμους μέσα στην Επανάσταση του 1821, τον
Διχασμό επί Βενιζέλου, τους ταγματασφαλίτες επί Κατοχής, τον Εμφύλιο
Πόλεμο και την ευγενέστατη συμπεριφορά των νικητών προς τους ηττημένους
στη μετεμφυλιακή εποχή. Θα μου πείτε: μα δεν υπήρξαν ποτέ ενωμένοι οι
Ελληνες; Σε ταξική βάση ουδέποτε, θα ήταν αδύνατον! Σε εθνική βάση, ναι,
κατά στιγμές που όμως δεν έγιναν ποτέ εποχές.
Ποτέ, όσον ήταν οι Ελληνες ελεύθεροι! Ενότητα, κι αυτή σχετική, το
έθνος αυτό (πείτε το και γένος) έχει επιδείξει κυρίως σε περιόδους
υποταγής και σκλαβιάς. Ενότητα, και αυτή σχετική, έχει εμφανίσει σε
περιόδους αντίστασης. Για αυτό και η σχέση των Ελλήνων με την ταυτότητα
και την ιστορία τους είναι κάπως πιο εικονοκλαστική απ’ το συνηθισμένο.
Οταν ζορίζονται, ρίχνουν και κάνα Κούγκι. Στο χαλαρό, πάνε Ρέμο και βλέπουμε.Σήμερα όμως η χώρα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή, πολιτειακώς ακρωτηριασμένη και με ένα πολιτικό φάσμα αδύναμο.
Συνεπώς, θα έλεγαν ορισμένοι, μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα
μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος του έθνους και του λαού. Βεβαίως!
αν ήταν ταυτοχρόνως και μια κυβέρνηση ταξικής ενότητας - πράγμα αδύνατον. Το εφικτό σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι κυβερνήσεις ταξικού συμβιβασμού. Εστω προσωρινού. Οταν ο υπέρτατος νόμος για τη σωτηρία της πατρίδας
μεταφράζεται σε μια εθνική ενότητα που οι ανώτερες τάξεις όχι μόνον
συμβιβάζονται με τα αιτήματα και τα δικαιώματα των κατώτερων, αλλά τα
αποδέχονται κιόλας.Μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας,
όπως κάποτε πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν μια κυβέρνηση υπεράσπισης των
λαϊκών συμφερόντων σε εθνική βάση. Θα ύψωνε εθνικό μέτωπο απέναντι στους
ξένους Δυνάστες (όπως έκανε το ΕΑΜ) και ταυτοχρόνως θα προχωρούσε στην
άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων, μέσα από νέους θεσμούς, που θα
ανανέωναν τη δημοκρατία, αφήνοντας ταυτοχρόνως ανοιχτό τον δρόμο για την
άρση αυτών των ταξικών αντιθέσεων, αν ο λαός αποφάσιζε κάποτε κάτι
τέτοιο και αν θα μπορούσε ο ίδιος να το καθιερώσει.Πλην όμως, η συζήτηση που γίνεται για κυβέρνηση εθνικής ενότητας (ή για οικουμενική)
δεν αναφέρεται σε τίποτα από τα παραπάνω, αλλά στη δημιουργία ενός
(ακόμα) συνασπισμού κομμάτων, που θα μπορούν να διαχειρισθούν την εθνική υποταγή και να βαθύνουν την οικονομική εκμετάλλευση του λαού. Με την παρούσα μνημονιακή
(πλην ΚΚΕ) Βουλή κάτι τέτοιο είναι εφικτό και πιθανόν αναπόφευκτο,
προκειμένου η δικτατορία των Επικυριάρχων κι όσων ντόπιων Δυνατών
επωφελούνται απ’ αυτήν να στερεωθεί έτι περαιτέρω και να αντέξει στον
χρόνο.Μια κυβέρνηση σωτηρίας, κοινωνικής σωτηρίας, θα είχε εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά εν σχέσει προς τους ξένους Δυνάστες και απελευθερωτικά χαρακτηριστικά εν σχέσει με τους εγχώριους Δυνατούς.Ονειρο θερινής
νυκτός, θα μου πείτε! Ναι, αλλά αν δεν αγωνίζεται κάποιος για τα
όνειρα, ο χειμώνας θα είναι αέναος και τα πράγματα χειμέρια στον αιώνα
τον άπαντα. Κάτι που ούτε ο πλανήτης θα άντεχε, πόσω μάλλον οι λαοί που
τον κατοικούν.Ο κ. Τσίπρας
είναι πολύ πιθανόν να μετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση που θα έχε
στήσει ο ίδιος, κατηγορώντας τους άλλους ότι του την έχουν στήσει. Δεν
θα εκπλαγώ - εδώ ο κ. Τσίπρας την έστησε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον μεταμόρφωσε σε μνημονιακόν, με τον κ. Λεβέντη θα τα βρει σκούρα; Α, όλα κι όλα! Ο επικεφαλής των αριστερών που γονάτισαν (κι εξ αυτών 20-30 έγιναν πραιτωριανοί για να σέρνουν τους υπόλοιπους στης Μέρκελ τα ρήματα) αποδεικνύεται στον μεγαλύτερο στρεψία της νεότερης ιστορίας. Ο άνθρωπος είναι ικανός να στείλει τον κ. Παππά για τσιγάρα και να τα έχει καπνίσει πριν να του τα φέρουν! Ή μήπως το αντίθετο;...