Είναι απίθανο το τι συνέβη μετά το τέλος του debate των
πολιτικών αρχηγών. Ολοι, σχεδόν, όσοι συμμετείχαν αλλά και στη συνέχεια
όλοι όσοι συνέβαλαν σε αυτό, το πυροβόλησαν! Γιατί; Διότι διαπίστωσαν
ότι για μία ακόμη φορά αυτοί ήταν αλλού κι η κοινωνία αλλού...Να πάμε λίγο πιο πέρα; Όταν το πολιτικο-μιντιακό σύστημα δεν μπορεί να διορθώσει βασικά και κορυφαία λάθη στον τρόπο διεξαγωγής ενός απλού debate, περιμένουμε στα σοβαρά να κυβερνήσει και να ενημερώσει αντίστοιχα, με την αποτελεσματικότητα και τη δυναμική του 21ου αιώνα; LoL!!!
Στο studio της ΕΡΤ είχαν παραταχθεί σε σχηματισμό 7 x 7 αρχηγοί κομμάτων και δημοσιογράφοι. Αλλά το μόνο που παράχθηκε, ήταν ένα τετράωρο - πεντάωρο τρελό πάρτι στα social media και κορυφαίο το απίθανο σκηνικό με πρωταγωνιστές τον Πάνο Καμμένο και τον @beatBukowski που έσπασε τα κοντέρ σε πλάκα.
Συμπέρασμα πρώτο: Πολιτική Vs twitter: 0-3… Τυχαίο; Ακριβώς το αντίθετο όπως θα εξηγήσω παρακάτω…
Συμπέρασμα δεύτερο: Αυτοί που ισχυρίζονται ότι θέλουν ν αλλάξουν την Ελλάδα - επί τα βελτίω εννοείται - δεν είναι σε θέση ν' αλλάξουν τον τρόπο που διεξάγεται ο μεταξύ τους προεκλογικός διάλογος και να ξεκολλήσουν επιτέλους από τους κανόνες, τους όρους, τις διαπραγματεύσεις και το επικοινωνιακό τερατούργημα που προκύπτει κάθε φορά και βαφτίζουν ανοήτως «debate» πολιτικών αρχηγών.
Συμπέρασμα τρίτο: Αυτοί που ισχυρίζονται ότι οι πολιτικοί ευθύνονται για το τερατούργημα, ότι τα ξεπερασμένα κομματικά επιτελεία και οι σύμβουλοι επιβάλλουν αυτούς τους διαδικαστικούς όρους κι ότι οι δημοσιογράφοι ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και προσέρχονται, στην πραγματικότητα πιούν τη νήσσαν μη και χάσουν τη θέση στο debate!
Συμπέρασμα τέταρτο: Και οι δύο πλευρές ευθύνονται εξίσου γι αυτό το προεκλογικό τηλεπροϊόν που πολιτικά, δημοσιογραφικά και κοινωνικά είναι ένα υποπροϊόν μέσα στην pompous σοβαρoφάνεια του. Πολιτικά καταδεικνύει τον βαθύ συντηρητισμό, την φοβική αντίληψη σε σχέση με το πραγματικά ανοιχτό επικοινωνιακό περιβάλλον, των Ελλήνων πολιτικών ανεξαρτήτως κόμματος ή ηλικίας.
Η ανασφάλεια που υπαγορεύει αυτού του τύπου τις κανονιστικές «μπάρες» στη σχέση πολιτικών δημοσιογράφων έχει προ πολλού ξεπεράσει τα αποδεκτά όρια: Να μιλήσουμε για τις γραπτές συνεντεύξεις (!) με ερωτήσεις που στέλνονται και απαντήσεις που γράφονται αντί του ορθού τετ-α-τετ δημοσιογράφου – πολιτικού με μαγνητοφωνάκι; Να συζητήσουμε για παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για το ποιόν δημοσιογράφο ενός ΜΜΕ δέχονται ή... δεν δέχονται απέναντι τους οι πολιτικοί ανάλογα με τις προτιμήσεις τους;
Να πάμε στη νέα μόδα της επίθεσης πολιτικών σε δημοσιογράφους όταν οι ερωτήσεις ενοχλήσουν πραγματικά, την ταύτιση που επιχειρείται μεταξύ επιχείρησης –δημοσιογράφου παγκόσμια πατέντα που μόνον οι Ελληνες πολιτικοί χρησιμοποιούν για να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα; Να κοιτάξουμε λίγο την χαμένη τιμή της 4ης εξουσίας όταν υποκύπτει στις παραπάνω απαιτήσεις αντί να μποϋκοτάρει και να τελειώνει μια για πάντα με αυτούς που αντί να ελέγχονται από τον Τύπο, τον ελέγχουν έμμεσα;
Να αποδεχθούμε ότι το 'χουμε χάσει το παιχνίδι, καθώς υπάρχει ένας γόρδιος δεσμός μικρής ή μεγαλύτερης διαπλοκής, μικρής ή μεγαλύτερης εξάρτησης, μικρής ή μεγαλύτερης ανελευθερίας αλλά και σκοπιμότητας;
Όχι στο πολιτικο-μιντιακό σύστημα κανείς δεν θα το παραδεχθεί, κανείς δεν θα διορθώσει το λάθος, κανείς δεν θα υψώσει ανάστημα και κανείς δεν θα διακινδυνεύσει να «χάσει» να βρεθεί στο περιθώριο ή στο στόχαστρο ή στα αζήτητα . Είτε είναι πολιτικός είτε δημοσιογράφος. Γι αυτό το πραγματικό επικοινωνιακό πάρτι, οι αιχμηρές αλήθειες, το χιούμορ, οι επισημάνσεις ακόμη και οι αποκαλύψεις έγιναν στα αναρχοαυτόνομα και πολυφωνικά social media.
Μαριαννα Πυργιωτη
