Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη
- Το βαθύ αίσθημα της αδικίας και του ξεριζωμού από τη γη των παιδικών χρόνων
- Οι Τούρκοι στην Κύπρο, στην Αλεξανδρέττα, παντού όπου πήγαν δεν κατέλαβαν τη γη απλά, δεν κυριάρχησαν, αλλά άλλαξαν τη χώρα, έδιωξαν τους ανθρώπους, αλλοίωσαν την κοινωνική και πληθυσμιακή σύνθεση…
- Η ΜΟΡΦΟΥ ήταν μια δυναμική, ελληνική κοινωνία, η οποία ήκμαζε ως κουλτούρα της ύλης και ως πνευματικότητα
Οι Έλληνες της Κλασικής Αθήνας ήσαν ελεύθεροι, συμμετέχοντες σε ένα δημοκρατικό επίτευγμα, γεγονός της πόλης, δηλαδή της πολιτικής στη δημοκρατική της πραγμάτωση και διεχώριζαν τον εαυτό τους από τους βαρβάρους, από τους Ασιάτες, που δεν ήσαν πολίτες όπως οι ίδιοι, αλλά υπήκοοι και δεν ήσαν ελεύθεροι, αλλά σκλάβοι. Το γεγονός της ελεύθερης συμμετοχής και της διαμόρφωσης της πολιτικής μέσα από τη μετοχή στο δημοκρατικό γίγνεσθαι ήταν κατάκτηση ελευθερίας και καταξίωση του πολίτη. Αυτό βεβαίως δεν συνιστά αναφορά στο σήμερα, αλλά ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. στη Χρυσή Εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Πώς είναι δυνατό σήμερα, 2500 χρόνια από την εποχή του Περικλέους, όταν οι Έλληνες υπερασπίστηκαν την Ευρώπη στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα από την ασιατικοποίησή της, να μην μπόρεσε ο Ελληνισμός, η Ελλάδα, εμείς οι Έλληνες, να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας και την καταξίωσή μας ως ελευθέρων ανθρώπων, που διεκδικούμε και αναπτύσσουμε καθεστώτα ελεύθερα και δημοκρατικά, να υπερασπιστούμε την Κύπρο, η οποία για σαράντα χρόνια βιώνει την μπότα του Ασιάτη Αττίλα στα πατρογονικά εδάφη των Ελλήνων, όπου ήκμασε ελληνικός πολιτισμός και καλλιεργήθηκε η αξία και η δύναμη της Ορθοδοξίας;
Όπως δε σημειώνει και ο γνωστός Ισπανός συγγραφέας Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια». Τα παιδικά χρόνια μας διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, κοινωνικοποιούν τις πολιτιστικές καταβολές και δυναμώνουν την πίστη του ανθρώπου στη διεκδίκηση ελευθερίας και πνευματικού πολιτισμού, όπως μας τον κληροδότησε η Ελλάδα ως Κλασική Ελλάδα και Βυζάντιο, αλλά και ως σύγχρονη Ελλάδα από τον Καποδίστρια ώς τον Βενιζέλο, τον Σικελιανό, τον Σεφέρη και τον Μόντη.
Αυτή η Ελλάδα διαπαιδαγώγησε την ελληνικότητα της πατρίδας των παιδικών χρόνων όλων εκείνων που ανδρώθηκαν σε πόλεις όπως η Μόρφου, η οποία διασώζει το όνομά της από την αρχαία θεά Μορφώ, όπως μαρτυρούν αρχαίοι συγγραφείς. Η πόλη της Μόρφου κατακτήθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα αμαχητί, με τους κατοίκους της να έχουν ήδη εγκαταλείψει τις εστίες τους τη 15η Αυγούστου, όταν μπήκαν οι πρώτες ομάδες στρατιωτών στην έρημη πόλη.
Η Μόρφου κατελήφθη από τα τουρκικά στρατεύματα στη δεύτερη φάση του Αττίλα, όταν κατέρρευσαν οι συνομιλίες της Γενεύης τη 14η Αυγούστου και εφαρμόζοντας η Τουρκία το Σχέδιο του 1956 του Νιχάτ Ερίμ, ανέπτυξε τις δυνάμεις της που βρίσκονταν στο 5% επί του εδάφους του προγεφυρώματος Κερύνεια - Αγύρτα - Λευκωσία και επεκτάθηκε ταχύτατα με δυνάμεις που είχε ήδη μεταφέρει προς το Ριζοκάρπασο, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, τον Ξερό, τη Λεύκα και τα Κόκκινα.
Η Μόρφου ήταν μια δυναμική, ελληνική κοινωνία, η οποία ήκμαζε ως κουλτούρα της ύλης και ως πνευματικότητα. Ο Λουκής Ακρίτας ήταν ένα από τα παιδιά της που έδωσε στην ελληνική πολιτική, ο οποίος στάθηκε δίπλα στον Γέρο της Δημοκρατίας και εμπνεύστηκε ως υφυπουργός Παιδείας τη μεγάλη μεταρρύθμιση στην παιδεία μαζί με τον Παπανούτσο το 1964. Η Μόρφου έδωσε στον Ελληνισμό και στην Κύπρο φυσικά τον μεγάλο ποιητή Κώστα Μόντη.
Ο Άγιος Μάμας της Μόρφου δεν είναι μια εκκλησία συνηθισμένη, είναι ένα μνημείο πολιτισμού ταυτισμένο με τη Μόρφου, όντας δομικό στοιχείο της ταυτότητας όλης της περιοχής και μπορεί να λειτουργεί μόνο με τους Έλληνες κατοίκους, την κοινωνία και τις παραδόσεις της σε συνθήκες ελευθερίας.
Το δράμα των Ελλήνων της Κύπρου, όπως και του υπόλοιπου Ελληνισμού, συνίσταται σε τρία επίπεδα. Πρώτον, ότι δεν υπήρξε αντίσταση και αντίδραση της δημοκρατικής Αθήνας στην εξελισσόμενη βαρβαρότητα επί του εδάφους της Κύπρου, που συντελέστηκε την 20ή Ιουλίου. Δεύτερον, δεν υπήρξε καμιά αντίδραση σοβαρή σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού για την αποκατάσταση της νομιμότητας στην Κύπρο και την απελευθέρωσή της από τον Αττίλα τα σαράντα τελευταία χρόνια.
Εδώ πρέπει να εξαιρέσουμε την τριετία της εφαρμογής του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου μεταξύ 1993 - 1996 από τον Γεράσιμο Αρσένη. Το τρίτο επίπεδο συνίσταται στο ότι αφέθηκε η Κύπρος, όχι μόνο να κατακτηθεί στρατιωτικά, αλλά και να διαβρωθεί κοινωνικά και πληθυσμιακά μέσα από την εγκατάσταση εποίκων και τον εκφυλισμό του κοινωνικού ιστού των πόλεων, σε βαθμό που να είναι πλέον αδύνατη η εγκατάσταση Ελλήνων σε τόπους που ήδη έχουν αποξενωθεί από τον πολιτισμό τους.
Ελευθερία και δικαιοσύνη
ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ κανείς πώς είναι δυνατό να γίνονται πλέον οι διαβουλεύσεις σε επίπεδο διακοινοτικού διαλόγου στην Κύπρο για να επιτευχθεί η επιστροφή σε χωριά και σε πόλεις, όπου η συνολική κοινωνική και πολιτισμική δομή τους είναι αλλοτριωμένη και αποξενωμένη από αυτό που για χιλιετηρίδες προϋπήρξε και μάλιστα η επιστροφή ορισμένων ελαχίστων από τους 200.000 Έλληνες πρόσφυγες. Δεν είναι δυνατό να ζούμε με αυτήν την κοροϊδία, όπου ο κατακτητής θέτει όρους και προϋποθέσεις για να δεηθεί να αποδώσει στους ελεύθερους πολιορκημένους της Κύπρου ελάχιστα ψήγματα δικαιωμάτων και δυνατοτήτων ζωής. Εκείνο που υποχρεούνται να διεκδικούν οι Έλληνες, από την ιστορία και τον πολιτισμό τους, δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ελευθερία και δικαιοσύνη.
Αφού απέτυχαν, ομολογουμένως, τα δύο ελληνικά κράτη και οι κυβερνήσεις τους όλα αυτά τα χρόνια να απελευθερώσουν τη Μόρφου, την Κερύνεια και την Αμμόχωστο, το Ριζοκάρπασο και τον Απόστολο Ανδρέα, ο μόνος δρόμος που απομένει σ' εμάς τους Έλληνες της Κύπρου που δεν συμβιβαζόμαστε με την κατασκευή μιας υποταγμένης, αλλοτριωμένης μικρής πατρίδας, εμάς που θέλουμε να αναπνέουμε τον ανθό της λεμονιάς και να γευόμαστε τους χυμούς της μορφίτικης πορτοκαλιάς μέσα σε ένα οξυγόνο ελευθερίας που συνδέει τα παιδικά χρόνια με την ύστερη νιότη, εμείς όλοι λοιπόν δεν δεχόμαστε την κατοχή και δεν συμβιβαζόμαστε με τη σημερινή ιλαροτραγωδία που προσβάλλει τον πολιτισμό και την ιστορία μας, όπως δεν συμβιβάστηκαν ο ελλαδικός Ελληνισμός με τη γερμανική κατοχή και ο κυπριακός Ελληνισμός με τη βρετανική αποικιοκρατία.
Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε πως η βαρβαρότητα του Αττίλα δεν συνίσταται στην εισβολή και στην κατοχή μιας άλλης χώρας και μόνον, αλλά στις πολιτικές αλλοτρίωσής της και κατασκευής μιας Κύπρου που δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό, την ιστορία και τις παραδόσεις της. Όλες οι άλλες κατοχές που γνώρισε η ανθρωπότητα, όπως η γερμανική κατοχή στη Γαλλία και στην Ελλάδα, η βρετανική αποικιοκρατία, παραβίασαν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των ανθρώπων, δεν ανέτρεψαν όμως τις δομές των κοινωνιών, δεν αλλοτρίωσαν τις χώρες, δεν κατασκεύασαν άλλες χώρες, άλλο λαό από αυτό που ήταν.
Οι Τούρκοι στην Κύπρο, στην Αλεξανδρέττα, παντού όπου πήγαν δεν κατέλαβαν τη γη απλά, δεν κυριάρχησαν, αλλά άλλαξαν τη χώρα, έδιωξαν τους ανθρώπους, αλλοίωσαν την κοινωνική και πληθυσμιακή σύνθεση. Αυτό είναι ένα τουρκικό έγκλημα που συνεχίζεται με την εμφάνιση των Νεοτούρκων από τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων το 1914 και εντεύθεν.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
