Είναι κατανοητό τα πρώτα βήματα να είναι ασταθή. Αλλωστε, οι πολίτες επέλεξαν τους άπειρους και αδοκίμαστους έχοντας δοκιμάσει τους «έμπειρους».
Αναφορικά με τους τελευταίους, δεν υπάρχει απλώς ομίχλη αλλά βαθύ σκότος. Ειδικά η ΝΔ έχει ως φορτίο μια ηγεσία η οποία χάρισε τον μεσαίο χώρο στον Τσίπρα, την περιχαράκωσε σε ό,τι πιο παλιό διαθέτει η Δεξιά και με την ακραία προεκλογική της εκστρατεία δεν ηττήθηκε μόνο συντριπτικά, αλλά απαξίωσε τη δυνατότητα να μπορεί τώρα να θεωρείται νηφάλια και αξιόπιστη στον θεσμικό αντιπολιτευτικό της ρόλο.
Ξαναγυρίζοντας όμως στον νέο πρωθυπουργό, η μεγάλη πρόκλησή του είναι διττή: Να αποτρέψει την προοπτική η χώρα και ο ίδιος να αποκτήσουν μόνο εχθρούς στην Ευρωζώνη. Επίσης να αφήσει στην άκρη κρατισμούς μιας παλαιομοδίτικης Αριστεράς, όταν το κράτος είναι η κύρια πληγή από όπου ξεπήδησε η κρίση.
Και στα δύο αυτά μέτωπα, προκύπτει μια τρίτη πρόκληση: Να ελέγξει και να κατευθύνει τους συνεργάτες του. Αλλιώς θα χάσει ό,τι κέρδισε στον μεσαίο χώρο. Ενώ θα κατρακυλήσει και άλλο η χώρα, αν συγκρουστεί με τους εταίρους της. Ολα είναι στα χέρια του. Γράφει ο Γιάννης Λούλης, Πολιτικός αναλυτής, επικοινωνιολόγος, συγγραφέαςwww.johnloulis.gr