«Ο γερμανικός φεντεραλισμός θα μπορούσε να ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οραματίζεται ο Σόιμπλε και θα λειτουργούσε αποτελεσματικά σε οικονομικούς όρους. Θα αποτελούσε ένα θεμελιώδες βήμα για αυτό που θα μπορούσε να είναι η Ευρώπη στο μέλλον. Στο αυθεντικό ομοσπονδιακό σύστημα, ο Σόιμπλε δεν θα είναι πλέον ο σεφ, αλλά ο σερβιτόρος. Το σημαντικότερο συστατικό σε ένα πραγματικό ομοσπονδιακό σύστημα δεν είναι η δέσμευση σε μια συγκεκριμένη πολιτική, αλλά η δέσμευση σε μια δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων», συνεχίζει.
Ο Μινχάου περιγράφει δύο δρόμους που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να οδηγηθεί στο αυθεντικό, αυτό, ομοσπονδιακό σύστημα.«Για να προχωρήσει η Ευρώπη σε μια τέτοια δημοκρατική εμβάθυνση πρέπει προηγουμένως να δώσει σημασία και δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο και να διαχωρίσει τις εξουσίες, να είναι ένα "σώμα" ανεξάρτητο από τα κράτη-μέλη και να μην περιορίζεται από το γερμανικό δικαστικό σώμα, παραδείγματος χάρη. Υπό αυτή την ιδανική συνθήκη, η Κομισιόν θα είναι η κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο θα είναι το κέντρο της εξουσίας και το Συμβούλιο θα έχει τη μορφή μιας άνω βουλής, τονίζει ο αρθρογράφος.
Μεταξύ άλλων, ο Μινχάου επισημαίνει ότι το σχέδιο αυτό είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, καθότι αμιγώς φεντεραλιστές στο Ευρωκοινοβούλιο είναι οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι. «Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι μια εποικοδομητική κρίση με ενωτικό και εποικοδομητικό χαρακτήρα. Αυτή η κρίση θα έρθει κάποια στιγμή. Τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη θα είναι ολοένα και λιγότερο σε θέση να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών τους, ιδίως σε οικονομικό επίπεδο», καταλήγει.
ΕΘΝΟΣ
