του Άρη Δαβαράκη-Δεν χρειάζεται
να είσαι ιδιαίτερα οξυδερκής για να καταλάβεις πως η κατηφόρα που
έχουμε πάρει δεν έχει ορατό τέρμα. Το 2015 είναι μια χρονιά τραγική και
μοιραία. Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοια επιτάχυνση κατάρρευσης και το
μέλλον είναι πια τόσο απρόβλεπτο, ώστε ο καθένας απο μας οφείλει και
στον εαυτό του και στο κοινωνικό σύνολο, να περιχαρακώσει την επιβίωσή
του μαζί με όσους και όσα αγαπάει ώστε να διασώσει οτι μπορεί, για τον
εαυτό του και για το κοινό καλό. Η πολιτική τελείωσε. Μετά και τα
«αριστερά» μας πειράματα, είναι πια εμφανές πως το μπουκάλι αδειάζει
συνεχώς. Ήδη είναι μισοάδειο και θ’ αργήσει πολύ να μας φανεί ξανά
μισογεμάτο. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις, η άνοδος των μυρίων, η Συρία, το
Ιράκ, το Αφγανιστάν, το «Ισλαμικό κράτος» η νίκη του χασάπη στην
Τουρκία, η αμήχανη «Μεγάλη Γερμανία», η ξενοφοβία και η ακροδεξιά, η
μεταμόρφωση του «Ευρώ» σε εργαλείο κοινωνικής τρομοκρατίας, η απόσταση
που κρατούν οι ΗΠΑ, (όσο μπορούν), ο μέγας τρόμος της Ευρώπης για «το
τέλος του κλειστού κλάμπ», όλα πια δείχουν το τέρμα μιας ιστορικής
περιόδου και την αρχή μιας νέας εποχής, πολύ σκληρότερης απο ό,τι έχουμε
ζήσει όσοι δεν ζήσαμε τον Β’ Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Ολα απο εδω και
πέρα θα είναι πιό δύσκολα για όλους μας.
Ο καθένας λοιπόν απο εμάς, φυσικό είναι να έχει τις προτεραιότητες
του - και σ’ αυτή τη φάση γίνονται πια απόλυτες γιατί, αν σωθούμε, θα
σωθούμε μόνο απο ιδωτική πρωτοβουλία και προσωπικές αποφάσεις. Τι να μας
κάνει πια του καθενός «ο Τσίπρας», όπως και να τον λένε, όπου και αν
ανήκει, όσο και αν προσπαθεί. Κανείς δεν θα σωθεί απο τον βουλευτή της
περιοχής του, απο ενα «βόλεμα» ή άλλη μια εξυπηρέτηση.
Το κράτος είναι πια πολύ αδύναμο, προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο και κινδυνεύει να καταρρεύσει απο μέρα σε μέρα και απο ώρα σε ώρα. Δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε αυτό για τίποτα. Ούτε για συντάξεις, ούτε για νοσοκομεία, ούτε για σχολεία, ούτε για δικαστήρια και «Δικαιοσύνη», ούτε για «τάξη και ασφάλεια». Η εξαρτώμενη οικονομικά «τοπική αυτοδιοίκηση», η επίσημη, δεν ξέρει αν θα μπορέσει να συνεχίσει να μαζεύει τα σκουπίδια ή να μισθοδοτεί τους εργαζόμενους της ώστε να λειτουργούν οι υπηρεσίες της. Οι τράπεζες ήδη υπολειτουργούν και περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού παραμένουν απλήρωτοι απο εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, απο εκατομμύρια Έλληνες. Πόσο θα αντέξει ο μηχανισμός ηλεκτροδότησης σε όλη την Ελλάδα, τόσο σε τεχνικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο; Ο υδροφόρος ορίζοντας, το νεράκι του θεού, είναι προς πώληση και αυτό. Ποιός λογικός «φιλελέυθερος επενδυτής» θα το αγοράσει όμως όταν βλέπει οτι όλο και λιγότεροι το πληρώνουν, όταν τα έσοδα δεν αρκούν ούτε για την μισθοδοσία και κάθε μέρα που περνάει άλλοι χίλιοι Έλληνες λένε «δεν θα το πληρώσω ούτε το νερό, όταν μου το κόψουνε βλέπουμε».
Τελικά, ανεπαισθήτως, το «δεν πληρώνω» έγινε καθεστώς μέσα στις ανάγκες του ρεαλισμού. Μπήκε στις προτεραιότητες: Ενας μοναχικός άνθρωπος ελεύθερος επαγγελματίας σαν και μένα, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται, έχει για προτεραιότητα το κινητό και το wifi – χωρίς αυτά θα μείνει χωρίς δουλειά (σιγά μην έχω σταθερό, τι να το κάνω, όλα κινούνται πιά και δεν είμαι σπίτι μου παρα τις ώρες του ύπνου). Οι γονείς έχουν άλλες προτεραιότητες – το φαϊ των παιδιών, το σχολείο, τα ρούχα, η ζεστασιά τους, οι ανάγκες του σπιτιού που πρέπει να κρατηθεί όσο το δυνατόν «όρθιο» και ασφαλές, η συνεχής προσαρμογή σε ένα όλο και πιό σφιχτό budget. Οι άνεργοι νέοι το ίδιο, άλλες προτεραιότητες, αυτοί που φτιάχνουν τώρα σπίτι μέσα στον χαμό και περιμένουνε κι’ ένα μωράκι. Οι συνταξιούχοι της πείνας, οι άσθενείς που δεν ζούν χωρίς φάρμακα, οι μικροεπιχειρηματίες που βλέπουν με τρόμο πως δεν μπορούν να προπληρώσουν τις παραγγελίες τους και πάνε για κλείσιμο, οι εκατοντάδες χιλιάδες «μεσαίοι» και «μικροί» που ήδη κατεβάσανε ρολλά. Μια κοινωνία που, παλεύοντας να επιβιώσει, πληρώνει πια μονάχα τα απαραίτητα για σήμερα, προκαλώντας ακόμα πιό ισχυρό βραχυκύκλωμα στην αληθινή οικονομία που της είναι απαραίτητο να λειτουργεί – αν θέλει κάποια στιγμή να «σωθεί» μέσα σε μια γενικότερη ανακάμψη.
Εχω την αίσθηση οτι οι ελπίδες για κοινωνικο-οικονομική ανάκαμψη δεν βρίσκουν χώρο να βολευτούν ούτε στις πιό αισιόδοξες καρδιές – για τα μυαλά δεν μιλάμε, εκεί η κοινή λογική, αν αφεθεί να λειτουργήσει, μιλάει την πιο σκληρή γλώσσα απο όλες – αλλα και την πιο χρήσιμη.
Ο καθένας απο εμάς, αυτό είναι βέβαιο, κι’ αν δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα, μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Και σώζοντας τον εαυτό του συμβάλλει τα μέγιστα και στο κοινό καλό. Γιατί μόνο όρθιος μπορείς να είσαι χρήσιμος.
Το κράτος είναι πια πολύ αδύναμο, προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο και κινδυνεύει να καταρρεύσει απο μέρα σε μέρα και απο ώρα σε ώρα. Δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε αυτό για τίποτα. Ούτε για συντάξεις, ούτε για νοσοκομεία, ούτε για σχολεία, ούτε για δικαστήρια και «Δικαιοσύνη», ούτε για «τάξη και ασφάλεια». Η εξαρτώμενη οικονομικά «τοπική αυτοδιοίκηση», η επίσημη, δεν ξέρει αν θα μπορέσει να συνεχίσει να μαζεύει τα σκουπίδια ή να μισθοδοτεί τους εργαζόμενους της ώστε να λειτουργούν οι υπηρεσίες της. Οι τράπεζες ήδη υπολειτουργούν και περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού παραμένουν απλήρωτοι απο εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, απο εκατομμύρια Έλληνες. Πόσο θα αντέξει ο μηχανισμός ηλεκτροδότησης σε όλη την Ελλάδα, τόσο σε τεχνικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο; Ο υδροφόρος ορίζοντας, το νεράκι του θεού, είναι προς πώληση και αυτό. Ποιός λογικός «φιλελέυθερος επενδυτής» θα το αγοράσει όμως όταν βλέπει οτι όλο και λιγότεροι το πληρώνουν, όταν τα έσοδα δεν αρκούν ούτε για την μισθοδοσία και κάθε μέρα που περνάει άλλοι χίλιοι Έλληνες λένε «δεν θα το πληρώσω ούτε το νερό, όταν μου το κόψουνε βλέπουμε».
Τελικά, ανεπαισθήτως, το «δεν πληρώνω» έγινε καθεστώς μέσα στις ανάγκες του ρεαλισμού. Μπήκε στις προτεραιότητες: Ενας μοναχικός άνθρωπος ελεύθερος επαγγελματίας σαν και μένα, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται, έχει για προτεραιότητα το κινητό και το wifi – χωρίς αυτά θα μείνει χωρίς δουλειά (σιγά μην έχω σταθερό, τι να το κάνω, όλα κινούνται πιά και δεν είμαι σπίτι μου παρα τις ώρες του ύπνου). Οι γονείς έχουν άλλες προτεραιότητες – το φαϊ των παιδιών, το σχολείο, τα ρούχα, η ζεστασιά τους, οι ανάγκες του σπιτιού που πρέπει να κρατηθεί όσο το δυνατόν «όρθιο» και ασφαλές, η συνεχής προσαρμογή σε ένα όλο και πιό σφιχτό budget. Οι άνεργοι νέοι το ίδιο, άλλες προτεραιότητες, αυτοί που φτιάχνουν τώρα σπίτι μέσα στον χαμό και περιμένουνε κι’ ένα μωράκι. Οι συνταξιούχοι της πείνας, οι άσθενείς που δεν ζούν χωρίς φάρμακα, οι μικροεπιχειρηματίες που βλέπουν με τρόμο πως δεν μπορούν να προπληρώσουν τις παραγγελίες τους και πάνε για κλείσιμο, οι εκατοντάδες χιλιάδες «μεσαίοι» και «μικροί» που ήδη κατεβάσανε ρολλά. Μια κοινωνία που, παλεύοντας να επιβιώσει, πληρώνει πια μονάχα τα απαραίτητα για σήμερα, προκαλώντας ακόμα πιό ισχυρό βραχυκύκλωμα στην αληθινή οικονομία που της είναι απαραίτητο να λειτουργεί – αν θέλει κάποια στιγμή να «σωθεί» μέσα σε μια γενικότερη ανακάμψη.
Εχω την αίσθηση οτι οι ελπίδες για κοινωνικο-οικονομική ανάκαμψη δεν βρίσκουν χώρο να βολευτούν ούτε στις πιό αισιόδοξες καρδιές – για τα μυαλά δεν μιλάμε, εκεί η κοινή λογική, αν αφεθεί να λειτουργήσει, μιλάει την πιο σκληρή γλώσσα απο όλες – αλλα και την πιο χρήσιμη.
Ο καθένας απο εμάς, αυτό είναι βέβαιο, κι’ αν δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα, μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Και σώζοντας τον εαυτό του συμβάλλει τα μέγιστα και στο κοινό καλό. Γιατί μόνο όρθιος μπορείς να είσαι χρήσιμος.
