Πρόκειται για το Εθνικό Μέτωπο και την αρχηγό του, Μαρίν Λεπέν, που αν δεν χαλαρώσει η δημοσιονομική λιτότητα που ορίζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα είναι πιθανότατα η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας το 2017 ή και νωρίτερα. Με τη Γαλλία στα χέρια της ακροδεξιάς και τη Λεπέν συνομιλήτρια της Μέρκελ ή του όποιου διαδόχου της έρχεται το τέλος όχι μόνον της Ευρωζώνης αλλά και της ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως τη γνωρίζουμε από τις αρχές της δεκαετίας του '50 μέχρι και σήμερα.
Τι θέλει και τι μπορεί να κάνει η Μέρκελ για να διασώσει τον βυθιζόμενο Ολάντ που τώρα είναι πιασμένος από το σωσίβιο της συγκυριακής ανάκαμψής του στον αφρό του κύματος εθνικής - δημοκρατικής ενότητας κατά της τρομοκρατίας; Τι θέλει; Η απάντηση είναι συνάρτηση τι είναι για το Βερολίνο μεγαλύτερο κόστος, μια Ευρωζώνη - ΕΕ που θα έχει γυρίσει τη σελίδα της γερμανικής δημοσιονομικής θεολογίας ή η κατάρρευση του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Τι μπορεί; Η Μέρκελ και συνολικά η πολιτική ελίτ της Γερμανίας καλούνται να κάνουν υποχωρήσεις που θα έχουν υψηλό εσωτερικό κόστος, καθώς η πλειοψηφία της κοινής γνώμης ζει στην εικονική πραγματικότητα μιας Ευρώπης των οκνηρών που χρηματοδοτείται από τους ενάρετους Γερμανούς.
Η κρίση είναι πλέον στην καρδιά της Ευρώπης στις σχέσεις Γερμανίας - Γαλλίας και δεν ξορκίζεται με ημίμετρα που θα δίνουν στη Γαλλία και στην Ιταλία παρατάσεις και ελαστικές ερμηνείες των «παραβατικών» προϋπολογισμών τους. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά καθώς το Βερολίνο επέβαλε στον Ντράγκι και στην ΕΚΤ την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου, με τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών να επωμίζονται το 80% της ποσοτικής χαλάρωσης που ερμηνεύθηκε ως έλλειψη εμπιστοσύνης στη βιωσιμότητα και μακροβιότητα της Ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
