Του Σταύρου Θεοδωράκη(Επιστολή – απάντηση στον Γιανη Βαρουφάκη)
Φίλε Γιάνη, Άργησα να σου απαντήσω γιατί είμαι συνεχώς εκτός. Τώρα ταξιδεύω με τρένο για την Λάρισα και ελπίζω να μην με προδώσει η μπαταρία και να στείλω επιτέλους μια απάντηση στα όσα μου έγραψες.Είσαι πολύ μακριά φίλε, αλλά διαβάζεις σωστά τις σκέψεις μου. Αν δεν διακοπεί η αργόσυρτη πολιτική εξέλιξη, τίποτα δεν θα συμβεί. Όλοι νοιώθουν ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους. Γι’ αυτό έκανα αυτή την «κουζουλάδα» -που λένε και στο χωριό μου.Πάμε, όμως, στο μεγάλο σου ερώτημα. Το πρόβλημα της χώρας είναι ο παρασιτισμός· μικρός, μεσαίος και μεγάλος. Ναι, συμφωνούμε -το έχουμε συζητήσει και άλλες φορές στο παρελθόν. Συμφέροντα, όλων των μεγεθών, έχουν κολλήσει πάνω στους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας και δεν την αφήνουν να κινηθεί. Έχουν γίνει πια πέτρα που είναι δύσκολο να σπάσει χωρίς να υπάρξουν «τραυματισμοί».
Τα παράσιτα βέβαια δεν ζουν μόνα τους. Χρειάζονται ένα σώμα να τα τρέφει. Αυτό το σώμα στην Ελλάδα ήταν (και είναι, φοβάμαι) το κομματικό κράτος, που ικανοποιεί μικρά και μεγάλα συμφέροντα σε βάρος των πολλών αλλά και της ανάπτυξης. Ο υπάλληλος που τακτοποιεί με το αζημίωτο μια παρανομία, η επαγγελματική ομάδα που διαιωνίζει τα προνόμιά της, ο μεγαλοεπιχειρηματίας που εξασφαλίζει δουλειές από «πολιτικούς φίλους». Ο κορμός είναι πάντα κοινός. Το κομματικό κράτος. Πώς θα περιορίσουμε λοιπόν τον παρασιτισμό σήμερα και πώς θα τον εξαλείψουμε αύριο; Οι ηθικές διαβεβαιώσεις που δίνουν οι «παλιοί» δεν μας αρκούν. Ο ένας έλεγε ότι θα κοιτάξει τους φοροφυγάδες στα μάτια και θα τους πει να πληρώνουν τους φόρους τους. Και ο άλλος λέει ότι θα απομακρύνει με μια κίνηση όλους αυτούς που εξυπηρετούν «τα μεγάλα συμφέροντα». Η «ηθική» ενός πολιτικού -ακόμη κι αν τη θεωρήσουμε δεδομένη- δεν είναι ικανή να σκορπίσει τα παράσιτα. Για να μην θυμηθούμε ότι κάποιοι από τους «ηθικούς», κατέληξαν να είναι οι περισσότερο ανήθικοι και εκεί που κατακεραύνωναν τη διαπλοκή έφτιαχναν τα δικά τους διαπλεκόμενα συστήματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ -μου γράφεις- είναι αποφασισμένος να κατατροπώσει τον μακρο-παρασιτισμό και, με την ειλικρίνεια που σε διακρίνει, συμπληρώνεις ότι δεν έχει δείξει δείγματα γραφής για το τι θα κάνει με τον μικρο-παρασιτισμό.
Όχι μόνο δεν έχει δείξει δείγματα, αλλά τα δύο τελευταία χρόνια πολλά στελέχη του κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι η λύση είναι η επιστροφή στο κράτος-πατερούλη. Κλείνουν το μάτι στις συντεχνίες και τα μικρά καρτέλ και αν κάποιος σύντροφός τους πει δυο -τρεις θαρραλέες κουβέντες, τον παίρνουν στο κυνήγι. Μπαίνουν στα χαρακώματα ακόμα και για να πολεμήσουν τους σκιτσογράφους, αλλά δεν τολμούν να πουν ούτε μία αλλαγή που θα κάνουν στο παλιό κακοφορμισμένο σύστημα. Πώς, λοιπόν, θα κατατροπώσουμε τον παρασιτισμό όταν υποσχόμαστε διατήρηση και διεύρυνση του κορμού που τρέφει τα παράσιτα; Ξέρουμε όλοι ποιους χρηματοδοτούσαν οι κρατικές τράπεζες μετά τον Εμφύλιο μέχρι και την κρίση (αλλά και μέχρι σήμερα, σε κάποιες περιπτώσεις). Ξέρουμε ότι η κομματική ταυτότητα και η προσωπική σχέση με τον ηγέτη ήταν για δεκαετίες το διαβατήριο της «επιχειρηματικής» επιτυχίας.
Πώς θα αλλάξουν λοιπόν αυτά αν δεν αλλάξει η πηγή; Πώς θα αντιμετωπίσεις το σύμπλεγμα μεταξύ κρατικών επιχειρήσεων και ολιγαρχών προμηθευτών τους, όταν ζητάς ακόμα μεγαλύτερο κράτος; Αντιμετώπιση του παρασιτισμού δεν σημαίνει επιλέγω μεταξύ οικονομικών παραγόντων -περιορίζω τους «συστημικούς» και πριμοδοτώ τους «αντισυστημικούς».Τώρα, με ρωτάς αν εγώ θα βάλω στο στόχαστρό μου τον μακρο-παρασιτισμό. «Ή θα κάνω πως δεν υπάρχει, επικεντρωμένος στον μικρο-παρασιτισμό».
Φίλε, το Ποτάμι γεννήθηκε τέλη Φλεβάρη. Γεννήθηκε έξω από το παλιό σύστημα εξουσίας και προσπαθεί να δομήσει μια νέα πρόταση, για μια νέα χώρα. Χωρίς κράτος αλωμένο από τα κόμματα. Με αξιολόγηση και αξιοκρατία. Χωρίς πολιτικούς, εξαρτημένους από τους οικονομικά ισχυρούς. Με αυστηρούς κανόνες διαφάνειας, που θα τους εξασφαλίζουν θεσμοί και όχι ευχολόγια. Με μόνιμους υφυπουργούς, ει δυνατόν, οικουμενικά επιλεγμένους που θα εξασφαλίσουν τη συνέχεια του κράτους. Με γρήγορη απονομή δικαιοσύνης ώστε οι «διαφορές» να μην παραπέμπονται στις καλένδες. Με εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια για να πάψει η ροή μαύρου πολιτικού χρήματος. Με μείωση, δηλαδή, όσο είναι δυνατόν, των πεδίων της διαπλεκόμενης συναλλαγής, ισχυρών του χρήματος και πολιτικής. Με κόμματα ιδεών και όχι κομματικές επιχειρήσεις συμφερόντων (που ξαφνικά είναι αντίθετα στη μείωση της κρατικής επιχορήγησης, γιατί τώρα φτάνει η σειρά τους).
Αρκούν όλα αυτά; Προφανώς όχι. Αλλά είναι προτάσεις που απειλούν τις ρίζες του παρασιτισμού (και του μεγάλου και του μικρού). Όμως για να υπάρξει νέα οικονομία, ανάπτυξη και καθαρή έξοδος από την κρίση, θα πρέπει να συναινέσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τα άλλα κόμματα, για να μην δυσαρεστήσουν τα στελέχη τους που κυβερνούν ή περιμένουν να κυβερνήσουν, λένε «μπορούμε μόνοι μας». Εγώ λέω, κανείς δεν μπορεί μόνος του. Ούτε το «δεξιό 25%» μπορεί να αλλάξει τη χώρα, ούτε το «αριστερό 25%». Ο βούρκος θα τους καταπιεί. Η χώρα θα αλλάξει μόνο αν κινητοποιηθεί το 51% της κοινωνίας. Ένα πανίσχυρο μπλοκ πολιτικής εξουσίας, που θα πείσει και τους συμμάχους μας ότι έχουν να κάνουν με όλη την ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι η πολιτική μας πρόταση. Και μετά Γιάνη, ας έρθει ο μικρο-παρασιτισμός ή ο μακρο- παρασιτισμός να βάλει εμπόδια.
Ελπίζω να συναντηθούμε σύντομα.
(Έφτασα στον Δομοκό)
Σταύρος
* Επειδή σχολιάζουν αρκετοί για το «Γιάνη». Χρησιμοποίησα τη γραφή που υιοθετεί ο Βαρουφάκης για το όνομά του.
Δημοσιεύτηκε στο peotagon.gr
