Δεμένες με το ίδιο σκοινί είναι η Ελλάδα και η Γερμανία υποστηρίζει το
αμερικανικό think tank Stratfor, το οποίο κάνει λόγο για σοβαρές
απώλειες για την ισχυρή πιστώτρια χώρα, σε περίπτωση που η Ελλάδα
εκδιωχθεί από την ευρώζώνη.
Όπως επισημαίνεται στην ανάλυση της Stratfor, «μολονότι το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωζώνη κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος των
ελληνικών ομολόγων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι αυτή που διαθέτει
τη δύναμη να οδηγήσει σε κατάρρευση την ελληνική οικονομία κόβοντας τη
ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες», χαρακτηρίζοντας «πολύ πιο
καθοριστικής σημασίας» τη σημερινή συνάντηση του Έλληνα υπουργού
Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, με τον Γερμανό ομόλογό του, Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε.
Σύμφωνα με την ανάλυση, «είναι γνωστή η τακτική της ΕΚΤ να απειλεί τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης με οικονομική κατάρρευση εάν δεν συμμορφώνονται με τα προγράμματα διάσωσης. Τόσο η Ιρλανδία, όπως και η Ισπανία και η Κύπρος έχουν δεχτεί επιστολές γι' αυτόν τον σκοπό σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας τους. Ξεχνάμε, ωστόσο, μερικές φορές ότι η Τράπεζα δεν δρα μονομερώς.
Εάν ο κ. Ντράγκι απειλούσε την Ελλάδα με παρόμοιο τρόπο και υλοποιούσε την απειλή του οδηγώντας την ελληνική οικονομία σε κατάρρευση και, συνακόλουθα, εξαναγκάζοντάς την σε έξοδο από το ευρώ -γεγονός που θα διέλυε ολόκληρη τη νομισματική ένωση- η ιστορία θα κατέγραφε με αρνητικό τρόπο τον μη εκλεγμένο κεντρικό τραπεζίτη που οδήγησε στην καταστροφή του ευρωπαϊκού σχεδίου. Επομένως, μόνο με τη συνδρομή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων μπορεί η ΕΚΤ να δρα τόσο επιθετικά. Οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών θα συναντηθούν στις 11 Φεβρουαρίου και οι αρχηγοί κρατών στις 12. Το μέλλον της Ελλάδας -και της Ευρώπης- θα αποφασισθεί σε αυτές τις συναντήσεις».
Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται ότι «σε αυτές τις συναντήσεις καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσει η Γερμανία, καθώς δεν είναι μόνο η ισχυρότερη πιστώτρια χώρα, που έχει να χάσει τα περισσότερα στις διαπραγματεύσεις για το χρέος, αλλά και η σημαντικότερη εκπρόσωπος του status quo κατά του οποίου στρέφεται η Ελλάδα. Και άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη βρίσκουν ενδεχομένως ελκυστικές της προτάσεις του κ. Βαρουφάκη για τον μετά τη λιτότητα κόσμο, αλλά ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δεν τους έπεισε να συνταυτιστούν με την ελληνική κυβέρνηση στην επερχόμενη αντιπαράθεση».
Όπως υποστηρίζεται, επίσης, «από την άλλη πλευρά, οι όποιες παραχωρήσεις προς την Ελλάδα θα ενίσχυαν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα όπως το Podemos στην Ισπανία, ενώ οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, των οποίων οι λαοί υπέφεραν επίσης από τις μεταρρυθμίσεις λιτότητας, θα ανησυχούσαν από ενδεχόμενη νίκη της Ελλάδας, καθώς θα καθιστούσε μάταιο το δικό τους πόνο. Η Γαλλία και η Ιταλία είναι οι πιθανότεροι σύμμαχοι της Ελλάδας και γι' αυτό τον λόγο τις επισκέφθηκε ο κ. Βαρουφάκης πριν μεταβεί στη Γερμανία. Καμία ωστόσο από τις δύο χώρες δεν επέδειξε δημόσια τη βούλησή της να στραφεί κατά της Γερμανίας σχετικά με το θέμα της Ελλάδας».
Οι συντάκτες της ανάλυσης διατυπώνουν την άποψη ότι «οι θέσεις της Γερμανίας και της Ελλάδας είναι εντελώς αντίθετες. Από τη μία πλευρά, η Γερμανία θα ήθελε τη συνέχιση του status quo, την επέκταση δηλαδή του σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την σταδιακή αποπληρωμή του χρέους. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να ανατρέψει τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις, να αυξήσει τις δαπάνες και να κουρέψει το χρέος, μολονότι ο κ. Βαρουφάκης υπαναχώρησε στην τελευταία διεκδίκηση. Εάν οι δύο πλευρές δεν επιτύχουν συμβιβασμό μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ φαντάζει αναπόφευκτη».
Τέλος, σημειώνεται ότι «ωστόσο, η Ελλάδα και η Γερμανία είναι δεμένες στο ίδιο σχοινί και κατά συνέπεια εάν πηδήσει ο ένας στον γκρεμό τότε και ο άλλος θα υποστεί σημαντικές απώλειες, κυρίως εάν η Ελλάδα, υπό την τρέχουσα νομοθεσία υποχρεωθεί να εγκαταλείψει όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτήν την περίπτωση, η Ελλάδα θα έχανε ένα ισχυρό νόμισμα, την σχετικά φθηνή πρόσβαση στον δανεισμό, στην ελεύθερη αγορά και στα ταμεία συνοχής της ΕΕ. Η έξοδος της Ελλάδας θα δημιουργούσε, ωστόσο, έναν μηχανισμό αποχώρησης, ο οποίος θα καθιστούσε λιγότερο σταθερή την Ευρωζώνη. Εάν η Ευρώπη διώξει επίσης την Ελλάδα, τότε οι Έλληνες θα αναζητήσουν οικονομική βοήθεια από τη Ρωσία. Δεν είναι βέβαιο ότι η Ρωσία διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια για να παράσχει τέτοιου είδους στήριξη, αλλά δεν θα ήταν ευπρόσδεκτη η προοπτική απόκτησης επιρροής της Ρωσίας στην πίσω αυλή της Ευρώπης».
ethnos.gr
Σύμφωνα με την ανάλυση, «είναι γνωστή η τακτική της ΕΚΤ να απειλεί τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης με οικονομική κατάρρευση εάν δεν συμμορφώνονται με τα προγράμματα διάσωσης. Τόσο η Ιρλανδία, όπως και η Ισπανία και η Κύπρος έχουν δεχτεί επιστολές γι' αυτόν τον σκοπό σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας τους. Ξεχνάμε, ωστόσο, μερικές φορές ότι η Τράπεζα δεν δρα μονομερώς.
Εάν ο κ. Ντράγκι απειλούσε την Ελλάδα με παρόμοιο τρόπο και υλοποιούσε την απειλή του οδηγώντας την ελληνική οικονομία σε κατάρρευση και, συνακόλουθα, εξαναγκάζοντάς την σε έξοδο από το ευρώ -γεγονός που θα διέλυε ολόκληρη τη νομισματική ένωση- η ιστορία θα κατέγραφε με αρνητικό τρόπο τον μη εκλεγμένο κεντρικό τραπεζίτη που οδήγησε στην καταστροφή του ευρωπαϊκού σχεδίου. Επομένως, μόνο με τη συνδρομή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων μπορεί η ΕΚΤ να δρα τόσο επιθετικά. Οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών θα συναντηθούν στις 11 Φεβρουαρίου και οι αρχηγοί κρατών στις 12. Το μέλλον της Ελλάδας -και της Ευρώπης- θα αποφασισθεί σε αυτές τις συναντήσεις».
Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται ότι «σε αυτές τις συναντήσεις καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσει η Γερμανία, καθώς δεν είναι μόνο η ισχυρότερη πιστώτρια χώρα, που έχει να χάσει τα περισσότερα στις διαπραγματεύσεις για το χρέος, αλλά και η σημαντικότερη εκπρόσωπος του status quo κατά του οποίου στρέφεται η Ελλάδα. Και άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη βρίσκουν ενδεχομένως ελκυστικές της προτάσεις του κ. Βαρουφάκη για τον μετά τη λιτότητα κόσμο, αλλά ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δεν τους έπεισε να συνταυτιστούν με την ελληνική κυβέρνηση στην επερχόμενη αντιπαράθεση».
Όπως υποστηρίζεται, επίσης, «από την άλλη πλευρά, οι όποιες παραχωρήσεις προς την Ελλάδα θα ενίσχυαν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα όπως το Podemos στην Ισπανία, ενώ οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, των οποίων οι λαοί υπέφεραν επίσης από τις μεταρρυθμίσεις λιτότητας, θα ανησυχούσαν από ενδεχόμενη νίκη της Ελλάδας, καθώς θα καθιστούσε μάταιο το δικό τους πόνο. Η Γαλλία και η Ιταλία είναι οι πιθανότεροι σύμμαχοι της Ελλάδας και γι' αυτό τον λόγο τις επισκέφθηκε ο κ. Βαρουφάκης πριν μεταβεί στη Γερμανία. Καμία ωστόσο από τις δύο χώρες δεν επέδειξε δημόσια τη βούλησή της να στραφεί κατά της Γερμανίας σχετικά με το θέμα της Ελλάδας».
Οι συντάκτες της ανάλυσης διατυπώνουν την άποψη ότι «οι θέσεις της Γερμανίας και της Ελλάδας είναι εντελώς αντίθετες. Από τη μία πλευρά, η Γερμανία θα ήθελε τη συνέχιση του status quo, την επέκταση δηλαδή του σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την σταδιακή αποπληρωμή του χρέους. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να ανατρέψει τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις, να αυξήσει τις δαπάνες και να κουρέψει το χρέος, μολονότι ο κ. Βαρουφάκης υπαναχώρησε στην τελευταία διεκδίκηση. Εάν οι δύο πλευρές δεν επιτύχουν συμβιβασμό μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ φαντάζει αναπόφευκτη».
Τέλος, σημειώνεται ότι «ωστόσο, η Ελλάδα και η Γερμανία είναι δεμένες στο ίδιο σχοινί και κατά συνέπεια εάν πηδήσει ο ένας στον γκρεμό τότε και ο άλλος θα υποστεί σημαντικές απώλειες, κυρίως εάν η Ελλάδα, υπό την τρέχουσα νομοθεσία υποχρεωθεί να εγκαταλείψει όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτήν την περίπτωση, η Ελλάδα θα έχανε ένα ισχυρό νόμισμα, την σχετικά φθηνή πρόσβαση στον δανεισμό, στην ελεύθερη αγορά και στα ταμεία συνοχής της ΕΕ. Η έξοδος της Ελλάδας θα δημιουργούσε, ωστόσο, έναν μηχανισμό αποχώρησης, ο οποίος θα καθιστούσε λιγότερο σταθερή την Ευρωζώνη. Εάν η Ευρώπη διώξει επίσης την Ελλάδα, τότε οι Έλληνες θα αναζητήσουν οικονομική βοήθεια από τη Ρωσία. Δεν είναι βέβαιο ότι η Ρωσία διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια για να παράσχει τέτοιου είδους στήριξη, αλλά δεν θα ήταν ευπρόσδεκτη η προοπτική απόκτησης επιρροής της Ρωσίας στην πίσω αυλή της Ευρώπης».
ethnos.gr
