Ολοι γνωρίζουν ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο του Πακιστάν χρηματοδοτήθηκε από το Ριάντ έναντι υπόσχεσης του Ισλαμαμπάντ να παράσχει τεχνολογία-τεχνογνωσία ή ακόμη και πυρηνικές κεφαλές όποτε η Σαουδική Αραβία κρίνει ότι μια παρόμοια κίνηση είναι αναγκαία. Η ανάδειξη ή ακόμη και η απειλή ανάδειξης της Σαουδικής Αραβίας σε πυρηνική δύναμη θα σπρώξει προς την ίδια κατεύθυνση την Τουρκία και την Αίγυπτο, που διεκδικούν και αυτές βαρύνοντα περιφερειακό ρόλο. Ετσι αν είναι δύσκολο οι τρεις δυσαρεστημένοι από τη συμφιλίωση Ουάσιγκτον - Τεχεράνης, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία και Τουρκία, να αθροιστούν σε ένα κοινό μέτωπο το Ριάντ και η Αγκυρα αλλά και το Κάιρο που εκ των πραγμάτων θα συμπαρασυρθεί στην ίδια δυναμική μπορούν να πιέσουν τις ΗΠΑ να οριοθετήσουν την προσέγγιση με το Ιράν με την απειλή προγραμμάτων απόκτησης πυρηνικών όπλων.
Αν φτάσουμε σε μια Ευρύτερη Μέση Ανατολή - Νοτιοδυτική Ασία όπου κάθε περιφερειακή δύναμη θα είναι και μέλος της Πυρηνικής Λέσχης τότε η όποια παρεμβατική βούληση και δυνατότητα της Ουάσιγκτον συρρικνώνεται αν δεν εκμηδενίζεται. Στην περίπτωση αυτή θα αναδυθεί ένα σχετικά στεγανό σε έξωθεν επεμβάσεις περιφερειακό σύστημα ισορροπιών μια τομή στην Ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων. Από την εκστρατεία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Αίγυπτο το 1798 μέχρι και σήμερα οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή ? Νοτιοδυτική Ασία βρίσκονταν σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με τις ισορροπίες δυνάμεων στην Ευρώπη και στη συνέχεια στη διεθνή σκηνή. Προφανώς το παραπάνω ενδεχόμενο ή και προοπτική είναι ο αποφασιστικός παράγων που υπαγόρευσε κοινή προσέγγιση στην ομάδα 5 συν 1 στη μακράς διάρκειας επίπονη διαπραγμάτευση με την Τεχεράνη.
