Η Ελλάδα και το Ουκρανικό

Τελικά είχε το δικαίωμα ο κ. Μάρτιν Σουλτς με τρόπο προσβλητικό για την Ελλάδα και υπονομευτικό για τον θεσμικό ρόλο του, να συνδέσει τη στάση της Ελλάδας στο Ουκρανικό, με την οικονομική βοήθεια που δέχεται η χώρα μας από την ΕΕ; Οχι φυσικά. Ηταν απολύτως λάθος ο κ. Σουλτς και αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο με τη φήμη που τον συνοδεύει για τον οξύ και συνήθως ακατέργαστο πολιτικό λόγο του. Ας δούμε όμως την ουσία της πολιτικής μας στο Ουκρανικό.Η Ελλάδα πολύ σωστά πρωτοστατεί εδώ και μήνες στην προσπάθεια διατήρησης των διαύλων της ΕΕ με τη Μόσχα. Η Ρωσία αποτελεί για την Ευρώπη τον μεγάλο ενεργειακό, εμπορικό και στρατηγικό εταίρο και είναι προφανές ότι δεν πρέπει και δεν μπορεί να απομονωθεί.Ειδικά για τη χώρα μας υπάρχουν ξεχωριστοί δεσμοί, θρησκευτικοί και πολιτιστικοί, αλλά υπάρχουν και πιο πρακτικά θέματα, όπως τα ροδάκινα, τα ακτινίδια και οι χιλιάδες τουρίστες που έρχονται κάθε χρόνο στη χώρα μας.

Πολύ απλά, όπως και άλλες χώρες στην ΕΕ, λέμε κάτι αυτονόητο. Η Ουκρανία δεν είχε και την καλύτερη συμπεριφορά απέναντι στην πολυπληθή ρωσική μειονότητα και οι Ουκρανοί ακροδεξιοί εθνικιστές δεν μπορεί να παρασύρουν σε ντε φάκτο κρίση με τη Ρωσία ολόκληρη την Ευρώπη. Ομως δεν γίνεται να κλείνουμε τα μάτια στην κατάληψη της Κριμαίας? Η σχέση της Ρωσίας με την Κριμαία δεν είναι καθόλου διαφορετική από εκείνη της Τουρκίας με τα Κατεχόμενα στην Κύπρο.

Οσο κι αν συμπαθούμε τον κ. Πούτιν, όσο κι αν περιμένουμε το φυσικό αέριό του, τους τουρίστες του ή τη στήριξή του στο ΣΑ του ΟΗΕ, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Εάν η Ελλάδα και η Κύπρος αποστρέψουν το βλέμμα από την Κριμαία, θα ήταν σαν να δικαίωναν και αποδέχονταν την τουρκική κατοχή της Κύπρου. Καθώς δεν έχουμε πολλά περιθώρια διαφοροποίησης από τους εταίρους, υπάρχουν κι άλλες ιδέες: όταν μας ζητούν νέες κυρώσεις για τη Ρωσία του Πούτιν, ας απαιτήσουμε τις αντίστοιχες κυρώσεις και για την Τουρκία του Ερντογάν?
nmeletis@pegasus.gr

ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ