Τρομερό! Ο Γερμανός υπουργός Βόφλγκανγκ Σόιμπλε
συνέδεσε την ελληνική παρουσία στην ευρωζώνη με την πραγματοποίηση
μεταρρυθμίσεων. Ψυχρολουσία στο Μέγαρο Μαξίμου, δυσφορία στην κυβέρνηση
για τον “εκβιασμό”, όπως χαρακτηρίστηκε στο δημόσιο σχολιασμό, σκληρή
κριτική από στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στον Σόιμπλε λες και πρόκειται
για προσωπικές του απόψεις, επίθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ που αξιοποίησε
επικοινωνιακά το μήνυμα του Βερολίνου για να εκθέσει το Μέγαρο Μαξίμου.Μια πρώτη μετάφραση της παρέμβασης Σόιμπλε είναι ότι η γερμανική πολιτική ηγεσία θέλει
να ανακόψει την ελληνική προεκλογική χαλάρωση που συνεχίζεται και να
θυμίσει ότι οι κανόνες πρέπει να τηρούνται από τα κράτη μέλη του κοινού
νομίσματος, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για χώρες σε κρίση. Μια δεύτερη
ανάγνωση λέει ότι το “γεράκι της λιτότητας”, όπως έχει χαρακτηριστεί από
διεθνή ΜΜΕ, θέλει να φοβίσει τη χώρα μας τώρα που πέτυχε πρωτογενές
πλεόνασμα για να μην εγκαταλείψει πλήρως τον ενάρετο δρόμο της
δημοσιονομικής πειθαρχίας, αφού οι επικεφαλής του κλιμακίου της Τρόικας
δεν έχουν πια τη δύναμη να πιέσουν αποτελεσματικά την κυβέρνηση
δεδομένου ότι οι δόσεις τελειώνουν μαζί με το τρέχον πρόγραμμα
προσαρμογής.Υπάρχει και μια τρίτη προσέγγιση κατά την οποία τώρα που τελείωσε η προεκλογική περίοδος, τελειώνει και το παραμύθι του success story και γίνεται αναγκαστική, απότομη προσγείωση στην αμείλικτη οικονομική πραγματικότητα.
Τίποτα πιο εύκολο από το να αντιπαθεί κανείς τον Σόιμπλε. Και μετά;
Νέα ληξιπρόθεσμα χρέη που δημιουργήθηκαν στο πρώτο τετράμηνο του έτους ανήλθαν σε 4,325 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, κάθε μήνα οι φορολογούμενοι αφήνουν απλήρωτους φόρους σχεδόν 1 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των διοικήσεων των ασφαλιστικών ταμείων, η χρονιά φέτος θα κλείσει με μαύρη τρύπα 1,75 δισ. ευρώ στους προϋπολογισμούς τους.
-Στο 9μηνο του 2013, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι δεν εξυπηρετούνταν το 31,2% των δανείων, που αντιστοιχούν σε 70 δισ ευρώ, ενώ με τη συμπλήρωση του περασμένου έτους εκτιμάται ότι ο πήχης ανέβηκε στο 35% ή στα 76 δισ ευρώ.
-Οι άνεργοι και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός της χώρας υπερτερούν κατά 1.048.061 άτομα από τους εν ενεργεία εργαζομένους, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
-«Κανείς δεν ξέρει πόσοι ακριβώς είναι οι ανασφάλιστοι» είπε ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος εκτίμησε ότι με βάση τα τελευταία στοιχεία θα είναι από 1,9 έως 2,4 εκατ. (άνθρωποι).
Αλλά ακόμη και αν δεν προσπαθήσει να περιγράψει κανείς την ελληνική πραγματικότητα με αριθμούς, αρκεί το καθημερινό βίωμα της πλειοψηφίας για να στηρίξει το συμπέρασμα ότι η ελληνική περιπέτεια δεν έχει τελειώσει. Μετά από έξι χρόνια ύφεσης και τρία μνημόνια, έχουμε ένα κράτος παραγωγικό που λειτουργεί αποτελεσματικά και είναι φιλικό προς τον πολίτη; Μήπως αποκτήσαμε παραγωγική βάση; Κάναμε κάποιο βήμα στην επιχειρηματική καινοτομία και στις νέες τεχνολογίες; Αναβαθμίστηκαν τα πανεπιστήμιά μας; Εσπασαν τα μονοπώλια; Πατάχθηκαν τα λαθρεμπόρια; Καταπολεμήθηκε η εκρηκτική φοροδιαφυγή; Υποχρεώθηκαν να πληρώσουν αυτό που τους αναλογεί οι πολύ πλούσιοι;
Προφανώς έχουν γίνει πολλά στη χώρα μας, αφού ήρθαν τα πάνω κάτω λόγω της χρεοκοπίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό που διαφημίζεται, δεν έχει έρθει το τέλος της ελληνικής κρίσης και επομένως πάμε σαν άλλοτε, χωρίς μνημόνια, Τρόικα, έλεγχο και κυρώσεις, μοιράζοντας επιδόματα με τον παραδοσιακό ελληνικό πελατειακό τρόπο και φτιάχνοντας νέες γενιές συμβασιούχων στο Δημόσιο με την προσδοκία ότι θα δεσμευτεί η ψήφος τους όταν (ξανα)έρθει η ώρα της κάλπης.
Η κυβέρνηση κάνει ένα διπλό λάθος προτάσσοντας την κομματική σκοπιμότητα: Μεταδίδοντας μηνύματα θορυβώδους αντίστασης εναντίον των δανειστών-εκβιαστών μέσα σε κλίμα τηλεοπτικού ηρωισμού καλλιεργεί ευρωσκεπτικισμό σε μια κοινωνία που ένα σημαντικό κομμάτι της δυσκολεύεται έτσι κι αλλιώς να εξευρωπαϊστεί. Και κατασκευάζει εξωτερικό εχθρό σε μια χώρα στην οποία κυριαρχούν οι θεωρίες συνωμοσίας και η μετάθεση ευθύνης σε αλλότριες δυνάμεις, ακόμη και εξωγήινες.
Το χειρότερο είναι ότι τώρα οι υποχρεώσεις της ελληνικής πλευράς είναι για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι για μέτρα λιτότητας. Δηλαδή, αυτά που κυρίως ζητούν εταίροι και πιστωτές δεν είναι μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά ανατροπές που έχουν να κάνουν με τις στρεβλώσεις της δημόσιας διοίκησης, τις κλειστές δομές της οικονομίας, τη συστημική διαφθορά. Είναι ορατές οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τους και αποτυπώνονται, για παράδειγμα, στη μανία με την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και με την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμη και των νερών, όμως η κυβέρνηση δεν ορθώνει ανάστημα γι αυτά ή μόνο γι αυτά αλλά βασικά για ο,τιδήπτοτε άπτεται της διαβόητης ελληνικής ιδιοτυπίας. Κτηματολόγιο, δασολόγιο, κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, πραγματική αξιολόγηση στο Δημόσιο, γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης, τέλος στη φορολογική ασυλία συγκεκριμένων ομάδων, ορθολογικότερη κατανομή των βαρών.
Φτάσαμε πια στην καρδιά του προβλήματος: Κινδυνεύει το αθάνατο ελληνικό πελατειακό κράτος και η συναλλαγή της πολιτικής με την οικονομική ελίτ. Αυτός ίσως είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφωνούν ότι ως εδώ με τον Σόιμπλε.
