Ισραήλ, μια κοινωνία μηδενικής ανοχής

Της Χριστίνας Πάντζου. Η ισραηλο-παλαιστινιακή σύρραξη γνωρίζει κατάπαυση του πυρός, αλλά δύο πράγματα δεν έχουν σταματήσει έως σήμερα: οι διαδηλώσεις κατά της ισραηλινής πολιτικής και η συστηματική επίθεση κατά κάθε κριτικής που ασκείται στο Ισραήλ, με την ταμπέλα του «αντισημιτισμού, αντιεβραϊσμού, αντι-ισραηλισμού».Το περασμένο Σαββατοκύριακο περίπου 50.000 διαδήλωσαν στο Λονδίνο, γράφει το Εβραϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων Ynetnews. Παρόμοιες διαδηλώσεις έγιναν στο Παρίσι, τον Καναδά, ενώ στη Νότια Αφρική περισσότεροι από 100.000 κατέβηκαν στους δρόμους φωνάζοντας «Η κατοχή είναι έγκλημα», «Εξω το Ισραήλ από την Παλαιστίνη», «Το Ισραήλ είναι κράτος απαρτχάιντ».«Οσοι θέλουν να υπερασπιστούν το Ισραήλ πρέπει να διαχωρίσουν τη γλώσσα των διαδηλωτών από τις διεκδικήσεις τους. Να απορρίψουν τη ρητορική του μίσους, αλλά να αποδεχτούν τη νομιμότητα της άσκησης κριτικής στην ισραηλινή κυβέρνηση», επισημαίνει ο Βρετανός Εβραίος Τζόελ Μπράουνολντ στη Haaretz. «Οταν δεκάδες χιλιάδες στον κόσμο κάνουν πορείες κατά του Ισραήλ, δεν αρκεί οι Εβραίοι να ζουν σε λαμπρή απομόνωση τονίζοντας ότι όλοι όσοι τους περιβάλλουν υποδαυλίζουν το μίσος».


Η λογική του «αέναου θύματος»
 Αλλά το Ισραήλ οχυρωμένο πίσω από τη λογική του «αέναου θύματος» συνεχίζει να πράττει ακριβώς το αντίθετο. Το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών έσπευσε να κατηγορήσει τον επικεφαλής της ομάδας του ΟΗΕ που θα διερευνήσει την πιθανή διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στη Γάζα ως «αντι-Ισραηλινό». Το «έγκλημα» του έγκριτου Καναδού νομικού Ουίλιαμ Σαμπάς είναι ότι ανάμεσα στα άλλα στήριξε την έκθεση Γκλόντστοουν που μιλούσε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά την ισραηλινή επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» στη Γάζα (2008-2009). Σε άρθρο του ο Ρόμπερτ Φισκ γράφει ότι σε ένα παραλήρημα αντιμουσουλμανισμού, η πρεσβεία του Ισραήλ στο Δουβλίνο ανάρτησε φωτογραφία στο επίσημο twitter της με το άγαλμα της Μόλι Μαλόουν καλυμμένο με νικάμπ και πάνω γραμμένο «Σήμερα το Ισραήλ, αύριο το Δουβλίνο».

Μία εβδομάδα νωρίτερα, είχε αναρτήσει φωτογραφία με τον Χίτλερ να λέει «Απελευθερώστε την Παλαιστίνη, τώρα!». Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό ρατσισμού. Η Κνεσέτ προειδοποίησε τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ότι θα χαρακτηριστούν «απονομιμοποιητές του Ισραήλ» αν επιμένουν να προωθούν τα δικαιώματα της αραβικής μειονότητας και να αρνούνται το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. H βουλευτής του κόμματος Balad Χανίν Ζοάμπι παύτηκε για έξι μήνες από την Κνεσέτ γιατί συμμετείχε σε διαδήλωση κατά της ισραηλινής επιχείρησης στη Γάζα, ενώ ένα πλήθος εξαγριωμένων πολιτών τής φώναζε: «Πουτάνα, προδότρα, τρομοκράτισσα». Στους δρόμους ισραηλινών πόλεων, όπως της Ορ Γεχούντα, πανό καλούν: «Ισραηλινοί στρατιώτες: Σφυροκοπήστε τις μανάδες τους κι επιστρέψτε με ασφάλεια στις δικές σας». Και Παλαιστίνιοι που επέστρεψαν στα σπίτια τους στη Γάζα μετά την αποχώρηση των ισραηλινών στρατιωτών τα βρήκαν λεηλατημένα, γεμάτα περιττώματα και με συνθήματα στους τοίχους που έγραφαν «Κάψε συθέμελα τη Γάζα», «Καλός Αραβας είναι ο νεκρός Αραβας».

Οσο για τους ίδιους τους Εβραίους διαφωνούντες, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Ο συγγραφέας Ετγκάρ Κέρετ, επειδή καταγγέλλει τον φονταμενταλισμό, που μοιάζει να καθοδηγεί την ισραηλινή πολιτική και τόλμησε να ζητήσει ενός λεπτού σιγή για τον θάνατο Παλαιστίνιων παιδιών δέχθηκε απειλές από τυφλωμένους «πατριώτες» ότι θα βιάσουν ομαδικά τη γυναίκα του, τη σκηνοθέτιδα Σίρα Γκέφεν, και χωρίς καν να αναλογιστούν την ιστορική αναλογία (καταδικαστέα όταν εκστομίζεται από άλλους) του είπαν να επιλέξει ανάμεσα σε λιθοβολισμό ή αέρια!

Την ίδια μισαλλοδοξία συναντά ο συγγραφέας Νιρ Μπαράμ γιατί μιλά για «παράφρονα μιλιταριστική και κατοχική λογική» και ζητά «μάχη κατά του ρατσισμού σε ένα όραμα του μέλλοντος όπου οι Παλαιστίνιοι θα είναι ίσοι, αντί να καλλιεργείται η σύγχυση όσων γιορτάζουν τους βομβαρδισμούς και χειροκροτούν στις κραυγές παιδιών που σκοτώνονται».

Οπως πληρώνει βαρύ το τίμημα ο δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί, που έχουν ζητήσει να δικαστεί για εσχάτη προδοσία επειδή τολμά να γράφει, ανάμεσα στα άλλα: «Η κατάσταση στη Γάζα έχει πάρει διαστάσεις πραγματικής σφαγής, αλλά τα χέρια των Ισραηλινών είναι καθαρά και οι συνειδήσεις τους ήσυχες: Φταίει η Χαμάς. Ακόμα και κατανοώντας πόσο εύκολο είναι να κατηγορούν για τα πάντα τη Χαμάς -ποτέ το Ισραήλ δεν είχε έναν εχθρό τόσο βολικό, που μπορεί να ενοχοποιηθεί για όλες του τις αμαρτίες- είναι απόλυτα αθώο το Ισραήλ; Είναι η Χαμάς μια φαύλη τρομοκρατική οργάνωση; Πώς υπήρξε πιο φαύλη από τις IDF; Στο ότι δεν “χτυπά στην οροφή” 80 δευτερόλεπτα προτού βομβαρδίσει ένα σπίτι; Στο ότι στοχεύει τις ρουκέτες της κατά αμάχων, όπως ακριβώς κάνουν οι IDF, αλλά λιγότερο αποτελεσματικά; Στο ότι θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ; Πόσοι Ισραηλινοί θέλουν να καταστρέψουν τη Γάζα;».

Ιλάν Παπέ: Ντρέπομαι
 Οι επιθέσεις δεν σταματούν κατά του ιστορικού Ιλάν Παπέ, που έχασε την έδρα του στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα γιατί στηρίζει το μποϊκοτάζ του Ισραήλ και τον αποκαλούν «μισθοφόρο των Αράβων» γιατί τολμά να απολογείται στους Παλαιστινίους, όπως έκανε στο γράμμα του προς τα 1.000 θύματα της σφαγής γενοκτονίας στη Γάζα: «Σας γράφω για να σας πω ότι ντρέπομαι – έχω αποστασιοποιηθεί εδώ και καιρό από την κρατική ιδεολογία και κάνω ό,τι μπορώ ως άτομο να την αντικρούσω και να τη νικήσω. Ελπίζω να μπορούμε να ονειρευτούμε την επόμενη ημέρα – όταν ο σιωνισμός θα έχει ηττηθεί από ιδεολογία που κυριαρχεί στις ζωές μας ανάμεσα στον Ιορδάνη και τη Μεσόγειο και θα έχουμε την ομαλή ζωή που μας αξίζει… Αυτό είναι που μπορώ να σας υποσχεθώ: Να δουλέψω για να αποτρέψω την επόμενη φάση της εθνικής κάθαρσης στην Παλαιστίνη και της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα…».

Είναι δεκάδες οι Εβραίοι διαφωνούντες του Ισραήλ που δεν διεκδικούν να συμφωνήσουν κι άλλοι μαζί τους, αλλά να έχουν οι ίδιοι το δικαίωμα να διαφωνούν. «Επικρατεί το αντιδημοκρατικό πνεύμα. Η μηδενική ανοχή σε κάθε είδους κριτική. Η αντίθεση σε κάθε είδους συμπάθεια προς τους Παλαιστινίους», έλεγε στον Τιλς Φρέιζερ του Guardian ο Λεβί. «Μη σε εκπλήσσει το 95% που στηρίζει τον πόλεμο, αλλά το 5% που τάσσεται κατά. Είναι σχεδόν θαύμα…».