Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Α.
Σαμαρά στο Βερολίνο έκλεισε τον κύκλο της με την παραίτηση του πρέσβη
της Ελλάδας στο Βερολίνο Π. Ζωγράφου, λόγω αποκλεισμού του από τις
συνομιλίες.
Στη διεθνή διπλωματική τακτική ένας τέτοιος αποκλεισμός σημαίνει ότι:
* είτε είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο στη χώρα στην οποία βρίσκεται η πρεσβεία του, εν προκειμένω στη Γερμανία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση του κ. Ζωγράφου τίποτε από τα δύο δεν συνέβη.
Ο κ. Ζωγράφος ήταν θύμα της αυξανόμενης κρυψίνοιας των στελεχών του Μαξίμου, τώρα που σφίγγουν πολιτικά τα πράγματα.Πράγματι, σε περιόδους μείζονος εθνικής κρίσης, όταν η διαχείρισή της απαιτεί πολύ λεπτούς έως επικίνδυνους χειρισμούς, στενεύει ο κύκλος των συμμετεχόντων στις αποφάσεις και κυρίως στην εκτέλεσή τους.Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο δεν ήταν η μείζων εθνική κρίση. Ηταν απλώς μια πρωθυπουργική και κομματική προσπάθεια να αποκομίσει θετικές εντυπώσεις, κυρίως για εσωτερική κατανάλωση.Η περίπτωση του πρέσβη Ζωγράφου, δυστυχώς, δεν είναι η μοναδική.
Τα εκάστοτε πρωθυπουργικά επιτελεία στην Ελλάδα, που παγίως στελεχώνονται με στενούς συνεργάτες και εμπίστους του εκάστοτε πρωθυπουργού (κάτι που συμβαίνει σε όλες τις κυβερνήσεις ή προεδρίες των χωρών του κόσμου, άλλωστε), έχουν κατά κανόνα μια μόνιμη απέχθεια προς τους ανώτατους υπαλλήλους του Δημοσίου (είτε διπλωμάτες είναι αυτοί είτε μεγάλα στελέχη άλλων υπουργείων κ.λπ.).
Αυτή η απέχθεια ή και περιφρόνηση δεν απευθύνεται σε μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά στο θεσμό εν γένει του ανώτατου δημόσιου υπαλλήλου, ο οποίος στο κάτω κάτω της γραφής πληρώνεται από τους Ελληνες φορολογουμένους για να μπορεί, ανάλογα με την πείρα του, το μορφωτικό επίπεδό του και τις εμπειρίες του, να συμφωνεί ή να διαφωνεί με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, την τελική ευθύνη της οποίας βεβαίως έχει μόνον ο πρωθυπουργός. Το πλαίσιο αυτό επιβεβαιώνεται πολλαπλώς από τα χιλιάδες επίσημα έγγραφα κυβερνήσεων που αποδεσμεύονται κάθε χρόνο σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο.
Στην Ελλάδα όμως αν ο ανώτατος δημόσιος υπάλληλος δεν έχει προηγουμένως πάρει το «διαβατήριο» του κομματικού κολαούζου -ή ακόμα και τότε-, η γνώμη του ελάχιστα λαμβάνεται υπόψη από τους πρωθυπουργικούς ή υπουργικούς «επαΐοντες», που οι ευθύνες τους χάνονται στον ωκεανό όταν αποσυρθεί ο επικεφαλής τους.
Ανάμεσα στις άπειρες «μεταρρυθμίσεις» στο δημόσιο τομέα, που έχει επιβάλει η τρόικα και υφίσταται το σύνολο των πολιτών, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα θα μπορούσαν αυτοβούλως να είχαν συμφωνήσει, εφαρμόσει και τηρήσει μια μεταρρύθμιση: ότι οι Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι κατακτούν τις ανώτατες θέσεις μόνον με αξιοκρατικά κριτήρια και γι' αυτό είναι επιβεβλημένη η τεκμηριωμένη έκφραση των απόψεών τους, τις οποίες η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη της, έστω και αν διαφωνεί με αυτές. Διαφορετικά δεν μιλάμε για συγκροτημένο κράτος, αλλά για «παρέες» που κατά κανόνα βλάπτουν τον τόπο.
ΥΓ. Ο κ. Ζωγράφος ουδέποτε υπήρξε πηγή τής υπογράφουσας στο ρεπορτάζ του ΥΠΕΞ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
