(Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ-Το ερώτημα αν η Αριστερά θα «προσαρμοστεί» στις απαιτήσεις της άρχουσας ελίτ δεν είναι μια αποκλειστικά ελληνική υπόθεση. Τίθεται συνολικά για όλη την Ευρώπη,
για όλη την κοινωνία, την Αριστερά και τη Δεξιά. Τα παραδοσιακά κόμματα
παρακμάζουν, αναδύονται καινούργιες δυνάμεις. Οι έως χθες ελεγχόμενοι
οπαδοί έχουν μεταβληθεί ή μετατρέπονται ταχέως σε «πλήθος ελευθέρας βοσκής»,
ότι πιο επικίνδυνο για οποιοδήποτε καθεστώς. Μειώνονται οι ουδέτεροι
και αδιάφοροι, αυξάνονται οι δραστήριοι, πιεσμένοι οι μεν και οι δε από
την ανάγκη, τη «λιτότητα», τη φτώχεια. Αλλά και όσοι έχουν ακόμα ψωμί,
βούτυρο, ίσως και μαρμελάδα, προβληματίζονται επειδή φοβούνται ότι στους
σημερινούς πένητες βλέπουν το μέλλον τους.
Η αποτυχία του Συστήματος βαρύνει όλους, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Οι μεν για τις πράξεις τους οι δε για παραλείψεις, ανικανότητα, συγκάλυψη, βόλεμα, συνενοχή.
Οι ρυθμοί (της απόρριψης) είναι διαφορετικοί αλλά η ροπή είναι διακριτή
και αναπότρεπτη σε όλη την Ευρώπη-στη Γερμανία πεθαίνουν στους δρόμους
αλλά το κρύβουν, ελέγχοντας τα ΜΜΕ, όπως εδώ σιωπούν για τις χιλιάδες αυτοκτονίες.Απόλυτη και χωρίς επιστροφή είναι η καταδίκη των ιστορικών κομμάτων της Αριστεράς, κομμουνιστικών αλλά και των σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών που συμπεριφέρθηκαν ως γενίτσαροι του νεοφιλελευθερισμού.
Με βραδύτερους ρυθμούς αποσυντίθεται η παραδοσιακή δεξιά, διότι ήλεγχε επί μακρόν το σύνολο της κρατικής μηχανής και ενσωμάτωσε πλήρως τους σοσιαλιστές, κερδίζοντας χρόνο. Αλλά νέες δυνάμεις αναδύονται και εδώ, διαφορετικές από τη γονική καταγωγή της παραδοσιακής δεξιάς. Το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό, αριστερά και δεξιά, αδυνατεί να αντιληφθεί και να αποδεχθεί τις αλλαγές.
Η πιο εμφανής και ενδιαφέρουσα περίπτωση, στα δεξιά, είναι το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, όπου μπορούμε να μιλάμε κυριολεκτικά για (πολιτική) πατροκτονία. Η Λεπέν μετατρέπει ένα παραδοσιακό ρατσιστικό ακροδεξιό κόμμα σε μια γκωλικού τύπου παράταξη (το μεγαλείο της Γαλλίας) και διεκδικεί την εξουσία. Ο δεξιός πρωθυπουργός Ούρμπαν της Ουγγαρίας περιφρονεί, κατά περίπτωση, τις εντολές των Βρυξελλών/Βερολίνου, αδιαφορεί για τις κατηγορίες περί φασισμού. Μόνο βραδύνοες θα εκπλαγούν από την ταχεία ή βραδύτερη μετάλλαξη της Χρυσής Αυγής σε «κλασικό» κόμμα της δεξιάς, ώστε να καλυφθεί το υπαρκτό κενό στα δεξιά του φάσματος.
Με δυο λόγια: Η άρχουσα ελίτ πριόνισε την κοινωνική/οικονομική της βάση με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση και αποσύνθεση των κομμάτων που την εξυπηρετούσαν παραδοσιακά. Στην Ελλάδα η διαδικασία οξύνθηκε και επιταχύνθηκε λόγω της έντασης των πολιτικών «λιτότητας». Μαζί με την επέλαση της διαταξικής δυστυχίας εγκαταλείφθηκαν και οι καθιερωμένες ως τώρα αξίες, της Πατρίδας, του Έθνους, του Ήθους. Ρεμούλα και Παγκοσμιοποίηση επικράτησαν. Οι Παγκοσμιοποιημένες ελίτ έπεισαν για το τέλος των Ιδεολογιών αλλά τους γύρισε μπούμεραγκ μόλις τέλειωσε και η ευημερία. Διότι ο κόσμος αναζητά πλέον λύσεις όχι με βάση δεσμευτικές Ιδεολογίες (αφού τέλειωσαν!) αλλά με κριτήριο τις ανάγκες του. Μπορεί να κάνει λάθος επιλογή. Αλλά επειδή δεν έχει ιδεολογικά (δηλαδή ηθικά, οραματικά) δεσμά, μπορεί χωρίς τύψεις και δισταγμούς να υποστηρίξει άλλους-πολύ περισσότερο αν νομίζει ότι «βλάπτουν και οι τρεις τη Συρία το ίδιο», έλεγε ο Καβάφης.
Η Αχίλλειος πτέρνα της (ιστορικής) Αριστεράς, το βάθος της ήττας της, είναι ακριβώς ότι έχει υποκύψει στο ιδεολόγημα για το τέλος των Ιδεολογιών, έχει λησμονήσει πως η Ιδεολογία είναι ο μόνος συνεκτικός κρίκος, ικανός να μετατρέψει το « πλήθος ελευθέρας βοσκής» σε πολιτικά συγκροτημένο σύνολο, σε λαό με στόχους και όραμα. Χωρίς αυτά η Αριστερά δεν διαφέρει από ένα σύνηθες κόμμα. Μπορεί να συλλέγει ψήφους αλλά όχι πίστη. Εκτός αν μετατρέψει το Κράτος σε κτήμα της-αλά ΠΑΣΟΚ ή παλαιότερα το λεγόμενο «κράτος της δεξιάς»- διόλου ελκυστική προοπτική. Αλλά δοκιμασμένη συνταγή …αποτυχίας.
Τα πράγματα έσπρωξαν «το πλήθος ελευθέρας βοσκής», πιεζόμενο από τη φτωχοποίηση, να σπάσει πόρτες και παράθυρα, να εισβάλλει ασυγκράτητο στον περίκλειστο χώρο Αριστεράς και Δεξιάς. Σε άλλες περιπτώσεις, (Γκρίλο, Ποδέμος, ευρωσκεπτικιστές) δημιούργησε εκ του μηδενός καινούργια σύνολα. Οι άρχουσες ελίτ χλευάζουν περί ασυναρτησίας αιτημάτων (πχ Γκρίλο) ή ουρλιάζουν περί φασισμού σε συγχορδία με στελέχη της παραδοσιακής Αριστεράς, ανίκανα να διαχωρίσουν τις ανάγκες του κόσμου από την ηγεσία των ακροδεξιών μορφωμάτων. Προφανώς η εισβολή ξεβόλεψε πολλούς, νόμιζαν ότι αν βάλλουν τις παλιές ετικέτες στον κόσμο, όλα θα επανέλθουν στην τάξη. Βαθιά νυχτωμένοι βαθύτερα γελασμένοι.
Η Αριστερά
θέλει δεν θέλει, το καταλαβαίνει ή όχι, δεν μπορεί, δεν το επιτρέπουν
τα πράγματα να μιμηθεί παλαιά πρότυπα, δεν έχει γνωστά μονοπάτια. Όλα,
σχεδόν τα πάντα, γίνονται από την αρχή σε περίπου άγνωστο έδαφος. Κάθε
πράξη ή παράλειψη συγκροτεί «εκ του μηδενός» την Αριστερά, στην Ελλάδα
αλλά και στην Ευρώπη, εξ υπαρχής. Ο τελικός στόχος είναι ότι η Αριστερά
πρέπει να είναι υπόθεση του καθενός. Γιατί αλλιώς δεν θα είναι κανενός.
Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015
