Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Ευτυχώς για την υγεία μας, γενικά, που εμφανίζεται, κάπου-κάπου, και ο έντιμος κ. Τζον Κόνιγκ, ο Αμερικανός πρέσβης στην Λευκωσία και ξεφουρνίζει κάποιο …πολιτικό μαργαριτάρι, σπάζοντας έτσι την κοινότυπη καθημερινότητα στον τόπο: βομβιστικές ενέργειες ( μαφιόζικες και ποδοσφαιρικές), τραπεζικές λαμογιές παντός μορφής και είδους που δεν έχουν τελειωμό, καρτελοποίηση και αισχροκέρδεια στα αγαθά, κρατική ανεπάρκεια, διαφθορά και διασπάθιση δημόσιων πόρων, απιστία, νεποτισμό και ανυποληψία των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, όπως και λαϊκισμό, ασχετοσύνη, αφασία, ανευθυνοδοσία, σοβαροφάνεια και υποκρισία των κυβερνούντων και του κάθε εξουσιαστή, κομματικού ή μη.Και αφήνω κατά μέρος όλο τον φασισμό που εκφέρεται καθημερινά από τα “ογλάνια” της ´Αγκυρας στα κατεχόμενα, που κόπτονται για την “διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδία” και την ολίγον τι ρατσιστική ….”επανένωση”, τάχατες του τόπου.
Δεν επιθυμώ με τα παραπάνω να υποβαθμίσω ένα ακόμη πρόσφατο σοβαρό πολιτικό ατόπημα του κ. Πρέσβη, τούτη τη φορά μέσω του λογαριασμού του στο Twitter, στις 2 Μαρτίου. Ως γνωστόν ο κ. Κόνινγκ ζήτησε να μάθει από αυτούς που τον “ακολουθούν” στο Twitter στην Κύπρο, ποια η γνώμη τους για την βδομάδα που πέρασε, στη διάρκεια της οποίας ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επισκέφθηκε επίσημα την Μόσχα, όπου συναντήθηκε και με τον “δαιμονοποιημένο” από την Δύση Πρόεδρο Πούτιν, καθώς επίσης και ποια η γνώμη τους για την δολοφονία του Ρώσου αντικαθεστωτικού Μπορίς Νεμτσόφ που διεπράχθη στη Μόσχα την ίδια βδομάδα. Και τα δυο ερωτήματα έγιναν σε ένα “τιτίβισμα” και από εκεί προέκυψε και το ζήτημα της “διασύνδεσης”( linkage) μεταξύ τους. Εύλογα πολίτες και κυβέρνηση αντέδρασαν, κατηγορώντας τον αμερικανό διπλωμάτη πως άφηνε να εννοηθεί την ύπαρξη κάποιας μορφής “διασύνδεσης” ανάμεσα στα δυο γεγονότα (ράβδος εν γωνία , άρα βρέχει). Και δικαιολογημένα εισέπραξε την μήνιν των περισσότερων.
Έχει όμως και την φαιδρή της διάσταση η “γκάφα” του Τζών Κόνινγκ και είναι σε αυτή που θα ήθελα να επικεντρωθώ. Καταρχάς δεν διαθέτω λογαριασμό Twitter ( ούτε και άλλους συναφείς, όπως Facebook κλπ). Θα ήμουν λοιπόν υπόχρεος σε όποιον/α διαθέτει λογαριασμό να στείλει, αν έχει την καλή διάθεση, ένα- δυο γνωστά γνωμικά και ευφυολογήματα που επέλεξα, στον Αμερικανό διπλωμάτη δια της ηλεκτρονικής μεθόδου του “τιτιβίσματος”. Ίσως τον κάνουν πιο σοφό, ακόμη και πιο αποτελεσματικό επαγγελματία, στο από Σεπτέμβρη καινούργιο του πόστο, που όπως γράφεται, θα είναι διευθυντής της Διπλωματικής Ακαδημίας στην Ουάσινγκτον, εκεί που διδάσκεται ήδη και η “ηλεκτρονική διπλωματία” (“e-diplomacy”) που ασκεί όχι και τόσο επιτυχημένα, όπως φαίνεται, ο κ. Κόνινγκ στην Λευκωσία.
Ξεχώρισα μερικά που εκτιμώ ταιριάζουν στην περίπτωση. Κατά Πλάτωνα, “εάν κάποιος που δεν γνωρίζει παραμένει σιωπηλός, δεν δημιουργεί διχόνοια.” Κατά Ευριπίδη , “ή λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγήν έχε” (” ή να λές κάτι καλύτερο από την σιωπή, ή να σωπαίνεις”). Κατά Αριστοφάνη, “πάσαν γλώσσα βασάνιζε”. Κατά Αναχάρσιν, “γλώσσης, γαστρός, αιδοίων , κραττείν”. Κατά τον Λάο Τζέ, “αυτοί που έχουν γνώση δεν μιλούν, αυτοί που μιλούν δεν έχουν γνώση”. Ένα που μου αρέσει πολύ και νομίζω ταιριάζει απόλυτα στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά που δεν εντόπισα την πηγή του είναι, “εάν παρέμενες σιωπηλός, θα μπορούσες να εκληφθείς και ως σοφός”. Εδώ εγώ θα πρόσθετα στην περίπτωση Κόνινγκ, ή “ως πετυχημένος διπλωμάτης”. Ισχύει βέβαια και το αντίστροφο!
Για το ότι η σιωπή είναι …χρυσός, υπάρχουν και πάμπολλα λαϊκά γνωμικά, όπως “το στόμα κράτα το κλειστό, αν θες να πεις κάτι σοφό”. Ή, “τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι”. ´Ισως όμως στη περίπτωση του κ. Κόνινγκ το καλύτερο να είναι ένα ευφυολόγημα της πιάτσας, τουτέστιν κύριε πρέσβη μου, “καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς” ( ή να “τιτιβίζεις”). Και όπως θα έχεις ήδη μάθει στη Κύπρο η μάσα, πάσας μορφής, πάει σύννεφο. Και βλέπεις είναι όλοι, μα όλοι στο απυρόβλητο.
Εντάξει, μπαίνουν και λίγοι μέσα, τελευταία εννοώ, αλλά και αυτό διότι μαζί με την μάσα, πάει σύννεφο και η υποκρισία των ταγών της εξουσιαστικής νομενκλατούρας που καταδυναστεύει αυτό τον τόπο και κατέχει την νομή πλούτου και εξουσίας από την εποχή των Εγγλέζων. Είναι όλοι τους ηθικοπλάστες, πρωτίστως( αλλά και πάντοτε καλοπερασάκηδες). ´Οπως είναι η αφεντιά σου και η χώρα σου, σε ζητήματα “διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας”. Οι εδώ ηθικοπλάστες επιδιώκουν να “αποκαταστήσουν” όλες τις αδικίες και το αίσθημα δικαίου του λαού- από την τουρκική εισβολή του 1974 μέχρι την καταλήστευση των οικονομιών τους το 2013. Η χώρα σου ως παγκόσμιος ηγεμόνας ( ευμενής κάποιες φορές, αλλά ηγεμόνας πάντοτε) επιδιώκει από το 1917, κατά τον τότε Πρόεδρο σου Ουΐλσον, “να φτιάξει ένα κόσμο ασφαλή για την δημοκρατία” ( “to make the world safe for democracy”). Μπορεί τα μεγέθη να είναι διαφορετικά, όχι όμως και τα κίνητρα. Είστε και οι δυο ιεραπόστολοι, της Κύπρου τούτοι δω, του κόσμου όλου εσείς. Υπερβατικές δυνάμεις σας έχουν κοτσιανιάσει το “ηθικό πεδίο της μάχης”. Με αυτό τον σταυρό πορεύεσθε.
Ωστόσο, στην περίπτωση του επίδικου “τιτιβίσματος”, υπάρχει και του στραβού το δίκιο. Δεν συμμερίζομαι την σχεδόν καθολική άποψη πώς επί σκοπώ και ηθελημένα ο κ. Κόνινγκ επέλεξε να συγκρουσθεί προσωπικά με τον Πρόεδρο και να προκαλέσει όλη αυτήν την πολιτική αναταραχή. Κάποια κακία προφανώς ήθελε να βγάλει κατά του Αναστασιάδη. Αναμφίβολα θα τον είχε συμβουλέψει και προσωπικά αλλά και κατόπιν οδηγιών από τους προϊστάμενους του να μην πραγματοποιήσει την επίσκεψη στην Μόσχα λόγω Κριμαίας/ Ουκρανίας, ή να την αναβάλει διότι η Κύπρος δεν πρέπει να συναγελάζεται με τον “δαιμονοποιημένο” Ρώσο ηγέτη τέτοια εποχή.
Απέτυχε, εισπράττοντας και την δυσανασχέτηση της Ουάσιγκτον. Ο Αναστασιάδης αρνήθηκε, παραπέμποντας τον στην διπροσωπία των ΗΠΑ και των ενεργούμενων της, έναντι των επιδρομικών συμπεριφορών της Άγκυρας κατά της Κύπρου. Αυτό τεκμαίρεται και από την “ενόχληση” της Ουάσινγκτον καθώς επίσης και την ενορχηστρωμένη επίθεση που εκδηλώθηκε κατά Κύπρου/ Αναστασιάδη, από τα δυτικά κέντρα εξουσίας και κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Η επίθεση υπήρξε και συνεχίζει να είναι κλασική περίπτωση “agitprop”, δηλαδή “agitation and propaganda” κατά της Κύπρου, βγαλμένη καρμπόν από τα προκάτ “ψαροκούτια” του Ψυχρού Πολέμου, με διακινητές τους “συνήθεις υπόπτους” και τους εξωνημένους νεοεποχιστές γραφιάδες της παγκοσμιοποίησης.
Δεν γνωρίζω πως δουλεύει το “έρημο” το Twitter. Λέτε μήπως να τσιγκουνεύτηκε ο κ. πρέσβης και έχοντας εντολές να κάνει οικονομίες έβαλε δυο “ξεχωριστά”, όπως παραδέχθηκε θέματα, σε ένα “τιτίβισμα” και παρεξηγήθηκε; Μήπως το έκανε από τεμπελιά ; Για να μην απαντά “ξεχωριστά” αλλά “με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”; Ένας παλιός καθηγητής μου, πάντα συμβούλευε να μην αναζητούμε συνθέτες και περιπλοκές απαντήσεις όταν υπάρχει απλή και λογική εξήγηση για κάτι που μας απασχολεί και το οποίο πολλές φορές προκύπτει από επιπολαιότητα ή “μακακία”. Γιατί να ανοίξει τέτοιου είδους μέτωπο με όλους και προσωπικά με τον Πρόεδρο ο κ. Κόνινγκ στο τέλος της θητείας του; Τόση εμπάθεια; Δηλαδή θα κέρδιζε πόντους με ποιούς; Με την Ουάσινγκτον; Με τα φιλαράκια του στα κατεχόμενα που πατρώναρε ως μελλοντικούς προέδρους της Δ.Δ.Ο.; Με κάποιους δικούς μας ετερόφωτους αποικιακούς ευνούχους;
Το πώς πολιτεύθηκε στη Κύπρο ο έντιμος Τζών Κόνινγκ είναι γνωστό και όχι διαφοροποιημένο από τους προκατόχους του. Ή μήπως τους ξεχάσαμε; Τόση λήθη; Ή μήπως θα ήθελε κάτι η Ουάσιγκτον που δεν θα ήθελε ο κάθε πρέσβης της στην Λευκωσία; Με τον Κόνινγκ τουλάχιστον έσπαζε κάπου-κάπου και η ρουτίνα της κοινότυπης καθημερινότητας στον τόπο. Όπως με την περίπτωση του περιβόητου “τιβιτίσματος” της 2ας Μαρτίου. Ας προβληματιστούν όσοι τον έχουν “διπλωματικά ” προγράψει; Τι θα κάνουν αύριο όλοι αυτοί χωρίς τον Τζών
Κόνινγκ;
Ευτυχώς για την υγεία μας, γενικά, που εμφανίζεται, κάπου-κάπου, και ο έντιμος κ. Τζον Κόνιγκ, ο Αμερικανός πρέσβης στην Λευκωσία και ξεφουρνίζει κάποιο …πολιτικό μαργαριτάρι, σπάζοντας έτσι την κοινότυπη καθημερινότητα στον τόπο: βομβιστικές ενέργειες ( μαφιόζικες και ποδοσφαιρικές), τραπεζικές λαμογιές παντός μορφής και είδους που δεν έχουν τελειωμό, καρτελοποίηση και αισχροκέρδεια στα αγαθά, κρατική ανεπάρκεια, διαφθορά και διασπάθιση δημόσιων πόρων, απιστία, νεποτισμό και ανυποληψία των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, όπως και λαϊκισμό, ασχετοσύνη, αφασία, ανευθυνοδοσία, σοβαροφάνεια και υποκρισία των κυβερνούντων και του κάθε εξουσιαστή, κομματικού ή μη.Και αφήνω κατά μέρος όλο τον φασισμό που εκφέρεται καθημερινά από τα “ογλάνια” της ´Αγκυρας στα κατεχόμενα, που κόπτονται για την “διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδία” και την ολίγον τι ρατσιστική ….”επανένωση”, τάχατες του τόπου.
Δεν επιθυμώ με τα παραπάνω να υποβαθμίσω ένα ακόμη πρόσφατο σοβαρό πολιτικό ατόπημα του κ. Πρέσβη, τούτη τη φορά μέσω του λογαριασμού του στο Twitter, στις 2 Μαρτίου. Ως γνωστόν ο κ. Κόνινγκ ζήτησε να μάθει από αυτούς που τον “ακολουθούν” στο Twitter στην Κύπρο, ποια η γνώμη τους για την βδομάδα που πέρασε, στη διάρκεια της οποίας ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επισκέφθηκε επίσημα την Μόσχα, όπου συναντήθηκε και με τον “δαιμονοποιημένο” από την Δύση Πρόεδρο Πούτιν, καθώς επίσης και ποια η γνώμη τους για την δολοφονία του Ρώσου αντικαθεστωτικού Μπορίς Νεμτσόφ που διεπράχθη στη Μόσχα την ίδια βδομάδα. Και τα δυο ερωτήματα έγιναν σε ένα “τιτίβισμα” και από εκεί προέκυψε και το ζήτημα της “διασύνδεσης”( linkage) μεταξύ τους. Εύλογα πολίτες και κυβέρνηση αντέδρασαν, κατηγορώντας τον αμερικανό διπλωμάτη πως άφηνε να εννοηθεί την ύπαρξη κάποιας μορφής “διασύνδεσης” ανάμεσα στα δυο γεγονότα (ράβδος εν γωνία , άρα βρέχει). Και δικαιολογημένα εισέπραξε την μήνιν των περισσότερων.
Έχει όμως και την φαιδρή της διάσταση η “γκάφα” του Τζών Κόνινγκ και είναι σε αυτή που θα ήθελα να επικεντρωθώ. Καταρχάς δεν διαθέτω λογαριασμό Twitter ( ούτε και άλλους συναφείς, όπως Facebook κλπ). Θα ήμουν λοιπόν υπόχρεος σε όποιον/α διαθέτει λογαριασμό να στείλει, αν έχει την καλή διάθεση, ένα- δυο γνωστά γνωμικά και ευφυολογήματα που επέλεξα, στον Αμερικανό διπλωμάτη δια της ηλεκτρονικής μεθόδου του “τιτιβίσματος”. Ίσως τον κάνουν πιο σοφό, ακόμη και πιο αποτελεσματικό επαγγελματία, στο από Σεπτέμβρη καινούργιο του πόστο, που όπως γράφεται, θα είναι διευθυντής της Διπλωματικής Ακαδημίας στην Ουάσινγκτον, εκεί που διδάσκεται ήδη και η “ηλεκτρονική διπλωματία” (“e-diplomacy”) που ασκεί όχι και τόσο επιτυχημένα, όπως φαίνεται, ο κ. Κόνινγκ στην Λευκωσία.
Ξεχώρισα μερικά που εκτιμώ ταιριάζουν στην περίπτωση. Κατά Πλάτωνα, “εάν κάποιος που δεν γνωρίζει παραμένει σιωπηλός, δεν δημιουργεί διχόνοια.” Κατά Ευριπίδη , “ή λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγήν έχε” (” ή να λές κάτι καλύτερο από την σιωπή, ή να σωπαίνεις”). Κατά Αριστοφάνη, “πάσαν γλώσσα βασάνιζε”. Κατά Αναχάρσιν, “γλώσσης, γαστρός, αιδοίων , κραττείν”. Κατά τον Λάο Τζέ, “αυτοί που έχουν γνώση δεν μιλούν, αυτοί που μιλούν δεν έχουν γνώση”. Ένα που μου αρέσει πολύ και νομίζω ταιριάζει απόλυτα στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά που δεν εντόπισα την πηγή του είναι, “εάν παρέμενες σιωπηλός, θα μπορούσες να εκληφθείς και ως σοφός”. Εδώ εγώ θα πρόσθετα στην περίπτωση Κόνινγκ, ή “ως πετυχημένος διπλωμάτης”. Ισχύει βέβαια και το αντίστροφο!
Για το ότι η σιωπή είναι …χρυσός, υπάρχουν και πάμπολλα λαϊκά γνωμικά, όπως “το στόμα κράτα το κλειστό, αν θες να πεις κάτι σοφό”. Ή, “τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι”. ´Ισως όμως στη περίπτωση του κ. Κόνινγκ το καλύτερο να είναι ένα ευφυολόγημα της πιάτσας, τουτέστιν κύριε πρέσβη μου, “καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς” ( ή να “τιτιβίζεις”). Και όπως θα έχεις ήδη μάθει στη Κύπρο η μάσα, πάσας μορφής, πάει σύννεφο. Και βλέπεις είναι όλοι, μα όλοι στο απυρόβλητο.
Εντάξει, μπαίνουν και λίγοι μέσα, τελευταία εννοώ, αλλά και αυτό διότι μαζί με την μάσα, πάει σύννεφο και η υποκρισία των ταγών της εξουσιαστικής νομενκλατούρας που καταδυναστεύει αυτό τον τόπο και κατέχει την νομή πλούτου και εξουσίας από την εποχή των Εγγλέζων. Είναι όλοι τους ηθικοπλάστες, πρωτίστως( αλλά και πάντοτε καλοπερασάκηδες). ´Οπως είναι η αφεντιά σου και η χώρα σου, σε ζητήματα “διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας”. Οι εδώ ηθικοπλάστες επιδιώκουν να “αποκαταστήσουν” όλες τις αδικίες και το αίσθημα δικαίου του λαού- από την τουρκική εισβολή του 1974 μέχρι την καταλήστευση των οικονομιών τους το 2013. Η χώρα σου ως παγκόσμιος ηγεμόνας ( ευμενής κάποιες φορές, αλλά ηγεμόνας πάντοτε) επιδιώκει από το 1917, κατά τον τότε Πρόεδρο σου Ουΐλσον, “να φτιάξει ένα κόσμο ασφαλή για την δημοκρατία” ( “to make the world safe for democracy”). Μπορεί τα μεγέθη να είναι διαφορετικά, όχι όμως και τα κίνητρα. Είστε και οι δυο ιεραπόστολοι, της Κύπρου τούτοι δω, του κόσμου όλου εσείς. Υπερβατικές δυνάμεις σας έχουν κοτσιανιάσει το “ηθικό πεδίο της μάχης”. Με αυτό τον σταυρό πορεύεσθε.
Ωστόσο, στην περίπτωση του επίδικου “τιτιβίσματος”, υπάρχει και του στραβού το δίκιο. Δεν συμμερίζομαι την σχεδόν καθολική άποψη πώς επί σκοπώ και ηθελημένα ο κ. Κόνινγκ επέλεξε να συγκρουσθεί προσωπικά με τον Πρόεδρο και να προκαλέσει όλη αυτήν την πολιτική αναταραχή. Κάποια κακία προφανώς ήθελε να βγάλει κατά του Αναστασιάδη. Αναμφίβολα θα τον είχε συμβουλέψει και προσωπικά αλλά και κατόπιν οδηγιών από τους προϊστάμενους του να μην πραγματοποιήσει την επίσκεψη στην Μόσχα λόγω Κριμαίας/ Ουκρανίας, ή να την αναβάλει διότι η Κύπρος δεν πρέπει να συναγελάζεται με τον “δαιμονοποιημένο” Ρώσο ηγέτη τέτοια εποχή.
Απέτυχε, εισπράττοντας και την δυσανασχέτηση της Ουάσιγκτον. Ο Αναστασιάδης αρνήθηκε, παραπέμποντας τον στην διπροσωπία των ΗΠΑ και των ενεργούμενων της, έναντι των επιδρομικών συμπεριφορών της Άγκυρας κατά της Κύπρου. Αυτό τεκμαίρεται και από την “ενόχληση” της Ουάσινγκτον καθώς επίσης και την ενορχηστρωμένη επίθεση που εκδηλώθηκε κατά Κύπρου/ Αναστασιάδη, από τα δυτικά κέντρα εξουσίας και κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Η επίθεση υπήρξε και συνεχίζει να είναι κλασική περίπτωση “agitprop”, δηλαδή “agitation and propaganda” κατά της Κύπρου, βγαλμένη καρμπόν από τα προκάτ “ψαροκούτια” του Ψυχρού Πολέμου, με διακινητές τους “συνήθεις υπόπτους” και τους εξωνημένους νεοεποχιστές γραφιάδες της παγκοσμιοποίησης.
Δεν γνωρίζω πως δουλεύει το “έρημο” το Twitter. Λέτε μήπως να τσιγκουνεύτηκε ο κ. πρέσβης και έχοντας εντολές να κάνει οικονομίες έβαλε δυο “ξεχωριστά”, όπως παραδέχθηκε θέματα, σε ένα “τιτίβισμα” και παρεξηγήθηκε; Μήπως το έκανε από τεμπελιά ; Για να μην απαντά “ξεχωριστά” αλλά “με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”; Ένας παλιός καθηγητής μου, πάντα συμβούλευε να μην αναζητούμε συνθέτες και περιπλοκές απαντήσεις όταν υπάρχει απλή και λογική εξήγηση για κάτι που μας απασχολεί και το οποίο πολλές φορές προκύπτει από επιπολαιότητα ή “μακακία”. Γιατί να ανοίξει τέτοιου είδους μέτωπο με όλους και προσωπικά με τον Πρόεδρο ο κ. Κόνινγκ στο τέλος της θητείας του; Τόση εμπάθεια; Δηλαδή θα κέρδιζε πόντους με ποιούς; Με την Ουάσινγκτον; Με τα φιλαράκια του στα κατεχόμενα που πατρώναρε ως μελλοντικούς προέδρους της Δ.Δ.Ο.; Με κάποιους δικούς μας ετερόφωτους αποικιακούς ευνούχους;
Το πώς πολιτεύθηκε στη Κύπρο ο έντιμος Τζών Κόνινγκ είναι γνωστό και όχι διαφοροποιημένο από τους προκατόχους του. Ή μήπως τους ξεχάσαμε; Τόση λήθη; Ή μήπως θα ήθελε κάτι η Ουάσιγκτον που δεν θα ήθελε ο κάθε πρέσβης της στην Λευκωσία; Με τον Κόνινγκ τουλάχιστον έσπαζε κάπου-κάπου και η ρουτίνα της κοινότυπης καθημερινότητας στον τόπο. Όπως με την περίπτωση του περιβόητου “τιβιτίσματος” της 2ας Μαρτίου. Ας προβληματιστούν όσοι τον έχουν “διπλωματικά ” προγράψει; Τι θα κάνουν αύριο όλοι αυτοί χωρίς τον Τζών
Κόνινγκ;
