Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η πρόοδος που σημειώθηκε κατά τις διαβουλεύσεις των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου, την περασμένη Τετάρτη στη Λευκωσία.Οι κύριοι Κασουλίδης, Shoukry και Βενιζέλος ξεκίνησαν δειλά στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Αιγύπτου στο περιθώριο της περσινής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, συνέχισαν φέτος πάλι στον ΟΗΕ, αυτή τη φορά στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής Μόνιμης Αντιπροσωπείας και κατέληξαν με συμφωνία στη Λευκωσία. Η συνάντηση κορυφής στο Κάιρο, στις 9 Νοεμβρίου, μεταξύ του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, του Αιγύπτιου ομολόγου του στρατηγού Σίσι και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά θα αποτελέσει την κορύφωση μίας συνεργασίας που θα μπορούσε να αποφέρει σημαντικά οφέλη στους λαούς των τριών χωρών εάν οι πάντες συμπεριφερθούν με σύνεση.
Οι συζητήσεις ξεκίνησαν με πρωτοβουλία της Λευκωσίας και της Αιγύπτου, και είναι γεγονός πως η Αθήνα εισήλθε στη διαδικασία του διαλόγου με μεγάλη προσοχή, καθώς είχε το μυαλό της στην… Άγκυρα. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, μη εξαιρουμένης της σημερινής, δείχνουν έναν κομπλεξισμό έναντι της Τουρκίας, που δικαιολογημένα προκαλεί ερωτηματικά, και για την κρίση αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις, αλλά και για τον βαθμό εξάρτησής τους, από τον φόβο που τους προκαλούν οι τουρκικές απειλές. Σε αντίθεση με την Αθήνα, η Κύπρος η οποία αντιμετωπίζει καθημερινά εντός και εκτός του νησιού τον κατοχικό Αττίλα, προχωρεί σε συμφωνίες με γειτονικές χώρες, σχεδιάζει και υλοποιεί τους σχεδιασμούς της. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι θα συνέβαινε εάν ένα μέρος της Ελλάδας βρισκόταν υπό κατοχή…
Τις τρεις χώρες ενώνει βεβαίως η επιθετική πολιτική της Τουρκίας. Κατέχει το 40% του κυπριακού εδάφους, απειλεί την Ελλάδα αμφισβητώντας όλα τα δικαιώματά της στο Αιγαίο και τη Θράκη και συνεχίζει έναν ακήρυκτο πόλεμο εναντίον της Αιγύπτου μετά το πραξικόπημα κατά του Μοχάμεντ Μόρσι. Το μίσος μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του νέου ηγέτη της Αιγύπτου είναι απύθμενο.
Στη διάρκεια της Γ.Σ. του ΟΗΕ, ο Πρόεδρος της Τουρκίας αρνήθηκε να παρακαθήσει σε γεύματα, όπου είχε προσκληθεί ο κ. Σίσι και απείλησε με διπλωματικό επεισόδιο τις ΗΠΑ επειδή ο Μπαράκ Ομπάμα συναντήθηκε με τον Αιγύπτιο στρατηγό. Ως γνωστόν, ο τελευταίος συνομίλησε για αρκετή ώρα και με τον κ. Αναστασιάδη, ο οποίος και προώθησε την ιδέα της συνάντησης κορυφής στο Κάιρο.
Είναι γεγονός ότι ο κ. Ερντογάν, λόγω της μεγαλομανίας του, που ξεπερνά τα όρια της ψυχοπάθειας, προκαλεί τεράστια ζημιά στα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας του. Η απώλεια του Ισραήλ, το οποίο από το 1974 μέχρι το 2010 υπηρέτησε τους τουρκικούς σχεδιασμούς, θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο δώρο προς τη Λευκωσία και την Αθήνα, εφόσον βεβαίως θελήσουν να παίξουν στο ενεργειακό διπλωματικό παιγνίδι που εξελίσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο. Το δεύτερο μεγάλο δώρο αποτελεί ο καβγάς του νεο-Σουλτάνου με τον πρόεδρο της Αιγύπτου. Μόνο με την αποχώρηση του Ερντογάν από την τουρκική πολιτική σκηνή, υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να αλλάξουν ξανά οι συμμαχίες και οι συσχετισμοί δυνάμεων, αν και στους αμερικανικούς κύκλους επικρατεί η εντύπωση ότι η «αλεπού» στην Τουρκία είναι ο διορισμένος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου -όχι ο Ερντογάν. Είναι μία νέα άποψη στην οποία πρέπει να δοθεί σημασία από τον κ. Αναστασιάδη και τον κ. Σαμαρά.
Η εμμονή της Τουρκίας σε μονομερείς ενέργειες, όπως η εισβολή της στην κυπριακή ΑΟΖ, πρέπει να αντιμετωπίζεται με συνεργασίες, που θα αντέξουν στον χρόνο. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν πρέπει να δουν τις σχέσεις με την Αίγυπτο και το Ισραήλ ως «αντιτουρκικές πράξεις», αλλά ως μακροχρόνιες συμμαχίες, μέσω των οποίων θα αντιμετωπίσουν τις μεγάλες προκλήσεις στον ενεργειακό τομέα. Με τις συνεργασίες αυτές, η ανεύρεση υδρογονανθράκων θα αποδειχθεί ευλογία, όχι κατάρα…
Η Τουρκία με τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου στο τιμόνι της δεν θα σταματήσει να αποτελεί τον ταραξία της περιοχής. Στους δύο αυτούς ισλαμιστές ηγέτες, οι οποίοι παρουσιάστηκαν το 2002 ως περιστέρια και αποδείχθηκαν γύπες, ουδείς πρέπει να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Οι Αμερικανοί διαπράττουν τεράστιο λάθος να συνεχίζουν να πιστεύουν πως με αυτούς ειδικά τους Τούρκους ηγέτες έχουν την παραμικρή δυνατότητα να εργαστούν αρμονικά. Οι σοφοί γέροι, συνηθίζουν να λένε για παρόμοιες περιπτώσεις πως «πήραν τα μυαλά τους αέρα». Είναι ένα ιδίωμα που αποτελεί εικόνα και ομοίωση του Ερντογάν και του Νταβούτογλου. Ονειρεύονται τη δημιουργία Ισλαμικής Αυτοκρατορίας και η Κύπρος αποτελεί την «καρδιά» των ονείρων τους…
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η πρόοδος που σημειώθηκε κατά τις διαβουλεύσεις των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου, την περασμένη Τετάρτη στη Λευκωσία.Οι κύριοι Κασουλίδης, Shoukry και Βενιζέλος ξεκίνησαν δειλά στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Αιγύπτου στο περιθώριο της περσινής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, συνέχισαν φέτος πάλι στον ΟΗΕ, αυτή τη φορά στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής Μόνιμης Αντιπροσωπείας και κατέληξαν με συμφωνία στη Λευκωσία. Η συνάντηση κορυφής στο Κάιρο, στις 9 Νοεμβρίου, μεταξύ του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, του Αιγύπτιου ομολόγου του στρατηγού Σίσι και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά θα αποτελέσει την κορύφωση μίας συνεργασίας που θα μπορούσε να αποφέρει σημαντικά οφέλη στους λαούς των τριών χωρών εάν οι πάντες συμπεριφερθούν με σύνεση.
Οι συζητήσεις ξεκίνησαν με πρωτοβουλία της Λευκωσίας και της Αιγύπτου, και είναι γεγονός πως η Αθήνα εισήλθε στη διαδικασία του διαλόγου με μεγάλη προσοχή, καθώς είχε το μυαλό της στην… Άγκυρα. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, μη εξαιρουμένης της σημερινής, δείχνουν έναν κομπλεξισμό έναντι της Τουρκίας, που δικαιολογημένα προκαλεί ερωτηματικά, και για την κρίση αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις, αλλά και για τον βαθμό εξάρτησής τους, από τον φόβο που τους προκαλούν οι τουρκικές απειλές. Σε αντίθεση με την Αθήνα, η Κύπρος η οποία αντιμετωπίζει καθημερινά εντός και εκτός του νησιού τον κατοχικό Αττίλα, προχωρεί σε συμφωνίες με γειτονικές χώρες, σχεδιάζει και υλοποιεί τους σχεδιασμούς της. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι θα συνέβαινε εάν ένα μέρος της Ελλάδας βρισκόταν υπό κατοχή…
Τις τρεις χώρες ενώνει βεβαίως η επιθετική πολιτική της Τουρκίας. Κατέχει το 40% του κυπριακού εδάφους, απειλεί την Ελλάδα αμφισβητώντας όλα τα δικαιώματά της στο Αιγαίο και τη Θράκη και συνεχίζει έναν ακήρυκτο πόλεμο εναντίον της Αιγύπτου μετά το πραξικόπημα κατά του Μοχάμεντ Μόρσι. Το μίσος μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του νέου ηγέτη της Αιγύπτου είναι απύθμενο.
Στη διάρκεια της Γ.Σ. του ΟΗΕ, ο Πρόεδρος της Τουρκίας αρνήθηκε να παρακαθήσει σε γεύματα, όπου είχε προσκληθεί ο κ. Σίσι και απείλησε με διπλωματικό επεισόδιο τις ΗΠΑ επειδή ο Μπαράκ Ομπάμα συναντήθηκε με τον Αιγύπτιο στρατηγό. Ως γνωστόν, ο τελευταίος συνομίλησε για αρκετή ώρα και με τον κ. Αναστασιάδη, ο οποίος και προώθησε την ιδέα της συνάντησης κορυφής στο Κάιρο.
Είναι γεγονός ότι ο κ. Ερντογάν, λόγω της μεγαλομανίας του, που ξεπερνά τα όρια της ψυχοπάθειας, προκαλεί τεράστια ζημιά στα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας του. Η απώλεια του Ισραήλ, το οποίο από το 1974 μέχρι το 2010 υπηρέτησε τους τουρκικούς σχεδιασμούς, θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο δώρο προς τη Λευκωσία και την Αθήνα, εφόσον βεβαίως θελήσουν να παίξουν στο ενεργειακό διπλωματικό παιγνίδι που εξελίσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο. Το δεύτερο μεγάλο δώρο αποτελεί ο καβγάς του νεο-Σουλτάνου με τον πρόεδρο της Αιγύπτου. Μόνο με την αποχώρηση του Ερντογάν από την τουρκική πολιτική σκηνή, υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να αλλάξουν ξανά οι συμμαχίες και οι συσχετισμοί δυνάμεων, αν και στους αμερικανικούς κύκλους επικρατεί η εντύπωση ότι η «αλεπού» στην Τουρκία είναι ο διορισμένος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου -όχι ο Ερντογάν. Είναι μία νέα άποψη στην οποία πρέπει να δοθεί σημασία από τον κ. Αναστασιάδη και τον κ. Σαμαρά.
Η εμμονή της Τουρκίας σε μονομερείς ενέργειες, όπως η εισβολή της στην κυπριακή ΑΟΖ, πρέπει να αντιμετωπίζεται με συνεργασίες, που θα αντέξουν στον χρόνο. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν πρέπει να δουν τις σχέσεις με την Αίγυπτο και το Ισραήλ ως «αντιτουρκικές πράξεις», αλλά ως μακροχρόνιες συμμαχίες, μέσω των οποίων θα αντιμετωπίσουν τις μεγάλες προκλήσεις στον ενεργειακό τομέα. Με τις συνεργασίες αυτές, η ανεύρεση υδρογονανθράκων θα αποδειχθεί ευλογία, όχι κατάρα…
Η Τουρκία με τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου στο τιμόνι της δεν θα σταματήσει να αποτελεί τον ταραξία της περιοχής. Στους δύο αυτούς ισλαμιστές ηγέτες, οι οποίοι παρουσιάστηκαν το 2002 ως περιστέρια και αποδείχθηκαν γύπες, ουδείς πρέπει να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Οι Αμερικανοί διαπράττουν τεράστιο λάθος να συνεχίζουν να πιστεύουν πως με αυτούς ειδικά τους Τούρκους ηγέτες έχουν την παραμικρή δυνατότητα να εργαστούν αρμονικά. Οι σοφοί γέροι, συνηθίζουν να λένε για παρόμοιες περιπτώσεις πως «πήραν τα μυαλά τους αέρα». Είναι ένα ιδίωμα που αποτελεί εικόνα και ομοίωση του Ερντογάν και του Νταβούτογλου. Ονειρεύονται τη δημιουργία Ισλαμικής Αυτοκρατορίας και η Κύπρος αποτελεί την «καρδιά» των ονείρων τους…
