Εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν η πίεση που ασκεί η Τεχεράνη στο Ριάντ και στους συμμάχους του μέσω της στήριξης των ανταρτών χούτι στην Υεμένη αποτελεί επιβεβαίωση πρόθεσης άσκησης επιρροής στην Αραβική Χερσόνησο ή κατοχύρωση διαπραγματευτικού πλεονεκτήματος για αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας του Ιράν σε Συρία και Ιράκ. Σε κάθε περίπτωση, η σκληρή αντίθεση του Νετανιάχου στην προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν, η σουνιτική πανστρατιά που σαλπίζουν Ριάντ και Κάιρο με αφορμή την Υεμένη και η δημόσια σκληρή κριτική στην Τεχεράνη που άσκησε ο Ερντογάν δεν ανησυχούν ιδιαίτερα τη θρησκευτική και πολιτική ηγεσία του Ιράν, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν αθροίζονται:
- Η Τουρκία βρίσκεται σε ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με το Ισραήλ καθώς ο Ερντογάν στηρίζει τη Χαμάς στη Γάζα.- Επιπλέον συγκρούεται με τη Σαουδική Αραβία ως προς την Αίγυπτο, όπου το Ριάντ στηρίζει το καθεστώς Σίσι και η Αγκυρα τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον ανατραπέντα πρόεδρο Μόρσι.
Στην πιο δύσκολη θέση από τους τρεις περιφερειακούς ανταγωνιστές του Ιράν βρίσκεται η Τουρκία του Ερντογάν που, για να συνεργασθεί αποτελεσματικά με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ απέναντι στην Τεχεράνη, θα πρέπει να αρνηθεί τον ρόλο της ως ηγέτη του σουνιτικού πολιτικού Ισλάμ. Η σύμπτωση συμφερόντων ΗΠΑ-Ιράν δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή, στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά αφορά και τη Νοτιοδυτική Ασία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, όπου οι δύο χώρες έχουν τα ίδια συμφέροντα απέναντι στους ακραίους σουνίτες φονταμενταλιστές. Η παραπάνω πραγματικότητα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη για το ορατό μέλλον και δεν θα επηρεασθεί ακόμη και σε περίπτωση νίκης των ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ στην προεδρική εκλογή του 2016.
kapopoulos@pegasus.gr
