Δύο πράγματα καθορίζουν τις τύχες μας σαν ναναι αυτές μοίρα και κισμέτ. Το
ευρώ και το
χρέος.
Το ευρώ είναι ένα νόμισμα
ζουρλομανδύας. Είναι
αναντίστοιχο
με τις διαφορετικές δημοσιονομικές πραγματικότητες, ανόμοιων κατά την
εθνική τους στρατηγικής χωρών που μάλλον αποκλίνουν παρά συγκλίνουν (και
οι χώρες και οι στρατηγικές). Ως εκ τούτου
σιγά –
σιγά το ευρώ μετατρέπεται σε ένα
πανίσχυρο μάρκο
που ηγεμονεύει, υπαγορεύει και εν τέλει διατάσσει υπηκόους και
υποτελείς διαφόρων διαβαθμίσεων, απ’ τους Ολλανδούς έως τους Έλληνες. Με
έναν παράδοξο τρόπο που παράδοξος δεν είναι το ευρώ εισάγει στην
πολιτική και κοινωνική ζωή των χωρών που κατέχει, έναν
οικονομικό ρατσισμό,
ταξικό, που καταλήγει στην αναπαραγωγή (και παραγωγή νέων)
εθνικιστικών στερεοτύπων.
Μέσα
στον ορυμαγδό της εποχής, όπου η κρίση εστιάζει την προσοχή των πολιτών
στο μερικό κι όχι στο όλον, έχει περάσει απαρατήρητο (σχετικώς) το
γεγονός ότι η Γερμανία έχει αλλάξει ακόμα και το αμυντικό της δόγμα
(στην πραγματικότητα εκ νέου επιθετικό! Και μάλιστα βασισμένο στο «DNA
της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής» όπως αναφέρθηκε σε αυτό, και κατά
συνέπειαν στο φρικτό γερμανικό προηγούμενο, ο ίδιος ο υπουργός
Εξωτερικών της χώρας, κ.
Σταϊνμαγιερ).
Η Γερμανία σήμερα ξετσίπωτα διακηρύσσει urbi et orbi ότι τα οικονομικά της συμφέροντα (κι όχι τα συμφέροντα της Ένωσης) είναι υπεράνω όλων,
uber alles.
Προσέτι προχωρά ένα βήμα παραπάνω (μάλλον κάνει ένα τεράστιο αλμα προς
το φρενοκομείο) διακηρύσσοντας επίσης, ότι η Γερμανία έχει το δικαίωμα
πλέον να υποστηρίζει με
στρατιωτικά μέσα τα οικονομικά της συμφέροντα!
Για μια χώρα που έως μόλις πριν από λίγα χρόνια το Σύνταγμα της
απαγόρευε
στον στρατό της να επιχειρεί εκτός των συνόρων της, η απόσταση που έχει
διανυθεί είναι μεγάλη και φθάνει έως το Αφγανιστάν, το Κίεβο και την
Αθήνα. Η Γερμανία στήνει συστηματικώς έναν «
ζωτικό χώρο» στα ανατολικά της, κατά το χιτλερικό προηγούμενο, και εξακτινώνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη δημιουργώντας αλλού
σφαίρες επιρροής, άλλου
προτεκτοράτα και άλλου
ειδικές οικονομικές ζώνες. Δια της
βίας. Της οικονομικής βίας και της συνεπακόλουθης
πολιτικής υπαγόρευσης, κοινώς
δικτατορίας, η οποία μάλιστα φιλοδοξεί στο εγγύς μέλλον να διαθέτει και στρατιωτικά μέσα!
Κανονικά, θα έπρεπε να έχει βαρέσει
συναγερμός. Όπως έγραφα και στην «
Πράβδα» στη
Real News της Κυριακής, η Γερμανία μετατρέπεται ταχύτατα στον
«Μεγάλο Ασθενή της Ευρώπης», τον
«τρελό ασθενή» που οδηγεί τη Γηραιά Ήπειρο σε δεσμά, σε υποταγή ή σε
πόλεμο. Ουδείς το
1980 θα
πίστευε ότι η Γερμανία θα διέλυε τη Γιουγκοσλαβία κι όμως! απ’ το 1990 η
Γερμανία προελαύνει. Βρίσκεται έξω απ’ το Κίεβο και μέσα στην Αθήνα. Αν
ισχυροποιηθεί κι άλλο
τί άλλο θα επιδιώξει και μπορέσει να κάνει;
Και το χειρότερο όλων είναι ότι στην παρούσα φάση
ουδείς τολμά
να μιλήσει στη Γερμανία τη γλώσσα της αλήθειας που προκύπτει απ’ το
σκοτεινό παρελθόν της και τις καθόλου λαμπρές φιλοδοξίες της. Αν οι ναζί
ήταν
«γίγαντες με μυαλό νάνου» η σημερινή Γερμανία πάει για
Κύκλωπας με ένα μάτι – το ευρώ – μάτι που δεν βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.
Στον ίδιο παρονομαστή με το
νόμισμα τύραννο βρίσκεται και το
χρέος τύραννος.
Η ίδια Η Γερμανία χρωστάει τα κερατά της, επιφυλάσσει όμως για το χρέος
της μια σεισάχθεια που βασίζεται στη «δημιουργική λογιστική» αλλά και
στη «δημιουργική ασάφεια». Όλα τα κράτη είναι χρεωμένα. Αν
συνυπολογισθεί το τριπλό χρέος – δημόσιο, ιδιωτικό, τραπεζικό – η φούσκα
έχει μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ τον πλανήτη με πρωταθλήτριες στην
τοξικότητα τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ιαπωνία κι άλλες ων ουκ έστι
αριθμός – ή μάλλον υπάρχει αριθμός, ακούει στο όνομα
199 τρισεκατομμύρια δολάρια χρεών που αντιστοιχούν στο
285% του παγκοσμίου ΑΕΠ!!
Αν το Ευρώ είναι
όπλο,
όπλο είναι και το χρέος. Όπως όλο και περισσότεροι παραδέχονται,
το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι
πολεμικό εργαλείο για τη
διαμόρφωση των
διακρατικών σχέσεων, όπως επίσης και για τη διαμόρφωση των
ταξικών σχέσεων στο εσωτερικό των χωρών.
Η Ελλάδα επί πέντε χρόνια τώρα
αναδομείται με
εργαλείο το χρέος και αναμορφώνεται ή μάλλον διαμορφώνεται σε μια
χώρα παρία. Ο ελληνικός λαός πληρώνει ένα χρέος που
δεν δημιούργησε ο ίδιος και όχι μόνον αυτό, αλλά μπαίνει υπό τα καυδιανά δίκρανα μιας «
συμφωνίας» που θα διαρκέσει
γενιές και δεκαετίες. Με έναν λόγο,
υποδουλώνεται.
Το 1% των πλουσίων (Γερμανών, Ελλήνων και όλων των φυλών του Ισραήλ) υποχρεώνει το
99% των υπολοίπων
σε έναν τρόπο ζωής που κινείται γύρω από ένα χρέος, όχι μάλιστα δικό
τους, αλλά του 1% που το δημιούργησε. Που όχι μόνον το δημιούργησε αλλά
θέλει και να το εισπράττει.
Πρόκειται για έναν
παραλογισμό που για να εφαρμόζεται προϋποθέτει
οικονομική λιτότητα και
πολιτική δικτατορία. Ο παραλογισμός αυτός, ανήθικος όσον δεν γίνεται ναναι κάτι ανήθικο, μετέρχεται ένα στρατήγημα για να υπάρχει:
τη συναίνεση των μαζών. Αυτό είναι το νέο
«Κοινωνικό Συμβόλαιο»:
η ευπιστία και η τιμιότητα των μαζών να χρησιμοποιείται εναντίον τους.
Αυτό είναι και το (κάθε) Μνημόνιο: να αποδέχεσαι ως δικό σου, εσύ το
99%, το χρέος που δημιούργησε το 1%! Να αποδέχεσαι στη συνέχεια μια
«συμφωνία» για να το ξεπληρώσεις, που, επί δεκαετίες θα ρυθμίζει τη ζωή
σου και τη ζωή των ερχομένων γενεών, με τους κανόνες μιας δικτατορίας.
Έτσι το κακό εμφανίζει τον εαυτόν του ως
«αναγκαίο κακό» και δημιουργεί έναν
φαύλο κύκλο αυτοτροφοδοτούμενης υποδούλωσης.
Με Σκύλλα το Ευρώ και
Χάρυβδιν το Χρέος,
κανένας απ’ τους συντρόφους του Οδυσσέα δεν θα φθάσει στην Ιθάκη κι αν
φθάσει ο ίδιος, θα φθάσει μόνον για το πικρό του τέλος...
