Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες μπορούν και πρέπει να καλοπιάνουν την
Τουρκία, αλλά εγώ, ως πτωχός συγγραφέας, ελπίζω ότι δικαιούμαι να
εκφράζω αυτό που σκέφτομαι. Φοβάμαι τον ρωσικό μεγαλοϊδεατισμό και το
απολυταρχικό ύφος διακυβέρνησης του Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά περισσότερο
φοβάμαι τους Τούρκους και τη φιλοτουρκική πολιτική των ΗΠΑ. Πριν από
τρία χρόνια, ο Ερντογάν είχε πει ότι «μια σύντομη παραβίαση συνόρων δεν
μπορεί να θεωρηθεί πρόσχημα για επίθεση» - ίσως αναφερόταν στις
παραβιάσεις του εναέριου ελλαδικού χώρου από την τουρκική αεροπορία. Τη
φράση θυμήθηκε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, που πιστεύει,
και με το δίκιο του, ότι η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού ήταν
προμελετημένη πρόκληση. Επιβεβαιώνεται η φρικτή υποψία: σε δελτίο Τύπου
του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται σαφώς ότι αυτή η κίνηση της
Τουρκίας αποδεικνύει τη συστράτευσή της με το Ισλαμικό Κράτος.Ο Λαβρόφ, προσθέτοντας ότι «οι πράξεις της Τουρκίας φαίνονται σχεδιασμένες και στοχευμένες», κατηγορεί την κυβέρνηση Ερντογάν για εμπλοκή στο λαθρεμπόριο πετρελαίου του ISIS, το οποίο μεταφέρεται στην περιοχή όπου καταρρίφθηκε το ρωσικό Su-24, καθώς και για ενίσχυση της υποδομής των τρομοκρατών, του εξοπλισμού τους και άλλων διευκολύνσεων. Από την πλευρά του, ο Γάλλος στρατιωτικός αναλυτής Ντομινίκ Τρενκάν σημειώνει στο Sputnik.news ότι «η Τουρκία δεν πολεμά το ISIS, ούτε παρεμβαίνει στο λαθρεμπόριο στα σύνορά της: αφήνει ελεύθερους τους τζιχαντιστές να εμπορεύονται, παρανόμως, πετρέλαιο, φωσφορούχα, βαμβάκι και ανθρώπους».
Πολλά είναι τα ερωτήματα που δεν τολμάμε να εκφράσουμε ανοιχτά: για παράδειγμα, εφόσον το ISIS χρηματοδοτείται, εν μέρει, μέσω του λαθρεμπορίου πετρελαίου, ποιος αγοράζει αυτό το πετρέλαιο; Προφανώς κάποιες δυτικές κυβερνήσεις...Και ποιοι λειτουργούν ως μεσάζοντες; Αν πιστέψουμε τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης (που, χωρίς να είναι αξιόπιστα, εξαιτίας της χονδροειδούς ρωσικής διπλωματίας διατυπώνουν ορισμένες αλήθειες) ένας από τους πρωταγωνιστές της υποχθόνιας συμμαχίας της Τουρκίας-ISIS είναι ο ίδιος ο γιος του Ρετζέπ Ερντογάν, Μπιλάλ.
Ο 35χρονος Μπιλάλ Ερντογάν έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ. Παλιότερα, πολύ παλιότερα, πριν από την πλάνη της πολυπολιτισμικότητας, τα αμερικανικά πανεπιστήμια αφομοίωναν τους σπουδαστές στο λεγόμενο χωνευτήρι: από τη διαδικασία της φοίτησης και της κοινωνικοποίησης προέκυπταν πολίτες που εμφορούνταν, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, από τα αμερικανικά ιδεώδη. Τις τελευταίες δεκαετίες τα αμερικανικά πανεπιστήμια δεν καλλιεργούν τις αμερικανικές αξίες εκτός από εκείνη της επιδίωξης του χρήματος. Όπως έγραφε, ήδη από πέρσι, ο Φ. Γ. Έγκνταλ στη «New Eastern Outlook», ο Μπιλάλ Ερντογάν «μετατρέπει εκατομμύρια βαρέλια συριακού πετρελαίου σε εκατομμύρια δολάρια εισόδημα για το ISIS, [...] στο πλαίσιο των φαντασιώσεων για μια νεο-οθωμανική αυτοκρατορία που να περιλαμβάνει τη Συρία και το Ιράκ [...] και που, καλόν θα ήτο να φτάνει μέχρι τα σύνορα της Κίνας».
Μια άλλη δήλωση που έχει παραμεριστεί για διπλωματικούς λόγους είναι εκείνη του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν τον Οκτώβριο του 2014: «Η Τουρκία στηρίζει το ISIS με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και χιλιάδες τόνους όπλα» - στη συνέχεια, ο Μπάιντεν αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη ώστε η Τουρκία να δώσει την άδεια να χρησιμοποιηθεί η αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ. Το πράγμα παράγινε περίπλοκο: οι μαχητές του ISIS που εκπαιδεύτηκαν από αμερικανικές, ισραηλινές και τουρκικές ειδικές δυνάμεις στην επαρχία του Ικονίου -δήθεν «μετριοπαθείς» ισλαμιστές που θα διέβρωναν, υποτίθεται, το ISIS εκ των έσω- πέρασαν με το μέρος των εξτρεμιστών. Στο μεταξύ, αν μελετήσει κανείς την πολιτική και τη ρητορική της Τουρκίας, δεν μένει αμφιβολία για το πανισλαμικό της σχέδιο: όσο για τον Αχμέτ Νταβούτογλου, ως σουνίτης, συμπαθεί το ISIS – και δεν το κρύβει.
Ο Μπιλάλ φέρεται λοιπόν να διαχειρίζεται μέσω των ναυτιλιακών του εταιρειών το κλεμμένο πετρέλαιο και να το στέλνει με τάνκερ, που εξυπηρετούνται από δικές του αποβάθρες στη Βηρυτό, μέχρι την Ιαπωνία: όχι μόνο το πετρέλαιο της Συρίας, αλλά και του Ιράκ εφόσον η περιοχή της Μοσούλης έχει γίνει προπύργιο του ISIS. Παραλλήλως, στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας λειτουργεί νοσοκομείο όπου τουρκικά στρατιωτικά φορτηγά μεταφέρουν τζιχαντιστές τραυματίες ώστε να τους ξαναδιοχευτεύσουν στον πόλεμο της Συρίας. Ο δε Ερντογάν δεν διαψεύδει τη συγγένειά του με τη σέκτα «Ισμαΐλια» αν και αρνείται ότι αυτή η ερεβώδης οργάνωση στρατολογεί μέλη και εφοδιάζει με στρατιωτικό υλικό τους εξτρεμιστές.
Όπως και να έχει, η Τουρκία ανέπτυσσε αυτή την πολιτική, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τη στήριζαν ανεπιφύλακτα: ακόμα και η μη αναγνώριση της «δημοκρατίας της βόρειας Κύπρου» έχει καταλήξει, φυσικά, κενό γράμμα. Κάποτε η Τουρκία ήταν το ανάχωμα που θα εμπόδιζε τη σοβιετική επέκταση – σήμερα όμως η αντίστοιχη ρωσική επεκτατικότητα δεν έχει τον ίδιο χαρακτήρα, άρα τα δεδομένα πρέπει να αλλάξουν. Κοντολογίς, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιείται εναντίον της Ρωσίας, διότι, μεταξύ άλλων, έχουμε στενότερη συγγένεια με τον ρωσικό πολιτισμό: οι συγκρούσεις στον 21ο αιώνα είναι πολιτισμικές. Στο μεταξύ, όπως συμβαίνει όταν δεν υπάρχουν ξεκάθαρες πολιτικές γραμμές και προφανή συμφέροντα, οργιάζουν οι θεωρίες συνωμοσίας αλλά επίσης τίθενται εύλογα ερωτήματα: μήπως η Τουρκία ήταν πιο φιλική έναντι της Δύσης όταν ήλπιζε ότι θα ενταχθεί στην ΕΕ; Μήπως τώρα παίρνει την εκδίκησή της γι’ αυτή την απόρριψη; Ποιος είναι ο μυστικός ρόλος της Γαλλίας που είχε υποσχεθεί ότι θα στηρίξει την τουρκική υποψηφιότητα στην ΕΕ; Και γιατί κανείς δεν υπερασπίζεται τους Κούρδους;
Δεν πρόκειται να υπάρξουν νικητές στην πολιτική του Ερντογάν εναντίον του Άσαντ και εναντίον της Δύσης. Το περίφημο μότο του Νταβούτογλου «Μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» έχει διαψευστεί με τον χειρότερο τρόπο και παρά την ενισχυμένη θέση του στο εσωτερικό, ο Ερντογάν εφαρμόζει την πιο επικίνδυνη εξωτερική πολιτική: μαχαιρώνοντας πισώπλατα τη Ρωσία επιβεβαιώνει την προαναφερθείσα φρικτή υποψία για συμμαχία με τους τζιχαντιστές και απομονώνεται από τον πολιτισμένο κόσμο. Τέλος, φαίνεται σαν να επιτίθεται στο ίδιο του το ίνδαλμα, τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος συνηθίζει εξίσου τα πισώπλατα μαχαιρώματα.
Πηγή: Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»
