Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Οι σχέσεις Κύπρου και Ισραήλ υπήρξαν, από την εποχή της αποικιοκρατίας την δεκαετία του 1950 (το Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 ενώ η Κύπρος ήταν ακόμη Βρεττανική αποικία) μέχρι και το 2010, αιχμάλωτες των στρατηγικών σχέσων Τουρκίας-Ισραήλ. Οι Τουρκο-ισραηλινές σχέσεις αναπτύχθηκαν ραγδαία την δεκαετία εκείνη, με άξονα, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, τους Άγγλο-αμερικανικούς ψυχροπολεμικούς και οικονομικό-ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, μέχρι συμπεριλαμβανομένου και του Πακιστάν.
Οι σχέσεις Κύπρου- Ισραήλ “απελευθερώθηκαν” από τον Τουρκικό εναγκαλισμό έξι δεκαετίες αργότερα, το 2010 με αφορμή, αλλά όχι αιτία, το αιματηρό επεισόδιο του “Μαβί Μαρμαρά” στη Μεσόγειο, ως συνέπεια του οποίου είχαμε τη ρήξει των σχέσεων ανάμεσα σε ´Αγκυρα και Ιερουσαλήμ. Η έστω και για λίγες ώρες επίσημη επίσκεψη του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μπεντζιαμίν (Bibi) Νετανιάχου στην Λευκωσία, στις 28 Ιουλίου, είναι απόδειξη πως οι σχέσεις των δυο γειτονικών κρατών δεν είναι πλέον δέσμιες της Άγκυρας.
Πριν το 2010 μια τέτοια επίσκεψη Ισραηλινού Πρωθυπουργού στη Λευκωσία ήταν, κυριολεκτικά, αδιανόητη λόγω Τουρκικού βέτο. Και το μείζον ζήτημα που προκύπτει για τη Λευκωσία, αλλά και για τις πολυεπίπεδες στρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή, είναι καταπόσον οι ζωτικές πλέον σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ θα ακολουθήσουν μια “φυσιολογική” εξελιγκτική πορεία μεταξύ φιλικών γειτονικών κρατών. Ή θα επανέλθουν υπό Τουρκική αιχμαλωσία όχι ευθέως στη βάση επαναπροσέγγισης Τουρκίας- Ισραήλ, αλλά δια της πλαγίας, μέσω δηλαδή Λευκωσίας και χειρισμών Αναστασιάδη.
Το 2010 και μετά σχεδόν μια δεκαετία αδιάλειπτης εξουσίας, το αλαζονικό (και μέχρι τότε επιτήδεια κρυπτόμενο-μέσο της ισλαμικής εργαλειακής αρχής της “taqquia”- από τη Δύση τζιχαντιστικό δίδυμο) Ερντογάν-Νταβούτογλου, είχε ήδη αυτοπαραμυθιαστεί πως η “Μπουγιούκ” (Μεγάλη)
Τουρκία αποτελούσε, ξανά, τον “ομφαλό” της Μέσης Ανατολής καθ´οδόν να καταστεί ο “ομφαλός”, ναί του κόσμου ολόκληρου! Και αυτό με την βούλα του Αλλάχ και ως “δίκαια” αμοιβή, λόγω δηλαδή του “ιερού σκοπού” (“dawa”) και του “ορθού” (Σουννιτικού) δρόμου που το δίδυμο ευλαβικά ακολουθούσε και εξασκούσε.
Υπογραμμίζω εδώ πως κάθε ανάλυση της σημερινής Τουρκίας που αγνοεί την διάσταση του “ιερού σκοπού” είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ως πως το πως αυτοπροσδιορίζεται η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου, αρκεί να θυμηθούμε επαναλαμβανόμενες δηλώσεις- κορώνες του Αχμέτ ( γνωστού επίσης και ως κύριου “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες”) Νταβούτογλου όλη την δεκαετία, πως κανένα, μα κανένα, διεθνές πρόβλημα δεν θα μπορούσε να επιλυθεί χωρίς την παρέμβαση και το ΟΚ της ´Αγκυρας!
Η περίπτωση του “Μαβί Μαρμαρά” αποτελούσε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια της ισλαμικής Τουρκίας, αλλά και ευλογημένο από τον(“Σουννίτη”) Aλλάχ δείγμα γραφής, να “μάθει” το Ισραήλ τη “θέση” του ( “haddini bill”) στην ισλαμική θεοκρατία. Για το ιστορικό της υπόθεσης θυμίζω πως το “Μαβί Μαρμαρά” αποτελούσε το αργηγικό πλοίο μιας ανθρωπιστικής, τάχατες, φλοτίλλας που θα “έσπαζε” με το τουρκικό “έτσι θελω”, τον ισραηλινό αποκλεισμό της Παλαιστινιακής Γάζας. Η συμμετοχή διεθνών ακτιβιστών έδινε την εντύπωση μιας αυτόνομης διεθνούς ανθρωπιστικής εκστρατείας.
Είναι όμως πέραν κάθε αμφιβολίας τεκμηριωμένο πως το όλο εγχείρημα ήταν υπό την καθοδήγηση και χρηματοδότηση τουΤουρκικού κράτους, πράκτορες του οποίου επέβαιναν στο “Μαβί Μαρμαρά”. Ήταν η επιχείρηση αυτή μια ακόμη από τις πάμπολλες Τουρκικές προβοκάτσιες που, ευτυχώς με την Συριακή κρίση τις έχει μάθει ο κόσμος όλος πλήν των δικών μας τουρκολάγνων σε Ελλάδα και Κύπρο που αρνούνται να παραδεχτούν πως η ´Αγκυρα πορεύεται με τέτοιες μεθόδους. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα τέτοιων μεθοδεύσεων υπήρξε η αποδεδειγμένη πλέον δολοφονία, πριν μερικά χρόνια, των τριών Κούρδισσων ακτιβιστριών στην Γαλλία από Τούρκους πράκτορες με στόχο την υπόσκαψη του μετώπου ειρήνης στο Κουρδικό ζήτημα.
Στόχος του όλου εγχειρήματος του “Μαβί Μαρμαρά”, εφόσον πετύχαινε και η ´Αγκυρα δεν αμφέβαλε γι’αυτό, ήταν η ταπείνωση του Εβραϊκού κράτους και της κυβέρνησής του (Νετανιάχου) από την Μπουγιούκ Τουρκία στα μάτια πρωτίστως της Ούμμας δηλ. της “κοινότητας των πιστών” αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Έτσι θα καθιερωνόνταν το Τουρκο-ισλαμικό μεγαλείο. (Στον κόσμο του Ισλάμ η “ταπείνωση” οντοτήτων και ατόμων αποτελεί την ύψιστη ατίμωση και είναι και αυτή μια διάσταση που δεν μπορεί να αγνοείται σε κάθε ανάλυση της περιοχής και πάνω στην οποία έχουν ενδιατρίψει επιφανείς μελετητές της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και των μυστικών υπηρεσιών των Δυτικών κρατών).
Το Ισραήλ εξέλαβε την πρόκληση ακριβώς όπως σχεδιάστηκε από την ´Αγκυρα και, ενώ παρασκηνιακά έκανε τα πάντα για να την αποτρέψει, απάντησε με τον μόνο τρόπο που έπρεπε, που κατανοούσε και που εκτιμούσε η ´Αγκυρα: σταμάτησε το Τουρκικό “στρατήγημα” στην δική του θαλάσσια ζώνη ασφαλείας μεκόστος δέκα Τούρκους “ακτιβιστές” νεκρούς. Από τότε οι διμερείς σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας άλλαξαν ριζικά. Η Τουρκία μπήκε στις “παραστάσεις εχθρού” ( “threat perceptions”) του Ισραήλ. Έτσι άνοιξαν οι πόρτες για την πραγματική ανάπτυξη των Κυπρο- ισραηλινών σχέσων με σημείο αναφοράς της οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Η επίσκεψη Νετανιάχου στη Λευκωσία χαιρετίστηκε και από τις δυο πλευρές ως επιτυχής. Και ήταν. Λέχθηκαν και διατυπώθηκαν όλα τα “πολιτικά ορθά” για την περαιτέρω ανάπτυξη των διμερών σχέσων σε ένα φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον.
Και δεν υπάρχει κανένας λόγος τα υπό εξέλιξη πράγματα καθώς και οι προγραμματιζόμενες συνεργασίες στον τουρισμό , στην οικονομία, στην ενέργεια και στην περιφερειακή ασφάλεια, να μην υλοποιηθούν, παρά μόνο εάν η κυβέρνηση Αναστασιάδη, στην καθημερινά εκφραζόμενη ανυπομονησία της, κοινώς “πρεμούρα”, να κλείσει το κυπριακό κάνει το μοιραίο, στρατηγικό και χωρίς επιστροφή, λάθος να παραδώσει την ασφάλεια της Κύπρου στην Τουρκία.
Το πολιτικά παράδοξο, φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά, της πολιτικής Αναστασιάδη έναντι στο Ισραήλ και ευρύτερα στο μείζων ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου, θα διαφανεί το Φθινόπωρο πιθανότατα στη διάρκεια της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη. Από την μια πληροφορηθήκαμε, με την επίσκεψη Νετανιάχου, πως το Φθινόπωρο θα πραγματοποιηθεί στην Νέα Υόρκη η τριμερής συνάντηση Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας στο πλαίσιο της ήδη αναπτυσσόμενης σχέσης ανάμεσα σε Λευκωσία -Ιερουσαλήμ- Αθήνα και της διμερούς ανάμεσα σε Ισραήλ και Ελλάδα. Πιθανότατα θα υπάρξει κα αντίστοιχη συνάντηση με την Αίγυπτο, την απαραίτητη χώρα-κλειδί για την οικοδόμηση ενός περιφερειακού συστήματος οικονομικής συνεργασίας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ταυτόχρονα όμως, όπως μας πληροφορεί ο εκπρόσωπος του Γ.Γ.του ΟΗΕ στην Κύπρο ´Εσπεν Μπαρθ ´Αιντα, αλλά και εκπρόσωποι του κατοχικού καθεστώτος (όχι όμως και η κυπριακή κυβέρνηση και αυτό είναι ανησυχητικό), θα υπάρξει “τριμερής” συνάντηση των λεγομένων εγγυητριών δυνάμεων και, μέσω της “τριμερούς” και “πενταμερής” σύναξη, δηλαδή και με τη συμμετοχή και των δύο κοινοτήτων ή “συνιστώσων πολιτειών” του μελλοντικού κράτους. Αυτών που ο μεν κύριος Αναστασιάδης οραματίζεται ως οι “Ηνωμένες Πολιτείες της Κύπρου”, ( “United States of Cyprus”) και ο κύριος Ακιντζή ως η “Ενωμένη Ομοσπονδία της Κύπρου” (United Federation of Cyprus”).
Όποια και να είναι η ονομασία, ένα είναι σίγουρο. Και αυτό θα είναι, σε περίπτωση που τα “οράματα” υλοποιηθούν, πως θα καταλυθεί το υφιστάμενο κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή ο νόμιμος δρών που δίνει υπόσταση αρχηγού κράτους στον Νίκο Αναστασιάδη. Είναι στην βάση της
υπόστασης αυτής που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φιλοξένησε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ. Και είναι στη βάση αυτή που το Ισραήλ διαπραγματεύεται και δεσμεύεται. Και είναι στην βάση αυτή και ως εταίρος στην ΕΕ που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προσφέρθηκε να προσκαλέσει Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να μιλήσουν ενώπιον οργάνων της ΕΕ. Και είναι στην βάση της υπόστασης αυτής που στη Νέα Υόρκη το Φθινόπωρο θα πραγματοποιηθούν οι προανάφερθείσες τριμερείς συναντήσεις για περιφερειακές συνεργασίες και ασφάλεια.
Δεν θα είναι όμως στη βάση αυτή, δηλαδή του “ισότιμου”εταίρου, που ο κύριος Αναστασιάδης θα συμμετάσχει σε άλλες προγραμματιζόμενες από τους “ειρηνοποιούς” συναντήσεις που θα αφορούν στην μελλοντική ασφάλεια της Κύπρου. Εκεί θα φορά άλλο καπέλο, όχι αυτό του αρχηγού κράτους. Εκεί τον πρώτο λόγο θα έχουν εξωκυπριακοί παράγοντες και εξωκυπριακά συμφέροντα. Αυτό είναι το παράδοξο Αναστασιάδη. Υφίσταται και αυτοκαταργείται ταυτόχρονα ενώ οι ενδιαφερόμενοι τρίτοι… παρακολουθούν και λαμβάνουν τα μέτρα τους. Στην περίπτωση για παράδειγμα των σχέσεων με το Ισραήλ, κανένα απτό αποτέλεσμα για την Κύπρο δεν πρόκειται να προκύψει προτού ξεκαθαρίσει το τοπίο της ασφάλειας. Πρωτάρηδες οι Ισραηλινοί δεν είναι για να εγκλωβιστούν από την ´Αγκυρα στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω μιας πίσω πόρτας.
Για να μπορέσει η Κύπρος να λειτουργήσει ως “φυσιολογικό” κράτος και ως νόμιμος και αυτόνομος δρών μέσα στο διεθνές σύστημα, για να δύναται να παρέχει και να παράγει ασφάλεια και για να οικοδομεί σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με όλα τα γειτονικά κράτη συμπεριλαβανομένου του Ισραήλ αλλά και της Τουρκίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συναινέσει να έχουν τον οποιοδήποτε λόγο τρίτοι, αναφορικά με την ασφάλειά της. Και θα πρέπει να αποφύγει τις πολλές παγίδες που θα στηθούν με εργαλεία τις “λέξεις”, τις “τελείες” και τα “κόμματα”, κοντολογίς την περιβόητη μέθοδο της “δημιουργικής ασάφειας” σε ζητήματα ασφάλειας.
Η ειρήνη μπορεί να οικοδομηθεί. Δεν μπορεί να επιβληθεί σε βάρος της ασφάλειας των πολιτών. Και σίγουρα δεν μπορεί να εξαγοραστεί όσο και να λέγεται, όλο και συχνότερα από τον Πρόεδρο και τους “πλατφορμιστές” από κάτω, με τελευταία προσθήκη την “Ομάδα Κύπρου-ΟΚ”, πως “λεφτά υπάρχουν” για ένα ονειρεμένο μέλλον σε μια “ενωμένη” Κύπρο. Και το άλλο παράδοξο στην παρούσα διεθνή συγκυρία είναι πως όσο πιο
τζιχαντιστική και σοβινιστική γίνεται η Τουρκία, τόσο πιο εύκολος γίνεται διεθνώς ο τελικός απεγκλωβισμός της Κύπρου, στο θεσμικό επίπεδο ασφάλειας, από τον εναγκαλισμό της. Και ειδικά αν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει την στρατηγική υπομονή να αναμένει τα αποτελέσματα μιας “Τουρκικής ειρήνης” στα σύνορα με την Συρία ειδικά αν δημιουργηθεί, ίνσαλλαχ, και ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Συρία υπό την εποπτεία του τζιχαντιστή Ερντογάν.
Οι σχέσεις Κύπρου και Ισραήλ υπήρξαν, από την εποχή της αποικιοκρατίας την δεκαετία του 1950 (το Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 ενώ η Κύπρος ήταν ακόμη Βρεττανική αποικία) μέχρι και το 2010, αιχμάλωτες των στρατηγικών σχέσων Τουρκίας-Ισραήλ. Οι Τουρκο-ισραηλινές σχέσεις αναπτύχθηκαν ραγδαία την δεκαετία εκείνη, με άξονα, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, τους Άγγλο-αμερικανικούς ψυχροπολεμικούς και οικονομικό-ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, μέχρι συμπεριλαμβανομένου και του Πακιστάν.
Οι σχέσεις Κύπρου- Ισραήλ “απελευθερώθηκαν” από τον Τουρκικό εναγκαλισμό έξι δεκαετίες αργότερα, το 2010 με αφορμή, αλλά όχι αιτία, το αιματηρό επεισόδιο του “Μαβί Μαρμαρά” στη Μεσόγειο, ως συνέπεια του οποίου είχαμε τη ρήξει των σχέσεων ανάμεσα σε ´Αγκυρα και Ιερουσαλήμ. Η έστω και για λίγες ώρες επίσημη επίσκεψη του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μπεντζιαμίν (Bibi) Νετανιάχου στην Λευκωσία, στις 28 Ιουλίου, είναι απόδειξη πως οι σχέσεις των δυο γειτονικών κρατών δεν είναι πλέον δέσμιες της Άγκυρας.
Πριν το 2010 μια τέτοια επίσκεψη Ισραηλινού Πρωθυπουργού στη Λευκωσία ήταν, κυριολεκτικά, αδιανόητη λόγω Τουρκικού βέτο. Και το μείζον ζήτημα που προκύπτει για τη Λευκωσία, αλλά και για τις πολυεπίπεδες στρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή, είναι καταπόσον οι ζωτικές πλέον σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ θα ακολουθήσουν μια “φυσιολογική” εξελιγκτική πορεία μεταξύ φιλικών γειτονικών κρατών. Ή θα επανέλθουν υπό Τουρκική αιχμαλωσία όχι ευθέως στη βάση επαναπροσέγγισης Τουρκίας- Ισραήλ, αλλά δια της πλαγίας, μέσω δηλαδή Λευκωσίας και χειρισμών Αναστασιάδη.
Το 2010 και μετά σχεδόν μια δεκαετία αδιάλειπτης εξουσίας, το αλαζονικό (και μέχρι τότε επιτήδεια κρυπτόμενο-μέσο της ισλαμικής εργαλειακής αρχής της “taqquia”- από τη Δύση τζιχαντιστικό δίδυμο) Ερντογάν-Νταβούτογλου, είχε ήδη αυτοπαραμυθιαστεί πως η “Μπουγιούκ” (Μεγάλη)
Τουρκία αποτελούσε, ξανά, τον “ομφαλό” της Μέσης Ανατολής καθ´οδόν να καταστεί ο “ομφαλός”, ναί του κόσμου ολόκληρου! Και αυτό με την βούλα του Αλλάχ και ως “δίκαια” αμοιβή, λόγω δηλαδή του “ιερού σκοπού” (“dawa”) και του “ορθού” (Σουννιτικού) δρόμου που το δίδυμο ευλαβικά ακολουθούσε και εξασκούσε.
Υπογραμμίζω εδώ πως κάθε ανάλυση της σημερινής Τουρκίας που αγνοεί την διάσταση του “ιερού σκοπού” είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ως πως το πως αυτοπροσδιορίζεται η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου, αρκεί να θυμηθούμε επαναλαμβανόμενες δηλώσεις- κορώνες του Αχμέτ ( γνωστού επίσης και ως κύριου “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες”) Νταβούτογλου όλη την δεκαετία, πως κανένα, μα κανένα, διεθνές πρόβλημα δεν θα μπορούσε να επιλυθεί χωρίς την παρέμβαση και το ΟΚ της ´Αγκυρας!
Η περίπτωση του “Μαβί Μαρμαρά” αποτελούσε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια της ισλαμικής Τουρκίας, αλλά και ευλογημένο από τον(“Σουννίτη”) Aλλάχ δείγμα γραφής, να “μάθει” το Ισραήλ τη “θέση” του ( “haddini bill”) στην ισλαμική θεοκρατία. Για το ιστορικό της υπόθεσης θυμίζω πως το “Μαβί Μαρμαρά” αποτελούσε το αργηγικό πλοίο μιας ανθρωπιστικής, τάχατες, φλοτίλλας που θα “έσπαζε” με το τουρκικό “έτσι θελω”, τον ισραηλινό αποκλεισμό της Παλαιστινιακής Γάζας. Η συμμετοχή διεθνών ακτιβιστών έδινε την εντύπωση μιας αυτόνομης διεθνούς ανθρωπιστικής εκστρατείας.
Είναι όμως πέραν κάθε αμφιβολίας τεκμηριωμένο πως το όλο εγχείρημα ήταν υπό την καθοδήγηση και χρηματοδότηση τουΤουρκικού κράτους, πράκτορες του οποίου επέβαιναν στο “Μαβί Μαρμαρά”. Ήταν η επιχείρηση αυτή μια ακόμη από τις πάμπολλες Τουρκικές προβοκάτσιες που, ευτυχώς με την Συριακή κρίση τις έχει μάθει ο κόσμος όλος πλήν των δικών μας τουρκολάγνων σε Ελλάδα και Κύπρο που αρνούνται να παραδεχτούν πως η ´Αγκυρα πορεύεται με τέτοιες μεθόδους. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα τέτοιων μεθοδεύσεων υπήρξε η αποδεδειγμένη πλέον δολοφονία, πριν μερικά χρόνια, των τριών Κούρδισσων ακτιβιστριών στην Γαλλία από Τούρκους πράκτορες με στόχο την υπόσκαψη του μετώπου ειρήνης στο Κουρδικό ζήτημα.
Στόχος του όλου εγχειρήματος του “Μαβί Μαρμαρά”, εφόσον πετύχαινε και η ´Αγκυρα δεν αμφέβαλε γι’αυτό, ήταν η ταπείνωση του Εβραϊκού κράτους και της κυβέρνησής του (Νετανιάχου) από την Μπουγιούκ Τουρκία στα μάτια πρωτίστως της Ούμμας δηλ. της “κοινότητας των πιστών” αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Έτσι θα καθιερωνόνταν το Τουρκο-ισλαμικό μεγαλείο. (Στον κόσμο του Ισλάμ η “ταπείνωση” οντοτήτων και ατόμων αποτελεί την ύψιστη ατίμωση και είναι και αυτή μια διάσταση που δεν μπορεί να αγνοείται σε κάθε ανάλυση της περιοχής και πάνω στην οποία έχουν ενδιατρίψει επιφανείς μελετητές της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και των μυστικών υπηρεσιών των Δυτικών κρατών).
Το Ισραήλ εξέλαβε την πρόκληση ακριβώς όπως σχεδιάστηκε από την ´Αγκυρα και, ενώ παρασκηνιακά έκανε τα πάντα για να την αποτρέψει, απάντησε με τον μόνο τρόπο που έπρεπε, που κατανοούσε και που εκτιμούσε η ´Αγκυρα: σταμάτησε το Τουρκικό “στρατήγημα” στην δική του θαλάσσια ζώνη ασφαλείας μεκόστος δέκα Τούρκους “ακτιβιστές” νεκρούς. Από τότε οι διμερείς σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας άλλαξαν ριζικά. Η Τουρκία μπήκε στις “παραστάσεις εχθρού” ( “threat perceptions”) του Ισραήλ. Έτσι άνοιξαν οι πόρτες για την πραγματική ανάπτυξη των Κυπρο- ισραηλινών σχέσων με σημείο αναφοράς της οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Η επίσκεψη Νετανιάχου στη Λευκωσία χαιρετίστηκε και από τις δυο πλευρές ως επιτυχής. Και ήταν. Λέχθηκαν και διατυπώθηκαν όλα τα “πολιτικά ορθά” για την περαιτέρω ανάπτυξη των διμερών σχέσων σε ένα φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον.
Και δεν υπάρχει κανένας λόγος τα υπό εξέλιξη πράγματα καθώς και οι προγραμματιζόμενες συνεργασίες στον τουρισμό , στην οικονομία, στην ενέργεια και στην περιφερειακή ασφάλεια, να μην υλοποιηθούν, παρά μόνο εάν η κυβέρνηση Αναστασιάδη, στην καθημερινά εκφραζόμενη ανυπομονησία της, κοινώς “πρεμούρα”, να κλείσει το κυπριακό κάνει το μοιραίο, στρατηγικό και χωρίς επιστροφή, λάθος να παραδώσει την ασφάλεια της Κύπρου στην Τουρκία.
Το πολιτικά παράδοξο, φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά, της πολιτικής Αναστασιάδη έναντι στο Ισραήλ και ευρύτερα στο μείζων ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου, θα διαφανεί το Φθινόπωρο πιθανότατα στη διάρκεια της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη. Από την μια πληροφορηθήκαμε, με την επίσκεψη Νετανιάχου, πως το Φθινόπωρο θα πραγματοποιηθεί στην Νέα Υόρκη η τριμερής συνάντηση Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας στο πλαίσιο της ήδη αναπτυσσόμενης σχέσης ανάμεσα σε Λευκωσία -Ιερουσαλήμ- Αθήνα και της διμερούς ανάμεσα σε Ισραήλ και Ελλάδα. Πιθανότατα θα υπάρξει κα αντίστοιχη συνάντηση με την Αίγυπτο, την απαραίτητη χώρα-κλειδί για την οικοδόμηση ενός περιφερειακού συστήματος οικονομικής συνεργασίας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ταυτόχρονα όμως, όπως μας πληροφορεί ο εκπρόσωπος του Γ.Γ.του ΟΗΕ στην Κύπρο ´Εσπεν Μπαρθ ´Αιντα, αλλά και εκπρόσωποι του κατοχικού καθεστώτος (όχι όμως και η κυπριακή κυβέρνηση και αυτό είναι ανησυχητικό), θα υπάρξει “τριμερής” συνάντηση των λεγομένων εγγυητριών δυνάμεων και, μέσω της “τριμερούς” και “πενταμερής” σύναξη, δηλαδή και με τη συμμετοχή και των δύο κοινοτήτων ή “συνιστώσων πολιτειών” του μελλοντικού κράτους. Αυτών που ο μεν κύριος Αναστασιάδης οραματίζεται ως οι “Ηνωμένες Πολιτείες της Κύπρου”, ( “United States of Cyprus”) και ο κύριος Ακιντζή ως η “Ενωμένη Ομοσπονδία της Κύπρου” (United Federation of Cyprus”).
Όποια και να είναι η ονομασία, ένα είναι σίγουρο. Και αυτό θα είναι, σε περίπτωση που τα “οράματα” υλοποιηθούν, πως θα καταλυθεί το υφιστάμενο κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή ο νόμιμος δρών που δίνει υπόσταση αρχηγού κράτους στον Νίκο Αναστασιάδη. Είναι στην βάση της
υπόστασης αυτής που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φιλοξένησε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ. Και είναι στη βάση αυτή που το Ισραήλ διαπραγματεύεται και δεσμεύεται. Και είναι στην βάση αυτή και ως εταίρος στην ΕΕ που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προσφέρθηκε να προσκαλέσει Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να μιλήσουν ενώπιον οργάνων της ΕΕ. Και είναι στην βάση της υπόστασης αυτής που στη Νέα Υόρκη το Φθινόπωρο θα πραγματοποιηθούν οι προανάφερθείσες τριμερείς συναντήσεις για περιφερειακές συνεργασίες και ασφάλεια.
Δεν θα είναι όμως στη βάση αυτή, δηλαδή του “ισότιμου”εταίρου, που ο κύριος Αναστασιάδης θα συμμετάσχει σε άλλες προγραμματιζόμενες από τους “ειρηνοποιούς” συναντήσεις που θα αφορούν στην μελλοντική ασφάλεια της Κύπρου. Εκεί θα φορά άλλο καπέλο, όχι αυτό του αρχηγού κράτους. Εκεί τον πρώτο λόγο θα έχουν εξωκυπριακοί παράγοντες και εξωκυπριακά συμφέροντα. Αυτό είναι το παράδοξο Αναστασιάδη. Υφίσταται και αυτοκαταργείται ταυτόχρονα ενώ οι ενδιαφερόμενοι τρίτοι… παρακολουθούν και λαμβάνουν τα μέτρα τους. Στην περίπτωση για παράδειγμα των σχέσεων με το Ισραήλ, κανένα απτό αποτέλεσμα για την Κύπρο δεν πρόκειται να προκύψει προτού ξεκαθαρίσει το τοπίο της ασφάλειας. Πρωτάρηδες οι Ισραηλινοί δεν είναι για να εγκλωβιστούν από την ´Αγκυρα στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω μιας πίσω πόρτας.
Για να μπορέσει η Κύπρος να λειτουργήσει ως “φυσιολογικό” κράτος και ως νόμιμος και αυτόνομος δρών μέσα στο διεθνές σύστημα, για να δύναται να παρέχει και να παράγει ασφάλεια και για να οικοδομεί σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με όλα τα γειτονικά κράτη συμπεριλαβανομένου του Ισραήλ αλλά και της Τουρκίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συναινέσει να έχουν τον οποιοδήποτε λόγο τρίτοι, αναφορικά με την ασφάλειά της. Και θα πρέπει να αποφύγει τις πολλές παγίδες που θα στηθούν με εργαλεία τις “λέξεις”, τις “τελείες” και τα “κόμματα”, κοντολογίς την περιβόητη μέθοδο της “δημιουργικής ασάφειας” σε ζητήματα ασφάλειας.
Η ειρήνη μπορεί να οικοδομηθεί. Δεν μπορεί να επιβληθεί σε βάρος της ασφάλειας των πολιτών. Και σίγουρα δεν μπορεί να εξαγοραστεί όσο και να λέγεται, όλο και συχνότερα από τον Πρόεδρο και τους “πλατφορμιστές” από κάτω, με τελευταία προσθήκη την “Ομάδα Κύπρου-ΟΚ”, πως “λεφτά υπάρχουν” για ένα ονειρεμένο μέλλον σε μια “ενωμένη” Κύπρο. Και το άλλο παράδοξο στην παρούσα διεθνή συγκυρία είναι πως όσο πιο
τζιχαντιστική και σοβινιστική γίνεται η Τουρκία, τόσο πιο εύκολος γίνεται διεθνώς ο τελικός απεγκλωβισμός της Κύπρου, στο θεσμικό επίπεδο ασφάλειας, από τον εναγκαλισμό της. Και ειδικά αν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει την στρατηγική υπομονή να αναμένει τα αποτελέσματα μιας “Τουρκικής ειρήνης” στα σύνορα με την Συρία ειδικά αν δημιουργηθεί, ίνσαλλαχ, και ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Συρία υπό την εποπτεία του τζιχαντιστή Ερντογάν.
