Η μίνι Σύνοδος Κορυφής
για το Προσφυγικό προχθές Κυριακή επιβεβαίωσε με τον πιο πανηγυρικό
τρόπο ότι η προσπάθεια της Μέρκελ να καταστήσει τη διαχείριση της
πρόκλησης επίδειξη ηγετικής υπευθυνότητας της Γερμανίας στην ΕΕ γύρισε
μπούμερανγκ. Σήμερα η δυσαρέσκεια απέναντι στην καγκελάριο αυξάνεται σε
τρία μέτωπα:
• Στο εσωτερικό της χώρας με τον ηγέτη των Βαυαρών
Χριστιανοσοσιαλιστών Ζεεχόφερ να είναι πιο κοντά στον πρωθυπουργό της
Ουγγαρίας Ορμπαν παρά στη Μέρκελ.
• Στην Ελλάδα και στην Ιταλία που εκ των πραγμάτων λόγω της ουσιαστικής αδυναμίας του Βερολίνου να επιβάλει τις ποσοστώσεις εγκατάστασης προσφύγων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και να διασφαλίσει τη συνεργασία της Τουρκίας και των Δυτικών Βαλκανίων εκ των πραγμάτων μεταφέρει την πίεση στις χώρες που τα σύνορά τους είναι εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.
• Στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που σε αντίθεση με τον Νότο στη δεκαετία του '80 θεωρούν ότι ήδη πλήρωσαν πανάκριβο κόστος προσαρμογής για να ενταχθούν στην ΕΕ, χωρίς ουσιαστικά αντισταθμιστικά οφέλη.
Ετσι όπως εξελίσσεται η διαχείριση του Προσφυγικού, είναι ζήτημα χρόνου πότε το υψηλό κόστος που εκ των πραγμάτων θα επωμισθούν η Ελλάδα και η Ιταλία θα γίνει ένας ακόμη παράγων πίεσης για χαλάρωση της άκαμπτης δημοσιονομικής λιτότητας αλλά και ουσιαστικά πακέτα στήριξης.
Το ναυάγιο της πολιτικής της Μέρκελ οφείλεται κατά κύριο λόγο στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, χωρίς τη συνεργασία των οποίων η Γερμανία καθίσταται σχεδόν ο αποκλειστικός τερματικός σταθμός μιας ασύντακτης και ανεξέλεγκτης μετ' εμποδίων πορείας των προσφύγων από την Ελλάδα και την Ιταλία.
Το ζητούμενο δεν μπορεί να τεμαχισθεί ούτε να διαιρεθεί: ουσιαστική συνεργασία της Τουρκίας, σύντομη και αποτελεσματική ταυτοποίηση και διαλογή στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο και συμπεφωνημένη και οργανωμένη προώθηση στο σύνολο των χωρών-μελών της ΕΕ με ροές αντίστοιχες των συμπεφωνημένων ποσοστών. Η καγκελάριος προφανώς θέλησε να καταστήσει το Προσφυγικό ένα παράδειγμα υπέρβασης των εθνικών περιχαρακώσεων, μια πρώτη εφαρμογή της αμοιβαιοποίησης του κινδύνου.
Από ό,τι φάνηκε ήταν πολύ αργά, καθώς η Γερμανία από την έναρξη της κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 έχει αναγάγει σε γραμμή πλεύσης την αλά καρτ ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, μια επιλογή που σήμερα την υιοθετούν οι χώρες-μέλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που οφείλουν στο Βερολίνο την πλήρη ένταξή τους στην ΕΕ, έπειτα από μια δύσκολη διαπραγμάτευση δέκα και πλέον χρόνων.
kapopoulos@pegasus.gr
• Στο εσωτερικό της χώρας με τον ηγέτη των Βαυαρών
Χριστιανοσοσιαλιστών Ζεεχόφερ να είναι πιο κοντά στον πρωθυπουργό της
Ουγγαρίας Ορμπαν παρά στη Μέρκελ.• Στην Ελλάδα και στην Ιταλία που εκ των πραγμάτων λόγω της ουσιαστικής αδυναμίας του Βερολίνου να επιβάλει τις ποσοστώσεις εγκατάστασης προσφύγων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και να διασφαλίσει τη συνεργασία της Τουρκίας και των Δυτικών Βαλκανίων εκ των πραγμάτων μεταφέρει την πίεση στις χώρες που τα σύνορά τους είναι εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.
• Στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που σε αντίθεση με τον Νότο στη δεκαετία του '80 θεωρούν ότι ήδη πλήρωσαν πανάκριβο κόστος προσαρμογής για να ενταχθούν στην ΕΕ, χωρίς ουσιαστικά αντισταθμιστικά οφέλη.
Ετσι όπως εξελίσσεται η διαχείριση του Προσφυγικού, είναι ζήτημα χρόνου πότε το υψηλό κόστος που εκ των πραγμάτων θα επωμισθούν η Ελλάδα και η Ιταλία θα γίνει ένας ακόμη παράγων πίεσης για χαλάρωση της άκαμπτης δημοσιονομικής λιτότητας αλλά και ουσιαστικά πακέτα στήριξης.
Το ναυάγιο της πολιτικής της Μέρκελ οφείλεται κατά κύριο λόγο στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, χωρίς τη συνεργασία των οποίων η Γερμανία καθίσταται σχεδόν ο αποκλειστικός τερματικός σταθμός μιας ασύντακτης και ανεξέλεγκτης μετ' εμποδίων πορείας των προσφύγων από την Ελλάδα και την Ιταλία.
Το ζητούμενο δεν μπορεί να τεμαχισθεί ούτε να διαιρεθεί: ουσιαστική συνεργασία της Τουρκίας, σύντομη και αποτελεσματική ταυτοποίηση και διαλογή στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο και συμπεφωνημένη και οργανωμένη προώθηση στο σύνολο των χωρών-μελών της ΕΕ με ροές αντίστοιχες των συμπεφωνημένων ποσοστών. Η καγκελάριος προφανώς θέλησε να καταστήσει το Προσφυγικό ένα παράδειγμα υπέρβασης των εθνικών περιχαρακώσεων, μια πρώτη εφαρμογή της αμοιβαιοποίησης του κινδύνου.
Από ό,τι φάνηκε ήταν πολύ αργά, καθώς η Γερμανία από την έναρξη της κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 έχει αναγάγει σε γραμμή πλεύσης την αλά καρτ ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, μια επιλογή που σήμερα την υιοθετούν οι χώρες-μέλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που οφείλουν στο Βερολίνο την πλήρη ένταξή τους στην ΕΕ, έπειτα από μια δύσκολη διαπραγμάτευση δέκα και πλέον χρόνων.
kapopoulos@pegasus.gr
