Τα πρώτα δείγματα γραφής πράγματι ο Τουρκικός Στρατός τα παραδίδει το 1912-1913 στην Ανατολική Θράκη. Ομως υπάρχει ένα σφάλμα το οποίο επαναλαμβάνεται συχνά πυκνά στις όποιες προσεγγίσεις και αναλύσεις. Η ιστορικά αδιάλειπτη παρουσία του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία τον Πόντο και στην Ανατολία- η οποία και χάνεται στα βάθη των αιώνων, με την δε Μικρά Ασία να μην θεωρείται άδικα ώς το λίκνο του Ελληνικού Πολιτισμού,- αποτέλεσε τροχοπέδη στις γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές επιδιώξεις Μεγάλων Δυνάμεων της τότε εποχής, οι οποίες με έντεχνο τρόπο πυροδοτούσαν τον ήδη υπαρκτό τουρκικό φανατισμό και εθνικισμό.Ως αποτέλεσμα αυτού κυρίως οι Νεότουρκοι ανήγαγαν εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες σε παράγοντες αποσταθεροποίησης και τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ΤουρκίαςΤην Ερυθρά γενοκτονία των Τούρκων την ακολουθεί μέχρι σήμερα η λευκή γενοκτονία η οποία ορίζεται η συστηματική εξαφάνιση κάθε ίχνους φυσικής πολιτιστικής και πολιτισμικής παρουσίας των Λαών της Ανατολίας . Στόχος οι Λαοί αυτοί να αποκοπούν απο τις πηγές πολιτιστικού ανεφοδιασμού τους, η διάρρηξη της όποιας συνεκτικότητας τους , η διακοπή της ιστορικής συνέχειας τους με σκοπό να εξαφανισθούν παντελώς ως οντότητες . Η διαδικασία αυτή αποτέλεσε μια συνέχεια του δόγματος του παντουρκισμού
Ερχόμαστε στα καθ’ ημάς. .Πρώτιστα στο τεκμήριο ελληνικότητας. Όλοι οι Έλληνες έχουμε μία πατρίδα και κύριο μέλημα μας είναι να την κρατάμε ενιαία, αδιαίρετη, ανεκχώρητη και ατραυμάτιστη. Καμία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Έλληνες δεν είναι νοητή από όπου και αν αυτή προέρχεται στο όνομα της όποιας λογικής και αν χαράσσεται .Όλους μας έχει ανάγκη η πατρίδα μας και κανείς δεν κατέχει το αμάχητο τεκμήριο της αυθεντικής και αλάθητης στρατηγικής ούτε οι άλλοι διαθέτουν το επίσης αμάχητο τεκμήριο της θυσίας και της αθωότητας. Και οι μεν και οι δε οφείλουν καθημερινά να αποδεικνύουν ότι διέπονται από το σταθερό και μόνιμο τεκμήριο της ελληνικότητας. Κι αυτό πρέπει να είναι διάχυτο παντού.
Επόμενος σταθμός η Ιστορική μας μνήμη. Απέναντι σε αυτήν πρέπει να είμαστε δίκαιοι αδιαφορώντας για το όποιο ψυχικό και συναισθηματικό φορτίο κουβαλούμε στις πλάτες μας Ποιές αποδείξεις καταθέτουμε; 1) Το τραύμα της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922, της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολίας αποτέλεσε απούλωτη πληγή για τον Ελληνισμό. Στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της τότε Δεξιάς δε σήμαινε σοβαρό εμπόδιο και φορτίο στην άσκηση της πολιτικής σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο. Οι λόγοι προφανείς, οι ιστορικές του Μικρασιατικού Ελληνισμού και του Ποντικαού Ελληνισμού προκαλούσαν εμπόδια στο να καταστεί το δόγμα της ελληνοτουρκικής φιλίας (στην βάση της ιστορικής λήθης) ως το κυρίαρχο. Ούτε όμως η Ελλαδική Αντιπολίτευση και δη η Αριστερά μπόρεσε να ξεφύγει από αυτό το πλέγμα για τους ίδιους λόγους
Κατα συνέπεια η απεμπόληση των ιδιαίτερων ιστορικών εμπειριών των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης της Μικράς Ασίας και του Εύξεινου Πόντου έλαβε επιτακτικό χαρακτήρα ,η αναγκαιότητα της μέγιστης δυνατής συρρίκνωσης της ισχύος που διέθεταν ως το απόλυτο διακύβευμα και Απόρροια αυτών των συνθηκών αποτέλεσαν οι λεγόμενες λευκές σελίδες της Ελληνικής ιστορίας, τα σοβαρά και μεγάλα κενά στην ιστορική μας μνήμη Τούτο δε το στοιχείο της ιστορικής παραχάραξης επιβλήθηκε με τρόπο βίαιο σε όλα τα επίπεδα της Ελληνικής Κοινωνίας μεχρι και το 1980
2)Το επόμενο στάδιο είναι οι αιρετικές ιστορικές ερμηνείες στην βάση της αμφισβήτησης της επίσημης εκδοχής των γεγονότων .Προέρχονται κυρίως από την Αριστερά και τον λεγόμενο “προοδευτικό χώρο” οι κινήσεις αυτές. Είναι αλήθεια πως η Ελληνική αριστερά είναι παγιδευμένη στον διεθνισμό της .Κατά συνέπεια η εθνική συνείδηση ( η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του Έθνους μας)ως συνδετικός κρίκος έρχονται σε δεύτερη μοίρα και προτάσσονται άλλα χαρακτηριστικά. Την ίδια ώρα η παγκοσμιοποίηση ως οικονομικός όρος συνάντησε σοβαρά εμπόδια στην επικράτηση του. Τούτο με την σειρά έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στην τάση της εθνικής αποδόμησης και του εθνομηδενισμού. Παρά το γεγονός ότι φορείς της παγκοσμιοποίησης προβάλλονται ομάδες προσώπων , η μη σύνδεση τους με συγκεκριμένα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα ισχυρών κρατών αποτελεί ολίσθημα σοβαρό και παράγει πλάνη
Πίσω λοιπόν απο την “ιστορική έρευνα ” αυτή αναθεωρητική έρευνα έχουν συνταχθεί και στοιχηθεί συγκεκριμένες ελίτ και επίσης και συγκεκριμένοι φορείς. Το δημοκρατικό μας πολίτευμα τους παρέχει όλα εκείνα τα μέσα για να αναπτύξουν και να καταθέσουν τις απόψεις του. Η ορθή και δίκαιη χρήση αυτών των μέσων όμως αποτελεί υποχρέωση τους και θεσμική και εθνική.Η όποια εκτροπή καταδεικνύει οτι υπηρετούν άλλα κίνητρα και οτι αποτελούν βραχίονες άσκησης πολιτικής εξωγενών παραγόντων.
Η κοινωνική συνοχή αποτελεί τον πλέον ισχυρό πολλαπλασιαστή ισχύος που διαθέτει ένα Έθνος και μια χώρα. Ο διχασμός από όπου και αν προέρχεται στο όνομα της οποίας λογικής και αν αναπτύσσεται αποτελεί εθνικά επιζήμια πράξη. Κατά συνέπεια όσοι αποδίδουμε στους “απέναντι” επικίνδυνες και διχαστικές λογικές θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα έχουμε καταφέρει να πείσουμε την Ελληνική κοινωνία σε συνολικό επίπεδο; Δυστυχώς η απάντηση είναι όχι και τούτο γιατί υποβόσκει σε μεγάλο βαθμό το αντιπροσφυγικό συναίσθημα κατάλοιπο της δεκαετίας του 1920-1930 και των πολιτικών που εφάρμοσε ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας μέχρι τις απαρχές της δεκαετίας του 1980.Στην ουσία πρόκειται για έναν ιδιότυπο ρατσισμό του οποίου τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ήταν και παραμένουν ανησυχητικά
Υπο αυτές τις συνθήκες η φωνή προπαγάνδας του τουρκικού εθνικισμού βρήκε εύφορο έδαφος και εξαιτίας και της οικονομικής σχέσης ευήκοα ώτα Όπως επίσης και η εκμετάλλευση του αντιτουρκισμού αποτελεί επίσης απαράδεκτη πρακτική ειδικά όταν χρησιμοποιείται έντεχνα σε μια προσπάθεια να παρασυρθεί ο πολιτικός αντίπαλος και στην συνέχεια να υπερφαλαγγισθεί . Η πρακτική αυτή εφαρμόστηκε και με τους ιεροδιδασκάλους της Θράκης .Αν κάποιοι νομίζουν ότι με αυτά τα ανατολίτικα τερτίπια δύναται να χειρισθούν εθνικά ζητήματα τέτοιας εμβέλειας πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο τρόπος που η Τουρκία προσεγγίζει το παρελθόν της , ο τρόπος που αναγάγει το πολιτικό ισλάμ (έκδοσης Ταγίπ Ερντογάν και Φετουλλάχ Γκουλέν) ως το πεδίο εφαρμογής της πολιτικής της εντός και εκτός αυτής, ο επιλεκτικός τρόπος διαχείρισης του οθωμανικού παρελθόντος της, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ώστε να πιστεύει ο οιοσδήποτε ότι σε βραχύ χρονικό διάστημα θα μεταλλαχθεί από κράτος παρίας σε ένα δημοκρατικό κράτος κατα συνέπεια δεν είναι δυνατόν με την χρήση στρεβλού χάρακα να καθορίζουμε σωστή πορεία
