Ομως οι αποκαλύψεις έχουν μια ποιοτική διαφορά από εκείνες του πρόσφατου παρελθόντος, καθώς εκ των πραγμάτων το περιεχόμενό τους -σενάρια για Grexit από το Βερολίνο τον Μάιο του 2012- καταγράφονται σε μια κρίσιμη στιγμή για την ΕΕ-Ευρωζώνη και συνιστούν παρέμβαση είτε προμελετημένη είτε εκ συμπτώσεως. Οχι τόσο για τη διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους της, που είναι στην τερματική της φάση, αλλά κυρίως για τις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες και κατεξοχήν για τις γαλλογερμανικές σχέσεις.
Αυτό που προβάλλει από τις αποκαλύψεις είναι μια προσπάθεια πίεσης-εκφοβισμού του νεοεκλεγέντος προέδρου της Γαλλίας από τη γερμανική πλευρά με στόχο να μη διεκδικήσει σημαντικές αν όχι να μην προβάλει καν απαιτήσεις απόκλισης από την απόλυτη ευθυγράμμιση του προκατόχου του, Σαρκοζί, από την πολιτική του Βερολίνου στην κρίση της Ευρωζώνης.
Η αποκάλυψη του ιστότοπου WikiLeaks έρχεται σε μια στιγμή που εδώ και μερικούς μήνες έχει καταγραφεί μια επικοινωνιακή αλλά και ουσιαστική νεκρανάσταση και επαναδραστηριοποίηση του γαλλογερμανικού άξονα:
• Ολάντ και Μέρκελ μαζί στο Μινσκ ως μεσολαβητές-εγγυητές της εκεχειρίας Πούτιν και Ποροσένκο στην Ανατολική Ουκρανία.
• Ολάντ και Μέρκελ σε τριμερείς συναντήσεις και σε αμέτρητες τηλεδιασκέψεις με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση, ο Ολάντ δεν επέτρεψε ποτέ να διαφανεί ότι συγκλίνει με τη Μέρκελ πιεζόμενος, αλλά προέβαλλε πάντα τον συντονισμό Παρισιού-Βερολίνου ως προϋπόθεση, εκ των ων ουκ άνευ για την περιφρούρηση και την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αντίθετα ο Σαρκοζί είχε δημόσια παραδεχθεί ότι η αιφνιδιαστική εναρμόνισή του με τη Μέρκελ τον Ιούνιο του 2010, ύστερα από ενάμιση χρόνο σκληρής αντιπαράθεσης για τη διαχείριση της κρίσης, έγινε για να θωρακισθεί η Γαλλία από ενδεχόμενη πίεση των αγορών και κυρίως για να μη χάσει τη βαθμολογία ΑΑΑ στην αξιολόγηση της πιστοληπτικής της ικανότητας.
kapopoulos@pegasus.gr
