Εδώ είμαστε.
Η νέα κυβέρνηση δεν είχε περίοδο χάριτος. Φρόντισε γι αυτό ο σχεδιασμός Σόιμπλε, συνεπικουρούμενος από την εσωτερική τρόικα που παρέδωσε με άδεια ταμεία και ασφυκτικά περιθώρια ανανέωσης ή μη των δανειακών συμβάσεων, την εξουσία.
Η κυβέρνηση αναγκαστικά εξάντλησε τον χρόνο της στην ναρκοθετημένη διαπραγμάτευση κάτω από τις ιαχές της αντιπολίτευσης "υπόγραψε τώρα". Ανοίγοντας καίρια ζητήματα για τα αδιέξοδα της λιτότητας, την έλλειψη αλληλεγγύης στην ΕΕ, την νεοαποικιακή συμπεριφορά του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, την μη βιωσιμότητα του χρέους και όλων των προγραμμάτων που δεν στηρίζονται στην άνω του 50% αναδιάρθρωσή του, και τέλος στην σκόπιμα αντιαναπτυξιακή λογική των μνημονίων η νέα ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε απέναντι στην σωρευτική μήνη των γερμανικών ελίτ: ακύρωνε τον σχεδιασμό τους!
Αποτέλεσμα; Η μεν Ευρώπη έδειξε να ξυπνά από τον γερμανικό λήθαργο, Γαλλία και Ιταλία κατάλαβαν πέραν πάσης αμφιβολίας τον σχεδιασμό της γερμανικής Ευρώπης και εξεγέρθηκαν ξεκινώντας με βέτο στο grexit ενώ ταυτόχρονα έγινε κοινή παραδοχή η μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους με το ζήτημα της αναδιάρθρωσης να είναι πλέον όρος για οποιαδήποτε νέα διάσωση. Η δε Ελλάδα πλήρωσε με πραξικοπηματικό τρόπο την επιτυχία της, υποχρεούμενη στην παραμονή της σε μνημόνιο μέχρι να καταλήξει το ζήτημα της απομείωσης του χρέους της που θα βάλει το ζήτημα της ανάπτυξης ξανά σε βιωσιμότητα. Η παραμονή σε μνημόνιο ήταν η ελάχιστη εγγύηση από την από δω πλευρά για την υποχώρηση της Γερμανίας και των συμμάχων της από το σχέδιο Σόιμπλε.
Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί αυτόν τον συμβιβασμό και αυτήν την νέα δυναμική που αναπτύχθηκε γύρω από μια οριστική πλέον διευθέτηση της ελληνικής κρίσης.
Αλλά αντιμετωπίζει την εσωτερική αμφισβήτηση και κινδυνεύει με πτώση - όχι από τον μικρό κεντροδεξιό εταίρο της τους ΑΝΕΛ που έχουν δείξει αξιοπρόσεκτη σταθερότητα και αποφασιστικότητα, αλλά από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον μεγάλο νικητή των εκλογών και μεγάλο εταίρο της συγκυβέρνησης. Η αριστερά έχοντας χάσει την πολυτέλεια του μαύρου-άσπρου αναμετριέται με τον εαυτό της και την συνείδησή της - την τελευταία όμως προσπαθεί να εκπροσωπήσει η "αριστερή πλατφόρμα", η συνέχεια του "αριστερού ρεύματος" του παλιού Συνασπισμού (της προερχόμενης δλδ από το ΚΚΕ παλιάς συνιστώσας σε συμμαχία σήμερα με ΔΕΑ, ΚΟΕ κλπ).
Μπορεί να εκπροσωπήσει την συνείδηση της αριστεράς η "αριστερή πλατφόρμα";
Όχι φυσικά - η πλατφόρμα ποτέ δεν παρουσίασε μια αξιόπιστη εναλλακτική διαχείρισης της εξουσίας - μόνο επιφυλάξεις για την πολιτική των άλλων. Γνωστή για την ανάπτυξη μηχανισμών μέσα στο κόμμα, σε πολιτικό επίπεδο έχει μείνει στην λογική του ΚΚΕ: όχι σε όλα, ναι σε τίποτα - αν μια πολιτική άποψη είναι αναξιόπιστη σε επίπεδο διαχείρισης αυτή είναι η "άποψη" της πλατφόρμας: ατάκτως ερριμμένες θέσεις και θεσούλες ποταμάκια που εκβάλουν αναγκαστικά στις απόψεις Λαπαβίτσα - τις μόνες καθαρά διατυπωμένες θέσεις ενός plan B επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και εξόδου από την ΕΕ. Τις οποίες ποτέ η πλατφόρμα δεν είχε το θάρρος να υιοθετήσει επίσημα και να υπερασπιστεί/προτείνει... αντίθετα οι το πολύ υπαινικτικές της θέσεις για έξοδο από την ΕΕ, έχουν απορριφθεί πλειοψηφικά από τα σώματα του ΣΥΡΙΖΑ, οποτεδήποτε κατετέθησαν.
Σήμερα, η πλατφόρμα απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση εμφανιζόμενη ως η έκφραση της "αξιοπιστίας" απέναντι σε μια "αναξιόπιστη" κυβέρνηση!
Απέναντι στα δικά της ελλείμματα τεκμηρίωσης εναλλακτικών, προτιμά να την πληρώσει η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση και ο λαός που θα βρεθεί στο χάος και στο έλεος των "σκυλιών" του παλιού πολιτικού συστήματος και της ανεξέλεγκτης τρόικας. Προτιμά να χαθεί η μάχη για την αναδιάρθρωση του χρέους που είναι σε εξέλιξη και οι συμμαχίες με Ιταλία, Γαλλία και ίσως σύντομα με Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία γιατί δεν αντέχει να διαχειριστεί γκρίζα μέτρα του συμβιβασμού...Τι επιχειρεί η πλατφόρμα; Να κάνει το πρόβλημά της πρόβλημά μας - της κυβέρνησης και του λαού. Μα όποιος δεν μπορεί, παραιτείται. Όποιος δεν συμφωνεί με κεντρικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, παραιτείται και παραδίδει την έδρα του στον επόμενο - λέει ο υπογεγραμμένος από όλους και όλες κώδικας δεοντολογίας. Τι απαντά σε αυτό η πλατφόρμα; Μα εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και προσπαθεί να πάρει την εξουσία στο κόμμα βλέποντας μικροπολιτικές ευκαιρίες στην χρεοκοπία της χώρας...
Η κουκουέδικη νοοτροπία στο μεγαλείο της: το μοναστήρι νάναι καλά (και οι επαγγελματίες μοναχοί)... και ας χαθεί η μεγάλη ευκαιρία για την χώρα που η πεισματική διαπραγμάτευση και όλα τα ζητήματα χρέους και ανάπτυξης που αναδείχθησαν με ιδρώτα και αίμα αυτούς τους 5 μήνες έφεραν μπροστά μας για μια και μοναδική φορά! Η άλλη επιλογή είναι το grexit - αλλά η ...αξιόπιστη πλατφόρμα δεν έχει καν το κουράγιο να το ζητήσει ανοιχτά: προτείνει υποχώρηση στα ορεινά, εγκατάλειψη της κυβερνητικής ευθύνης και ονείρεμα της επόμενης φαντασιακής εξέγερσης (μας προτείνει ακριβώς το πρόγραμμα του ΚΚΕ).
Είναι η εγκατάλειψη του λαού στα δύσκολα "αξιοπιστία"*;
* υγ Έτσι ισχυρίζεται όμως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στο άρθρο του στα μέχρι χθες συστημικά ΝΕΑ:
Ζήτημα αξιοπιστίας, του Παναγιώτη Λαφαζάνη από ΤΑ ΝΕΑ
Η ιστορία της αστικής πολιτικής ζωής κατακλύζεται από δυνάμεις και πρόσωπα τα οποία πράττουν τα αντίθετα ακριβώς απ’ όσα προεκλογικά υπόσχονται. Η Αριστερά πάντα ξεχώριζε. Αν και η Αριστερά απολέσει την αξιοπιστία της, τότε κινδυνεύει να χάσει η ίδια την ψυχή της και η δημόσια ζωή το ύστατο καταφύγιό της. Και ειλικρινά δε θα μπορεί να υπάρξει χειρότερη τραγωδία απ’ αυτή για το μέλλον της χώρας. Μπορεί ένας λαός να στερηθεί πολλά αλλά δε μπορεί να επιβιώσει με τη γενικευμένη κατάρρευση της πιο στοιχειώδους εμπιστοσύνης.
Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δε θα έπρεπε να συνομολογήσει ένα νέο μνημόνιο, το οποίο, μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και «Ποτάμι», επιχειρεί τώρα να ψηφίσει στη Βουλή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια κάνει και το λάθος να εφαρμόσει και στην πράξη αυτό το μνημόνιο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κινδυνεύσει με μετάλλαξη και η χώρα με βέβαιη επιδείνωση της ήδη τραγικής θέσης της.
Προσωπικά, δε θα μπορούσα ποτέ, να ψηφίσω ένα μνημόνιο που προβλέπει νέα μέτρα λιτότητας, σκληρές νεοφιλελεύθερες απορρυθμίσεις και νέες ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών ακινήτων και επιχειρήσεων. Και αυτό όχι μόνο για λόγους ιδεολογικής και πολιτικής συνέπειας, αλλά και γιατί ένα τρίτο μνημόνιο θα έφερνε στην πατρίδα μας τις ίδιες καταστρεπτικές συνέπειες των δύο ανάλογων προηγούμενων.
Ο εκβιασμός όσο ωμός και κτηνώδης και αν είναι, σαν αυτόν που επέδειξαν οι κυρίαρχοι νεοαποικιοκράτες της ΕΕ, δεν είναι πάντα επαρκής δικαιολογία για υποχωρήσεις. Δεν παραδίδω ποτέ μαθήματα πολιτικής ηθικής και πολιτικής ορθότητας σε κανένα. Απεχθάνομαι όσο τίποτα ένα τέτοιο ρόλο. Η πολιτική κυρίως κρίνεται από τις συνέπειες των επιλογών. Δεν αποδέχομαι, όμως, και τους αναγκαστικούς μονόδρομους και τις ανόητες και ανιστόρητες κατηγορίες της «αποστασίας» για όσους τους αμφισβητούν. Πολύ περισσότερο δεν αποδέχομαι ότι η Δημοκρατία στην πατρίδα μου, στην Ελληνική Βουλή και στα κόμματα πρέπει να ενοχοποιείται, προκειμένου να θριαμβεύει, στο «προτεκτοράτο» της Αθήνας, η συναινετική σιωπή των αμνών, ή η ηχηρή αποδοχή ως «αναγκαίου κακού» του νέου μνημονίου.
Ασφαλώς στα σκληρά διλήμματα, πολύ περισσότερο σε εκείνα που η επίκλησή τους πάει να δικαιολογήσει την επιβολή μνημονιακών δεσμεύσεων, χρειάζονται εναλλακτικές απαντήσεις. Και αυτές οι εναλλακτικές απαντήσεις υπάρχουν. Δε θεωρείται, όμως, καν ότι πρέπει να τεθούν στη βάσανο των επιχειρημάτων, αν αμφισβητούν ενδεχομένως και το ευρώ, το οποίο έχει αναχθεί παραδόξως και ταυτοχρόνως, ως το «ιερόν και όσιον» της εγχώριας καπιταλιστικής ολιγαρχίας αλλά και ως ο μόνος δρόμος για τον «εκσυγχρονισμό» και το «δημοκρατικό σοσιαλισμό» για κάποια τμήματα μιας ξεπεσμένης Αριστεράς στη χώρα μας! Μιας «Αριστεράς», που με ασήμαντα «διαλείμματα», πάντα καταφέρνει να επιπλέει, όντας «παντός καιρού»!
Πηγή: aristeristrouthokamilos.blogspot.gr
Γιώργος Παπασπυρόπουλος
