Για πολλούς οι προεκλογικές περίοδοι είναι ανατατικές, για άλλους ανυπόφορες και για μερικούς άκρως εμπορικές (τι σημαίνει το τελευταίο, τρέχα γύρευε).Ολους, όμως, μας σημαδεύουν. Ολοι ζούμε σ’ έναν
περίεργο ρυθμό κινητικότητας. Ολοι: καθεστωτικοί, αριστεροί, θρήσκοι,
άθρησκοι, βολεμένοι, απελπισμένοι, ρήτορες, αδόξαστοι, επηρμένοι,
φίλεχθροι, α-νόητοι, εχέφρονες και λοιποί. Ολοι κάτι καλύτερο ελπίζουμε.
Γιατί όχι;Ας μείνουμε στην ιστορικότητα τούτων των εκλογών. Είναι,
όντως, ιστορικές, εάν βεβαίως έχουμε μάθει να διαβάζουμε την ιστορία,
εάν μπορούμε να βλέπουμε τα ίχνη που αφήνουν οι εποχές και η πολιτική
συγκυρία. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να μάθει
επιτέλους τι είναι αυτή η -γι’ άλλους λαοφίλητη, γι’ άλλους λαομίσητη-
Αριστερά. Θα καταφέρει να ιδρύσει ένα κοινωνικό κράτος; Θα ασπαστεί τις
αρχές του σοσιαλισμού; Θα επηρεάσει την ευρωπαϊκή πολιτική; Είναι σε
θέση να αλλάξει τον ευρωπαϊκό (καπιταλιστικό) ρου, τη φιλοσοφία του
αμερικανισμού;
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει, αλλά πώς θα μάθει εάν δεν δοκιμάσει; Αντιπαρερχόμαστε τις διαφωνίες των ντούρων αριστερών, των κληροδόχων της μαρξικής ιδεολογίας, που μπορεί να είναι σωστές, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Ποιος νοιάζεται για τη μαρξική φιλοσοφία όταν δεν έχει να φάει ή δεν βρίσκει μια σκέπη να στεγαστεί; Δεν νομίζω οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ να μπορούν να υπερασπίσουν τη μαρξική αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου ή την εξορία της αλλοτρίωσης, μέσα από την εργασία, του χοϊκού νοήμονος όντος. Μπορεί να κάνω και λάθος· τέλος πάντων, η εκτίμηση εκτρέφεται από τον λόγο των υποψηφίων, στην TV ή στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στο διαδίκτυο, παρ’ ότι δεν παρακολουθώ το τελευταίο· με ενημερώνουν φίλοι για τη διακίνηση εντός του.
Αλλες είναι οι προτεραιότητες της κοινωνίας, τέτοιες δύσκολες ώρες. Οχι ο Μαρξ και ο σοσιαλισμός, αλλά η επιβίωση και η αξιοπρέπεια, να έχουμε εργασία και λοιπά· μικρά αλλά κρίσιμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε (προς τιμήν του, θα έλεγα) να αρπάξει την εξουσία (η εξουσία πάντα υφαρπάσσεται) και να αντιπαρατεθεί με τις καθεστωτικές, αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εύγε. Το ίδιο θα έκαναν και εξωκοινοβουλευτικές αριστερές δυνάμεις εάν μπορούσαν, ας μη γελιόμαστε. Λίγοι είναι οι αριστεροί διανοούμενοι που προτάσσουν την αυτοδιεύθυνση και αυτοδιαχείριση· οι πλείστοι ακολουθούν τη λενινιστική ρήση ότι η ελίτ της επανάστασης θα οδηγήσει τους λαούς στην απελευθέρωσή τους.
Θέλω να πω, μην περιμένουμε θαύματα, μη γίνουμε γελοίοι. Προσδοκάμε το ελάχιστο της αξιοπρέπειας και στη συνέχεια οψόμεθα· θα φανεί εάν έχουμε συνεργατική συνείδηση ή είμαστε φοβισμένα ανθρωπάκια, μικροσυμφεροντολόγοι, μικροραγιάδες. Να μη λησμονούμε ότι ο κόσμος ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ όχι για την αριστερή ιδεολογία του (θα ήταν, όντως, μέγα ιστορικό συμβάν!), αλλά για να απαλλαγεί απ’ αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους της ακροδεξιάς. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν ο πρωθυπουργός φερόταν σαν φιλελεύθερος και όχι ως φανατικός ακροδεξιός, η συμπεριφορά των ψηφοφόρων θα ήταν διαφορετική· πιο ευρωπαϊκή!
Οπως όλοι καταλαβαίνουμε, το μη χείρον, βέλτιστον. Συμφωνούμε, διαφωνούμε μ’ αυτό, τελικά συμφωνούμε. Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο: ελπίζοντας. Μπα;
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει, αλλά πώς θα μάθει εάν δεν δοκιμάσει; Αντιπαρερχόμαστε τις διαφωνίες των ντούρων αριστερών, των κληροδόχων της μαρξικής ιδεολογίας, που μπορεί να είναι σωστές, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Ποιος νοιάζεται για τη μαρξική φιλοσοφία όταν δεν έχει να φάει ή δεν βρίσκει μια σκέπη να στεγαστεί; Δεν νομίζω οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ να μπορούν να υπερασπίσουν τη μαρξική αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου ή την εξορία της αλλοτρίωσης, μέσα από την εργασία, του χοϊκού νοήμονος όντος. Μπορεί να κάνω και λάθος· τέλος πάντων, η εκτίμηση εκτρέφεται από τον λόγο των υποψηφίων, στην TV ή στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στο διαδίκτυο, παρ’ ότι δεν παρακολουθώ το τελευταίο· με ενημερώνουν φίλοι για τη διακίνηση εντός του.
Αλλες είναι οι προτεραιότητες της κοινωνίας, τέτοιες δύσκολες ώρες. Οχι ο Μαρξ και ο σοσιαλισμός, αλλά η επιβίωση και η αξιοπρέπεια, να έχουμε εργασία και λοιπά· μικρά αλλά κρίσιμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε (προς τιμήν του, θα έλεγα) να αρπάξει την εξουσία (η εξουσία πάντα υφαρπάσσεται) και να αντιπαρατεθεί με τις καθεστωτικές, αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εύγε. Το ίδιο θα έκαναν και εξωκοινοβουλευτικές αριστερές δυνάμεις εάν μπορούσαν, ας μη γελιόμαστε. Λίγοι είναι οι αριστεροί διανοούμενοι που προτάσσουν την αυτοδιεύθυνση και αυτοδιαχείριση· οι πλείστοι ακολουθούν τη λενινιστική ρήση ότι η ελίτ της επανάστασης θα οδηγήσει τους λαούς στην απελευθέρωσή τους.
Θέλω να πω, μην περιμένουμε θαύματα, μη γίνουμε γελοίοι. Προσδοκάμε το ελάχιστο της αξιοπρέπειας και στη συνέχεια οψόμεθα· θα φανεί εάν έχουμε συνεργατική συνείδηση ή είμαστε φοβισμένα ανθρωπάκια, μικροσυμφεροντολόγοι, μικροραγιάδες. Να μη λησμονούμε ότι ο κόσμος ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ όχι για την αριστερή ιδεολογία του (θα ήταν, όντως, μέγα ιστορικό συμβάν!), αλλά για να απαλλαγεί απ’ αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους της ακροδεξιάς. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν ο πρωθυπουργός φερόταν σαν φιλελεύθερος και όχι ως φανατικός ακροδεξιός, η συμπεριφορά των ψηφοφόρων θα ήταν διαφορετική· πιο ευρωπαϊκή!
Οπως όλοι καταλαβαίνουμε, το μη χείρον, βέλτιστον. Συμφωνούμε, διαφωνούμε μ’ αυτό, τελικά συμφωνούμε. Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο: ελπίζοντας. Μπα;
