Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Το πρόβλημα που συζητιέται στον ΣΥΡΙΖΑ, και το θέτουν με ένταση τα ΜΜΕ, είναι ότι μετά τις ευρωεκλογές εμφανίζεται χωρίς συμμάχους είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά. Αλλά θέμα συμμαχιών δεν έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Όποιος ανέλαβε το ρόλο του ύστατου μνημονιακού υποστηρικτή, διαλύθηκε, πρώτα ο Καρατζαφέρης τώρα ο Κουβέλης. Η ΔΗΜΑΡ
συνεργάστηκε για να επιβληθούν/παραταθούν τα Μνημόνια και εξαερώθηκε.
Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ δεν χρειάζεται να ψάχνουν για άλλη εξήγηση, αυτή
φτάνει και περισσεύει. Τώρα τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ ψάχνουν πως να σωθούν
όπως-όπως και άλλοι βλέπουν σωσίβιο στη ΝΔ, άλλοι σε μια «μεγάλη» κεντροαριστερά και άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούν σανίδα σωτηρίας.
Η
κεντροαριστερά, στα μάτια του κόσμου, πρόδωσε αρχές και αξίες, χωρίς να
δώσει λύσεις και προοπτικές. Εκεί προσκρούει η ενότητά της. Άμα ενώσεις
τα κουρέλια φτιάχνεις αρλεκίνο, όχι κόμμα. Η ΔΗΜΑΡ είναι σε βαθύ κώμα, το Ποτάμι περιμάζεψε τα Σημιτικά υπολείμματα, το ΠΑΣΟΚ αγκαλιά με τη ΝΔ
πέφτει μαζί της στο γκρεμό. Παρ’ όλα αυτά, με τα φθαρμένα υλικά, τα
αφερέγγυα πρόσωπα και τον έκδηλο καιροσκοπισμό, η λεγόμενη
κεντροαριστερά, όλη μαζί και το κάθε κομμάτι της, αθροίζει, όσο να ‘ναι,
ένα περίγυρο, ένα κάποιο ποσοστό. Αλλά όποιος επιλέξει ή υποχρεωθεί να
δεχθεί τη βοήθεια της (για να σχηματίσει κυβέρνηση) κινδυνεύει να καεί
από το ίδιο το γεγονός της συνεργασίας. Και θα ζει φυσικά υπό τη συνεχή
απειλή της αποστασίας.
Η ΝΔ με ραγδαίο ρυθμό μετατρέπεται σε «ένα μικρό κόμμα», κατά δήλωση της κ.Μπακογιάννη. Προκύπτει, σύμφωνα με αυτή την άποψη, η ανάγκη ενός κόμματος της κλασσικής δεξιάς, σε αντιπαράθεση και σε αντικατάσταση της υπαρκτής ΧΑ.
Οι «εντός των τειχών» υποστηρίζουν ότι τα υποψήφια πρόσωπα για τη
συγκρότηση νέου κόμματος, της «αυθεντικής» δεξιάς, δεν είναι αξιόπιστα. Η
εναλλακτική, του μετασχηματισμού της ίδιας της ΧΑ σε ένα «ευπρεπές»
αλλά σκληρό δεξιό κόμμα, αλά Λεπέν, προσκρούει στις
φυλακίσεις/ κατ’ οίκον περιορισμούς/ εκβιασμούς/ απειλές αποκαλύψεων
κλπ, κλπ. Ωστόσο αν υπάρξει ένα κόμμα της «κλασικής» Δεξιάς (αλά
Μπαλτάκος) τότε ίσως η ΝΔ βρεθεί (χωρίς Σαμαρά) να είναι ο κορμός της
κεντροδεξιάς ή ακόμα και της κεντροαριστεράς, με δεδομένο τον
εναγκαλισμό με το ΠΑΣΟΚ και τη στελέχωση της κυβέρνησης με Σημιτικούς-Στουρνάρας, Χαρδούβελης κλπ.
Με ή
χωρίς ορατές δυνατότητες συμμαχιών ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεχίσει
πατώντας σε δυο (ή και περισσότερες) βάρκες, πλέοντας στην ασάφεια,
παλινδρομώντας στα κρίσιμα, αναποφάσιστος. Συζήτηση για συμμαχίες χωρίς
ξεκάθαρες θέσεις είναι αδύνατη. Εφ’ όσον δεν μιλάμε για πρόχειρες
συγκολλήσεις, έωλες και εύθραυστες. Όσο λιγοστεύουν οι προοπτικές αξιόπιστων συμμαχιών τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη πολιτικών επιλογών ικανών να φέρουν τον κόσμο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο παρελθόν είχαμε δυο περιπτώσεις ευρύτατων λαϊκών συσπειρώσεων, η
πρώτη με την «Ένωση Κέντρου» και η άλλη με το ΠΑΣΟΚ. Άσχετα με τη
συνέπεια της ηγεσίας και στις δυο περιπτώσεις η συσπείρωση βασίστηκε στη
διακήρυξη της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας. Τα δυο
αυτά αιτήματα είναι και σήμερα το ζητούμενο. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τη μοναδική ευκαιρία να ηγηθεί αυτός,
και όχι κεντρώες δυνάμεις, ενός λαϊκού Κινήματος με στόχο να εκπληρωθεί
αυτή η απαίτηση, όραμα δεκαετιών. Και στις δυο ιστορικές περιπτώσεις το
λαϊκό Κίνημα αναπτύχθηκε με αγώνα για Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία, όχι επειδή συμφώνησαν κομματικές ηγεσίες. Αντίστροφα, η συμφωνία των ηγεσιών και η συγκρότηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
έφερε μια αριθμητική άνοδο αλλά όχι ευρύ, συγκροτημένο και νικηφόρο
λαϊκό ρεύμα. Με αποτέλεσμα το πείραμα να αποτύχει. Αλλά η Ιστορία, ως
γνωστόν, δεν διδάσκει.
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014
