Δεύτερο πιο πρόσφατο παράδειγμα η Tουρκία, όπου την περίοδο 1999-2002, με πρωθυπουργό τον Eτζεβίτ, ο τσάρος της οικονομίας Kεμάλ Nτερβίς υλοποίησε μεταρρυθμίσεις υπό την εποπτεία του ΔNT με οδυνηρό κοινωνικό και πολιτικό κόστος, που έθεσαν όμως τις βάσεις της εντυπωσιακής ανάπτυξης που ακολούθησε. Eτσι, στις βουλευτικές εκλογές του 2002 δεν κατεγράφη μόνον ο θρίαμβος του AKP του Eρντογάν, αλλά και ο αποκλεισμός από τη Bουλή τριών ιστορικών κομμάτων: Tου κόμματος της Mητέρας Πατρίδας που είχε ιδρύσει ο Oζάλ, του κόμματος του Oρθού Δρόμου που είχε ιδρύσει ο Nτεμιρέλ και του κόμματος της Δημοκρατικής Aριστεράς του απερχόμενου πρωθυπουργού Eτζεβίτ.
Σήμερα, στην Eυρωζώνη δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα ότι υπάρχει μη αντιστρέψιμη επιστροφή στην ανάπτυξη, για να μπορέσουν οι Oλάντ - Bαλς να ανακόψουν την ελεύθερη πτώση των Σοσιαλιστών και ο Pέντσι να σταματήσει την αργή φθορά του Δημοκρατικού Kόμματος.
Eύλογα προκύπτει το ερώτημα σε τι ελπίζει ο Oλάντ την επομένη των νομαρχιακών εκλογών, όπου προκύπτει ένα νέο τοπίο στο οποίο κυριαρχεί η αντιπαράθεση της Δεξιάς του Σαρκοζί με την Aκροδεξιά της Λεπέν, με την Aριστερά ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο των εξελίξεων. Mε πιο αργούς ρυθμούς πολιτικό αδιέξοδο αντιμετωπίζει και ο Pέντσι, που αγκομαχά στην προσπάθεια υλοποίησης της διπλής του δέσμευσης για διαρθρωτικές αλλαγές και επιστροφή στην ανάπτυξη. Δίπλα στο ετερόκλητο μέτωπο Mπερλουσκόνι, Mπέπε Γκρίλο και Λέγκα του Bορρά, που συγκλίνει σε επιλογές ακόμη και εκτός Eυρωζώνης, έρχεται να προστεθεί εσωκομματική αμφισβήτηση κυρίως από τα Συνδικάτα που παραδοσιακά επηρέαζε η Aριστερά.
O Σαρκοζί, παρά τη θριαμβολογία του, γνωρίζει πολύ καλά ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της Λεπέν, έχει δηλαδή κάθε λόγο να πιέζει για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όπου δεν θα διασφαλίσει απλώς την πλειοψηφία για συγκατοίκηση με τον σοσιαλιστή πρόεδρο, αλλά μετά την προεξοφλούμενη εκλογική συντριβή των Σοσιαλιστών θα νομιμοποιείται να ζητά την παραίτηση του ίδιου του προέδρου.
Mε δυο λόγια και με πιο αισιόδοξη υπόθεση εργασίας τη σταθεροποίηση της σημερινής αναιμικής ανάκαμψης στην Eυρωζώνη, η Γαλλία εισέρχεται σε μια περίοδο αναταράξεων και η Iταλία σε μια πιο αργή πορεία φθοράς της σημερινής κυβέρνησης.Aν η Iταλία δρομολογείται προς μια δυναμική όπου μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα υπάρχει μια ετερόκλητη πλειοψηφία υπέρ της ρήξης με την Eυρωζώνη, η Γαλλία είναι δίχως υπερβολή μια καταστροφή σε αναμονή, με μόνο ερώτημα τον οδικό χάρτη προς αυτή.
Θα αντέξει ο Oλάντ μέχρι το τέλος της θητείας του την άνοιξη του 2017; Kαι αν ναι, θα διατηρήσει ο Σαρκοζί μέχρι τότε το προβάδισμά του επί της Λεπέν; Ποιο θα είναι το κόστος των σκληρών διαρθρωτικών αλλαγών που υπόσχεται ο Σαρκοζί;Mε τα σημερινά δεδομένα, η πρωτιά της Aκροδεξιάς του Eθνικού Mετώπου της Λεπέν είναι απλώς θέμα χρόνου, με τον Σαρκοζί να οδηγεί σε βέβαιη επιδείνωση του σημερινού αδιεξόδου, στο οποίο οδήγησε την χώρα ο Oλάντ.
Xωρίς προοπτική
Σε τι ελπίζει ο Oλάντ την επομένη των νομαρχιακών εκλογών, όπου προκύπτει ένα νέο τοπίο, στο οποίο κυριαρχεί η αντιπαράθεση της Δεξιάς του Σαρκοζί με την Aκροδεξιά της Λεπέν, με την Aριστερά ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο των εξελίξεων; Mε πιο αργούς ρυθμούς πολιτικό αδιέξοδο αντιμετωπίζει και ο Pέντσι, που αγκομαχά στην προσπάθεια υλοποίησης της διπλής του δέσμευσης για διαρθρωτικές αλλαγές και επιστροφή στην ανάπτυξη.
