Το πρόβλημα των Μέρκελ-Ολάντ είναι η παρεμβατική-μεσολαβητική τους αξιοπιστία και στο Κίεβο και στη Μόσχα: -Στην οπτική των Ποροσένκο-Γιατσενιούκ υπάρχει η αμφιβολία στο κατά πόσον Γαλλία και Γερμανία που δυσφορούν για το κόστος των κυρώσεων και επείγονται για τον τερματισμό τους μπορούν να πιέσουν αποτελεσματικά το Κρεμλίνο. -Στην οπτική του Πούτιν υπάρχει η αμφιβολία αν η καγκελάριος και ο πρόεδρος έχουν κάποια επιρροή στο Κίεβο και πολύ περισσότερο αν διαθέτουν τη βούληση και τη δυνατότητα να αντιταχθούν σε περαιτέρω πιέσεις των ΗΠΑ για κλιμάκωση της δυτικής εμπλοκής στην Ουκρανία αλλά και για τη μόνιμη επιθετική αναδιάταξη των δυνάμεων του ΝΑΤΟ σε βαλτικές χώρες, Πολωνία και Ρουμανία.
Και βέβαια το κύριο ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί είναι σε ποιο βαθμό η γαλλογερμανική παρέμβαση είναι σε προσυνεννόηση με τις ΗΠΑ ή εσπευσμένη αντίδραση στις κινήσεις κλιμάκωσης της Ουάσιγκτον, που θέλουν να αποτρέψουν Παρίσι και Βερολίνο.
Πέραν των παραπάνω η κλιμάκωση της ψυχροπολεμικής έντασης ανεξάρτητα από το αν τεθεί υπό έλεγχο ή όχι έχει ως πρώτη σοβαρή συνέπεια να δώσει πραγματική επιχειρησιακή υπόσταση στο ΝΑΤΟ, που υπήρχε μέχρι στιγμής μόνον ως σημαία στην Ανατολική Ευρώπη. Ως δεύτερη συνέπεια, την προοπτική έτι περαιτέρω αποδυνάμωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας μέσω της αύξησης των αμυντικών δαπανών, στην οποία οδηγεί η παγίωση της αντιπαράθεσης Δύσης-Μόσχας.
Οι δύο παραπάνω συνέπειες-παρενέργειες της σύγκρουσης στην Ουκρανία έχουν φέρει τις ΗΠΑ στο ζενίθ της παρεμβατικής τους δυνατότητας στη διαμόρφωση των ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση του "Υπαρκτού Σοσιαλισμού" στην περίοδο 1989-1991. Μια ενισχυμένη παρεμβατική δυνατότητα της Ουάσιγκτον σε μια στιγμή που η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ έχει παραπεμφθεί στις καλένδες.
kapopoulos@pegasus.gr
