Στα βήματα του αρχαίου δικτάτορος βαδίζει δυστυχώς και η σύγχρονη ευρωπαϊκή ηγεσία –αυτό το ψευδοδημοκρατικό υβρίδιο κατεστημένων τραπεζικών, εργολαβικών και βιομηχανικών πλουτοκρατικών συμφερόντων και των εκλεγμένων από τους πολλούς, αλλά απολύτως ταγμένων στα συμφέροντα των ολίγων, πολιτικών υπαλλήλων τους, επικεφαλής των οποίων έχει τεθεί τα τελευταία χρόνια η «νέα Θάτσερ» της ηπείρου μας, η Ανγκελα Μέρκελ.
Ούτε ν’ ακούσει δεν θέλει η εν λόγω σιδηρά κυρία και οι ομόκεντρες ελίτ που τη στηρίζουν τις οιμωγές των εκατομμυρίων απελπισμένων Ευρωπαίων, που άλλη Ευρώπη ονειρεύτηκαν, κι άλλη τούς βγήκε. Σαν μυρμήγκια βλέπουν αυτή και οι όμοιοί της μεταμοντέρνοι Homo Economicus τους ανέργους, τους άστεγους, τους υποαπασχολούμενους σύγχρονους δούλους -ανάμεσά τους και εκατομμύρια Γερμανούς- των mini-jobs: για τους μετανάστες, ούτε λόγος.
Με τη βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2007, η γερμανική ελίτ (και οι κατά τόπους γερμανοντυμένοι σύμμαχοί της) άδραξε την ευκαιρία να εκπληρώσει αναίμακτα –γι’ αυτήν- τα ηγεμονικά όνειρα που απέτυχε να υλοποιήσει σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Οντας η οικονομική ατμομηχανή της ηπείρου, και έχοντας επιβάλει πρώτη –με σοσιαλδημοκρατική, παρακαλώ, κυβέρνηση– τη θατσερικής εμπνεύσεως αντεργατική λιτότητα της «Ατζέντας 2010», η Γερμανία βρέθηκε μετά το 2008 σε ιδανική θέση για να επιβάλει τους χαλύβδινους όρους της στην υπόλοιπη, ασθμαίνουσα Ευρώπη, αξιοποιώντας το χρέος ως όπλο.
Και η Ελλάδα, χάρη στους... υπερπατριώτες που κληρονομικά την κυβερνούν, αλλά και στην πιστωτική ευπιστία του λαού της, που πίστεψε κάποια στιγμή ότι τα ευρώ φυτρώνουνε στα δέντρα, απετέλεσε το τέλειο θύμα, έχοντας σκάψει μόνη τον λάκκο της, σαν τους Εβραίους μελλοθανάτους στο ουκρανικό φαράγγι του Μπάμπι Γιαρ –ό,τι πρέπει για να κρεμαστεί ημιθανής στο τσιγκέλι της τραπεζικής Γκεστάπο, προς παραδειγματισμόν των υπολοίπων «χοιριδίων»...
Σήμερα η Γερμανία και όσοι τη στήριξαν, τα γραβατωμένα παπαγαλάκια των μνημονίων, βρίσκονται προ των ιστορικών ευθυνών τους. Ως συνήθως, κατάφεραν με την υπεροψία και την αδιαλλαξία τους, με αυτή την αίσθηση του αλάθητου και της κυρίαρχης φυλής που τους διακρίνει, αλλά και με την καθαρά ταξική αναλγησία τους, να ενώσουν εναντίον τους τις πλέον ασύμβατες δυνάμεις, από τον άτακτο Τσίπρα ώς τον Ντράγκι με το «μπαζούκας» του, κι από τον Ομπάμα ώς τον... Πούτιν.
Στο σταυροδρόμι πια, εκεί που «τεζάρει ο κόμπος», για να θυμηθούμε και τον Καββαδία, το Βερολίνο έχει μόνο δύο επιλογές: είτε θα εγκαταλείψει την -με εργαλείο τη δημοσιονομική πειθαρχία- ηγεμονία της επί των εταίρων της, για να επιστρέψει ως «πρώτη μεταξύ ίσων» στην ευρωπαϊκή οικογένεια συμβάλλοντας ουσιαστικά σε ένα αληθινό αναπτυξιακό New Deal, είτε θα προχωρήσει σε μια μετωπική σύγκρουση «όλα για όλα», από την οποία μόνο χαμένη μπορεί να βγει.
