Σπύρος Λίτσας Ποια τα αίτια των αυξημένων συγκρουσιακών τάσεων της κοινωνίας;
Αν οι πολιτικές νόρμες συντελούν στη διαμόρφωση των βασικών
κοινωνικοπολιτικών συμπεριφορών σε επίπεδο συλλογικής απόδοσης της
ενδοκρατικής τάξης, όπως υποστηρίζει ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία», τότε
έχουμε ανακαλύψει μέρος της πηγής των διαχρονικών προβλημάτων μας
Οπως αναφέρει ο Ζαν Ζακ Ρουσό στο «Correspodance generale»: «Δεν είναι ούτε τα σύνορά του ούτε οι άνδρες του που κάνουν ένα έθνος. Είναι οι νόμοι, οι συνήθειες, τα έθιμα, οι κυβερνήσεις, το Σύνταγμα, ο τρόπος του να υπάρχεις ως αποτέλεσμα όλων αυτών. Το έθνος υφίσταται στις σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των μελών του. Αν οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται αρνητικά ή παύουν να υπάρχουν, τότε το έθνος εξαφανίζεται».
Είναι φανερό ότι ο Ρουσό, βαθύτατα επηρεασμένος από τη συνταγματική τάξη και την εξιδανίκευση αυτής στη μορφή μιας κανονιστικά χομπεσιανής απόλυτης σχέσης μεταξύ κεντρικής γραφειοκρατίας και πολίτη, συγχέει την κοινωνικοπολιτική νόρμα με αυτή της εθνικής συνειδητότητας. Από την άλλη, όμως, αναλύει ορθά τις ενδοκρατικές αυτές συνθήκες οι οποίες διαμορφώνουν τις συνθήκες που οδηγούν σε άνοδο ή σε πτώση ένα κράτος.
Από τη γέννηση του ελληνικού κράτους βλέπουμε ότι ο ριζοσπαστισμός είναι αυτή η βασική κοινωνικοπολιτική νόρμα που επιβάλλεται έναντι όλων των υπόλοιπων αρχών και αξιών σε επίπεδο συλλογικής συνειδητότητας. Πολιτικές δολοφονίες, κοινοβουλευτικές εκτροπές, χούντες, λαϊκισμός, κομματοκρατία, l' etat c' est moi. Ολα άξια τέκνα του ριζοσπαστισμού και αίτια για την ύπαρξη των αυξημένων συγκρουσιακών τάσεων που εμφανίζει η ελληνική κοινωνία από τα πολύ μικρά -στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας- μέχρι τα πιο μεγάλα - στις σχέσεις απόλυτης αγάπης και ανορθολογικού μίσους που συνυπάρχουν σε μια μεταφυσική σχέση μαζοχιστικής αποδοχής και σαδιστικής άρνησης του θεσμικού πολιτικού γενόμενου.
Τι είναι ο ριζοσπαστισμός; H συνεχής προσπάθεια για αλλαγή, αν πάρουμε την κλασική έννοια του όρου όπως αυτή εμφανίζεται στη Βρετανία του 19ου αιώνα με τους ριζοσπάστες φιλελεύθερους και στη Γαλλία της μεταεπαναστατικής εποχής με τους ριζοσπάστες ακροαριστερούς. Μπορεί η Ελλάδα σήμερα να αναζητά συνεχώς την αλλαγή, δίχως προηγουμένως να έχει επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός που θα δώσει τη θέση του στην καινοτομία και στην εμπέδωση της βασικής πολιτικής αρχής που σήμερα διαπερνά τον δυτικό κόσμο και συμπυκνώνεται στη φράση «Think out of the box»; Ασφαλώς και όχι. Δεν διαθέτουμε άπλετο χρόνο και οφείλουμε να δράσουμε υπό πίεση χρόνου για να οικοδομήσουμε πυλώνες αναπτυξιακής ανασυγκρότησης στη χώρα, ώστε να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο που θα σημάνει μια νέα αρχή για εμάς στον πυρήνα του δυτικού κόσμου.
Σπύρος Λίτσας
Οπως αναφέρει ο Ζαν Ζακ Ρουσό στο «Correspodance generale»: «Δεν είναι ούτε τα σύνορά του ούτε οι άνδρες του που κάνουν ένα έθνος. Είναι οι νόμοι, οι συνήθειες, τα έθιμα, οι κυβερνήσεις, το Σύνταγμα, ο τρόπος του να υπάρχεις ως αποτέλεσμα όλων αυτών. Το έθνος υφίσταται στις σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των μελών του. Αν οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται αρνητικά ή παύουν να υπάρχουν, τότε το έθνος εξαφανίζεται».
Είναι φανερό ότι ο Ρουσό, βαθύτατα επηρεασμένος από τη συνταγματική τάξη και την εξιδανίκευση αυτής στη μορφή μιας κανονιστικά χομπεσιανής απόλυτης σχέσης μεταξύ κεντρικής γραφειοκρατίας και πολίτη, συγχέει την κοινωνικοπολιτική νόρμα με αυτή της εθνικής συνειδητότητας. Από την άλλη, όμως, αναλύει ορθά τις ενδοκρατικές αυτές συνθήκες οι οποίες διαμορφώνουν τις συνθήκες που οδηγούν σε άνοδο ή σε πτώση ένα κράτος.
Από τη γέννηση του ελληνικού κράτους βλέπουμε ότι ο ριζοσπαστισμός είναι αυτή η βασική κοινωνικοπολιτική νόρμα που επιβάλλεται έναντι όλων των υπόλοιπων αρχών και αξιών σε επίπεδο συλλογικής συνειδητότητας. Πολιτικές δολοφονίες, κοινοβουλευτικές εκτροπές, χούντες, λαϊκισμός, κομματοκρατία, l' etat c' est moi. Ολα άξια τέκνα του ριζοσπαστισμού και αίτια για την ύπαρξη των αυξημένων συγκρουσιακών τάσεων που εμφανίζει η ελληνική κοινωνία από τα πολύ μικρά -στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας- μέχρι τα πιο μεγάλα - στις σχέσεις απόλυτης αγάπης και ανορθολογικού μίσους που συνυπάρχουν σε μια μεταφυσική σχέση μαζοχιστικής αποδοχής και σαδιστικής άρνησης του θεσμικού πολιτικού γενόμενου.
Τι είναι ο ριζοσπαστισμός; H συνεχής προσπάθεια για αλλαγή, αν πάρουμε την κλασική έννοια του όρου όπως αυτή εμφανίζεται στη Βρετανία του 19ου αιώνα με τους ριζοσπάστες φιλελεύθερους και στη Γαλλία της μεταεπαναστατικής εποχής με τους ριζοσπάστες ακροαριστερούς. Μπορεί η Ελλάδα σήμερα να αναζητά συνεχώς την αλλαγή, δίχως προηγουμένως να έχει επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός που θα δώσει τη θέση του στην καινοτομία και στην εμπέδωση της βασικής πολιτικής αρχής που σήμερα διαπερνά τον δυτικό κόσμο και συμπυκνώνεται στη φράση «Think out of the box»; Ασφαλώς και όχι. Δεν διαθέτουμε άπλετο χρόνο και οφείλουμε να δράσουμε υπό πίεση χρόνου για να οικοδομήσουμε πυλώνες αναπτυξιακής ανασυγκρότησης στη χώρα, ώστε να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο που θα σημάνει μια νέα αρχή για εμάς στον πυρήνα του δυτικού κόσμου.
Σπύρος Λίτσας
