Οπως πολύ εύστοχα το υπονοεί ο αρθρογράφος των «Financial Times» Wolfgang Munchau, το Βερολίνο εναντιώνεται στην αμοιβαιοποίηση του κινδύνου σκεπτόμενο αυτό που όλοι σκέπτονται, αλλά δεν τολμούν να πουν, μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ιταλίας το κόστος της οποίας θα ήταν μοιραίο για τη Γερμανία. Ποια όμως είναι η εναλλακτική λύση, το σχέδιο Β των Μέρκελ-Σόιμπλε; Κανένα απολύτως!
Πρώτον, η σημερινή ακινησία δεν μπορεί να συνεχισθεί και το πακέτο Ντράγκι θα έχει αξιοπιστία αν προεξοφληθεί ως προάγγελος οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Δεύτερον, το σενάριο επιστροφής στο μάρκο είναι η εγκατάλειψη ενδεχόμενου υψηλού κινδύνου για μια εγγυημένη καταστροφή. Αν το Βερολίνο εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, το νέο εθνικό νόμισμα με μια ανατίμηση εκτός ελέγχου -με τα όσα συνέβησαν στην Ελβετία να προειδοποιούν- θα επέφερε μοιραίο και μακράς διαρκείας πλήγμα στις εξαγωγές της χώρας.
Αν δεν υπάρχει σχέδιο Β και αν η Γερμανία θεωρεί τα ζωτικά της συμφέροντα ασύμβατα με μια ποσοτική χαλάρωση τύπου Fed ή Τράπεζα της Αγγλίας, τότε τι μέλλει γενέσθαι;
Πολύ απλά αυτό που βλέπουμε μπροστά μας το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Ενας παρατεταμένος πόλεμος φθοράς κατά της ΕΚΤ και του Ντράγκι, που ακόμη και αν δεν πετύχει να εγκλωβίσει τον κεντρικό τραπεζίτη σε προληπτική απονεύρωση της παρέμβασής του αργά ή γρήγορα θα πυροδοτήσει πίεση των αγορών. Για παράδειγμα, αν οι αγορές διαβάσουν ότι η Γερμανία βλέπει ως μη βιώσιμο το χρέος της Ιταλίας και δεν θέλει την αμοιβαιοποίηση του κινδύνου αγοράς ιταλικών ομολόγων από την ΕΚΤ, τότε είναι σαν να παρακινεί τις αγορές να αμφισβητήσουν το αξιόχρεο της Ρώμης.Οπως δεν υπάρχει ολίγον έγκυος γυναίκα, έτσι και δεν υπάρχει ολίγη ποσοτική χαλάρωση.
